Το ερχόμενο καλοκαίρι κλείνει 10 χρόνια στο πηδάλιο μιας ομάδας που τον έκανε να ανακαλύψει την ψυχή του. Πιθανώς, τα 10 πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής του. Σίγουρα, τα 10 πιο επεισοδιακά. Αυτά με τις περισσότερες ρήξεις, εντάσεις. Αυτά, με τα πιο ακραία συναισθήματα. Το ποδόσφαιρο του δημιούργησε πολλά από αυτά.

Απέκτησε το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών στις 10 Αυγούστου του 2012. Ακριβώς, 13 ημέρες αργότερα, στο πρώτο επίσημο παιχνίδι με αυτόν ως νέο ιδιοκτήτη του ΠΑΟΚ, οι οπαδοί μπήκαν μέσα. Δεν εξετάζω τους λόγους που μπήκαν μέσα στην αναμέτρηση με την Ραπίντ Βιέννης, δεν έχει πια νόημα. Μπήκαν. Μπούκαραν, τις έπαιξαν, ξαναγύρισαν στις εξέδρες, το ματς έληξε με 2-1, ο ΠΑΟΚ τιμωρήθηκε με τρεις αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών από την ΟΥΕΦΑ και μονοετή ευρωπαϊκό αποκλεισμό με τριετή αναστολή.

Αυτές τις τρεις αγωνιστικές ποινής, ο ΠΑΟΚ τις βρήκε μπροστά του το επόμενο καλοκαίρι. Όταν έψαχνε ώθηση από την εξέδρα για να πετάξει έξω την Σάλκε που ήθελε πιθανώς ένα.. φύσημα ακόμα, ώστε να προκριθεί για πρώτη φορά στους ομίλους του Champions League, τα καρεκλάκια ήταν άδεια. Θα περνούσε εκείνος ο ΠΑΟΚ του Χουμπ Στέφενς αν το γήπεδο ήταν τίγκα; Δεν το θα το μάθουμε ποτέ. Η εκτόξευση αναβλήθηκε.

Ο Ιβάν Σαββίδης αντιλήφθηκε από τον πρώτο κιόλας μήνα ότι ο ΠΑΟΚ δεν μοιάζει σαν καμία από τις επιχειρήσεις του. Με τις ιδιομορφίες, τις ιδιαιτερότητες, το παρελθόν του, τη φυσιογνωμία του, την ψυχοσύνθεση του έμοιαζε (και είναι) κάτι εξαιρετικά πολύπλοκο στην ολότητα του.

Το ποδόσφαιρο, ο ομαδικός αθλητισμός μπορεί να εκθέσει ακόμα και τον Έλον Μασκ ή τον Μπιλ Γκέιτς. Είναι επένδυση ακραίου ρίσκου, η μπάλα είναι άτιμο πράγμα, κανείς δεν υπογράφει συμβόλαιο αιώνιας πίστης μαζί της, δεν είναι θέμα χρημάτων.

Μετά από 9,5 χρόνια, ο ΠΑΟΚ (δείχνει να) επέστρεψε ξανά στο σημείο της αφετηρίας, κάνοντας έναν τέλειο κύκλο.

Παρότι σε αυτό το διάστημα ο Δικέφαλος πήρε τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία του (τέσσερα κύπελλα την τελευταία πενταετία), παρότι επέστρεψε στα πρωταθλήματα, παρότι έγινε σταθερός και μόνιμος διεκδικητής της πρωτιάς, παρότι είδε στην Τούμπα σημαντικές ποδοσφαιρικές προσωπικότητες, παρότι έζησε εποχές οικονομικής ευμάρειας, επενδύσεων και ασφάλειας, παρότι έχτισε ονειρικές ακαδημίες, παρότι δημιούργησε ομάδες που θα μείνουν στην ιστορία, ο ΠΑΟΚ εντέλει δεν εξελίχθηκε ποδοσφαιρικά.

Δεν έγινε ευρωπαϊκό κλαμπ. Δεν άλλαξε επίπεδο. Δεν άλλαξε νοοτροπίες. Ένιωθε να τρίζει συθέμελα, με φοβερές δονήσεις πριν και μετά από κάθε ντέρμπι της πόλης.

Διατηρεί τις ίδιες παθογένειες, η εξέδρα φωνάζει τα ίδια συνθήματα στις στραβές, ο αέναος φόβος για ένα «ντου» είναι κάτι που βρίσκεται πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού όλων, η νοοτροπία δεν άλλαξε ποτέ -δεν ήταν θέμα τίτλων τελικά.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Σωτήρη Μήλιου ΕΔΩ.