Μετά την επιτυχή ολοκλήρωση των χειμερινών ευρωπαϊκών υποχρεώσεων με πρόκριση στα Play Off του Europa Conference League, ο ΠΑΟΚ αρχίζει ουσιαστικά και τυπικά να περνά στη φάση της μετάβασης. Από εδώ και πέρα, η υπόλοιπη φετινή σεζόν θα αποτελεί, λίγο-πολύ, προετοιμασία της επόμενης ή των επόμενων. Σφυρηλάτηση των υπαρχόντων, προεργασία και ενσωμάτωση των επερχόμενων. Ο βαθμός δυσκολίας είναι μεγάλος, ο χρόνος υπάρχει. Αν συνδυαστεί με αυτοκριτική για το πριν, διάθεση, αποφασιστικότητα και στρατηγική για το μετά, τότε όλα μπορούν να στρώσουν.
Στην αυστηρά παρούσα φάση, το πρώτο που έπρεπε να δούμε, αρχής γενομένης από το ματς με την Λαμία, ήταν η αντίδραση. Αυτό έγινε. Ακόμα κι αν η αναμέτρηση στράβωσε. Ο Δικέφαλος έκανε την πρώτη του φετινή ανατροπή σκορ, στην πιο δύσκολη περίοδό του, στο πιο δύσκολο timing. Κι αυτό λέει κάτι.
Και την περασμένη Πέμπτη κόντρα στην Λίνκολν η ομάδα του Λουτσέσκου πήρε το αποτέλεσμα που ήθελε. Δεν ήταν αυτό ακριβώς το θέμα. Τότε το άγχος βάραινε, οι συνεχείς αποτυχίες θόλωναν, έπρεπε να γίνει το 1-0 για να ξεμπλοκάρει κάπως το σύστημα και το μυαλό.
Απόψε, ο ΠΑΟΚ παρουσίασε κάτι διαφορετικό από την αγωνιστική συμπεριφορά που συνήθιζε μέχρι τώρα. Έβγαλε νεύρο, έβγαλε ένταση στο παιχνίδι του. Στο πρώτο 20λεπτο, ακόμα κι αν σε αυτό ο διάστημα δέχθηκε το 0-1, είδαμε τους παίκτες του να κάνουν τουλάχιστον 4-5 τάκλιν στο χορτάρι για να κόψουν ή διεκδικήσουν μια χαμένη μπάλα. 4-5 τάκλιν που δεν βλέπαμε σε 90λεπτα ολόκληρα, ακόμα και σε ντέρμπι.
Ένα τάκλιν μπορεί να κάνει την διαφορά. Μπορεί να δείξει την διαφορά στο πώς αντιμετωπίζει μια ομάδα έναν αγώνα. Την διάθεση και την νοοτροπία της.
Από εκεί και πέρα, τα πρόσωπα του ματς δεν θα μπορούσαν να ήταν άλλα από τους Λύρατζη και Τσιγγάρα. Δυο ποδοσφαιριστές που ξεκίνησαν για πρώτη φορά στην αρχική ενδεκάδα και έστειλαν μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση. Προφανώς και στον προπονητή τους.
Ανεξάρτητα από την σημερινή τους εμφάνιση, θεωρώ ότι ήταν η μη χρησιμοποίησή τους μέχρι τώρα, σε μια σειρά 25 επίσημων αγώνων, ήταν εκτός κάθε λογικής. Τόσο για τον Λύρατζη που έπρεπε να περιμένει να τραυματιστεί ο Τέιλορ, να είναι λαβωμένος ο Βιεϊρίνια και στην έξοδο ο Ροντρίγκο, για να δει άσπρη μέρα. Όσο και για τον Τσιγγάρα που θα μπορούσε ήδη να έχει δώσει λύσεις στο σφιχτό ροτέισον των χαφ.
Και μιλώ για αυτούς τους δυο γιατί δεν είναι ίδιες περιπτώσεις με τους Κούτσια και Κωνσταντέλια. Εκεί μπορούν να χωρέσουν “δικαιολογίες”. Εκτός από το ότι η ποδοσφαιρική απόσταση 17χρονος-21χρονος είναι μεγάλη, μπορώ να δεχτώ ότι ο Λουτσέσκου δεν ήθελε να “ακυρώσει” τα δυο φορ του βάζοντας έναν αμούστακο στην θέση. Δεν συμφωνώ, να το δεχτώ. Όπως μπορώ να δεχτώ το ότι ο “Ντέλιας” είναι ακόμα τακτικά και πνευματικά άγουρος για ματς που χρειάζεται διαχείριση και αποτέλεσμα.
Λύρατζης και Τσιγγάρας λοιπόν, σε ηλικία 21 ετών και με αυτό το ρόστερ του ΠΑΟΚ, δεν υπήρχε κανένας λόγος να μην είναι – τουλάχιστον – μέρος του ροτέισον.
ΥΓ. Απόψε προστέθηκαν άλλα 12 αναξιοποίητα κόρνερ, σε έναν τομέα που ο Δικέφαλος πάσχει αισθητά, αλλά και καθοριστικά για το σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Instagram: theohastas
Twitter: Thodoros Hastas
