Καθείς εφ’ ω ετάχθη. Οι ρολίστες κάνουν την δουλειά τους, το φύλλο γύρισε, ο ΠΑΟΚ έσωσε την παρτίδα και βάζει πλώρη για να την πάρει. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…

Τέσσερα γκολ (του) έβαλε και στον πρώτο γύρο. Τότε, δεν αρκούσαν για να του δώσουν τους τρεις βαθμούς. Τότε, ήταν πρώτος στην βαθμολογία, μα υπήρχε μία υπόκωφη αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι το κακό πλησιάζει. Ο ΠΑΟΚ δεν ήταν ακόμα ομάδα Λουτσέσκου, εκείνο το 4-4 ήταν η κλωστή που τραβήχτηκε κι έκανε το πουλόβερ να ξηλωθεί.

Τέσσερα γκολ (του) έβαλε και στον δεύτερο γύρο. Τώρα, όχι μόνο αρκούσαν για να του δώσουν τους τρεις βαθμούς, αλλά είχες την αίσθηση ότι το ματς είχε λήξει από το ημίωρο. Τώρα, ο είναι δεύτερος στην βαθμολογία, στο -9 από την κορυφή, μα υπάρχει η ίδια υπόκωφη αίσθηση, πως κάτι… γίνεται. Κάτι… ψήνεται. Κάτι… υπάρχει εδώ. Ο ΠΑΟΚ αρχίζει να γίνεται ομάδα Λουτσέσκου, αυτό το 0-4 μοιάζει να είναι ένας ακόμα κρίκος σε μία αλυσίδα αποτελεσμάτων, που δείχνουν ροή, εξέλιξη, συνέπεια.

Τα τέσσερα γκολ είναι πάντα τροφή για τα μάτια και την ψυχή του κόσμου. Το γκολ εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το ατομικό ταλέντο, την μέρα, την κλάση.

Το μηδέν πίσω είναι η χαρά του προπονητή. Η δικαίωση για το τακτικό πλάνο του. Το μεροκάματο του. Το ένσημο του.

Αυτό το μηδέν ήταν που έκαιγε τα σωθικά του Λουτσέσκου τόσο καιρό. Αυτό ήταν που τον τρέλαινε, τον έκανε να χάνει τον ύπνο του. Ποτέ δική του ομάδα δεν ήταν τόσο ευάλωτη πίσω. Ποτέ δική του ομάδα δεν πιανόταν τόσο συχνά κορόιδο στο γήπεδο. Αν δεν έβρισκε την λύση, θα έσκαγε.

Πριν από 40 μέρες, ο Χάρης Τσιγγάρας έπαιζε με την δεύτερη ομάδα απέναντι στην Αναγέννηση Καρδίτσας. Δεν είχε παίξει λεπτό στους μεγάλους φέτος, ήταν αόρατος, δεν υπήρχε στο rotation. Είχε πιει όμως αμίλητο νερό, περίμενε καρτερικά να πάρει μία ευκαιρία. Την πήρε απέναντι στην Λαμία και έκτοτε δεν βγήκε από την ενδεκάδα. Έξι ματς έπαιξε, έξι νίκες έκανε ο ΠΑΟΚ, συμπτωματικά στο 0-0 του κυπέλλου απέναντι στην ΑΕΚ, έλειπε.

Δεν είναι μεγάλη κλάση, δεν είναι μεγάλη πάστα ποδοσφαιριστή, ίσως ποτέ να μην γίνει. Σε μία ενδεκάδα όμως δεν παίζουν πάντα οι 11 καλύτεροι, αλλά οι 11 που μπορούν να παίξουν πιο καλά μαζί.

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου του Σωτήρη Μήλιου με ένα κλικ ΕΔΩ…