Ο Φιλίπε Σοάρες ξεκίνησε ως ο μικρός αδερφός μιας μεγάλης ελπίδας της Μπενφίκα, όμως τα έφερε έτσι η ζωή που εκείνος τελικά έγινε ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της οικογένειας…
Όσο κι αν αγαπιούνται. Όσο δεμένα κι αν είναι. Όσο αυτοκόλλητοι κι αν δείχνουν. Τα αδέρφια -ειδικά δύο αγόρια- είναι πάντα ανταγωνιστικά. Στα πάντα.
Ο Φιλίπε ήξερε ότι οι γονείς του πήγαιναν στο γήπεδο για να καμαρώσουν τον Άλεξ, τον κατά 8 χρόνια μεγαλύτερο αδερφό του. Έπαιζε μπάλα στις ακαδημίες της Μπενφίκα από το 2000 ως το 2007, από μόνο του αυτό ήταν κάτι μεγάλο, κάτι σημαντικό.
Στα ημίχρονα των αγώνων, ο βενιαμίν της οικογένειας τρύπωνε στο γήπεδο, έπαιρνε μια μπάλα κι έκανε τα δικά του. Όσα ήξερε. Ό,τι ήξερε. Είχε γίνει κάτι σαν μασκότ.
Το καλοκαίρι του 2007 ήταν περίεργο για την οικογένεια Σοάρες. Η Μπενφίκα είπε στον μεγάλο ότι δεν τον χρειάζεται άλλο. Δεν είχε αυτό που χρειαζόταν για να περάσει στο επόμενο επίπεδο. Την ίδια ώρα διέκρινε στον μικρό αυτή την αστερόσκονη που δεν είχε ο Άλεξ και του ζήτησε να ενταχθεί στις ακαδημίες της. Ένα ταξίδι τελείωνε κι ένα άλλο μόλις ξεκινούσε.
Ακόμα και σήμερα, ο μικρός θεωρεί ότι ο πρεσβύτερος αδερφός του που σήμερα είναι κάτοικος Βόλου είναι ο καλύτερος παίκτης της οικογένειας: «Πάντα ευχαριστιόμουν να τον βλέπω να παίζει. Έχει κλάση και ηρεμία στο παιχνίδι του. Επίσης, είναι ηγέτης. Ξέρει τι να πει στο γκρουπ την κατάλληλη στιγμή. Για μένα είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στην οικογένεια. Εγώ είχα ευκαιρίες, που εκείνος δεν πήρε ποτέ του».
Για 11 χρόνια (2007-18) έγινε μία από τις κεντρικές φιγούρες των ακαδημιών της Μπενφίκα. Ήταν αρχηγός της «τάξης του ’99» που έβγαλε την ακριβότερη μεταγραφή όλων των εποχών (Ζοάο Φέλιξ), αλλά και ουκ ολίγα wonderkids (Φλορεντίνο Λουίς, Ζέντσον Φερνάντες, Ντιόγκο Καρβάλιο, Ντιόγκο Γκονσάλβες) που έφτασαν μέχρι την πρώτη ομάδα.
Μαζί τους κέρδισε τίτλους, φήμη, έγινε talk of the town. Ήταν η γενιά που θα μπορούσε να απογειώσει τους Λουζιτανούς, να τους περάσει στο επόμενο επίπεδο.
Εκεί, έμαθε την θεωρία του ποδοσφαίρου από το Α ως το Ω. Έπαιξε στην αγαπημένη του θέση (box-to-box οκτάρι), έπαιξε εξτρέμ (σε μία σεζόν είχε 21 γκολ σε 32 παιχνίδια), έπαιξε μπακ, έμαθε στην θεωρία, αλλά και στην πράξη το ποδόσφαιρο στην τακτική του ολότητα.
Το κυριότερο όμως; Ωρίμασε: «Η Μπενφίκα προσφέρει τα πάντα στους παίκτες της, τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη. Ξέρεις όμως από την πρώτη ημέρα ότι σε θεωρούν project. Το μαθαίνεις από την αρχή. Ένα άλλο που καταλαβαίνεις είναι ότι δεν έχουν όλοι την ικανότητα, την δυνατότητα, το ταλέντο να ανέβουν ως την πρώτη ομάδα. Δεν είναι ένα εύκολο μονοπάτι».
Δεν απουσίαζε ποτέ από τις κλήσεις όλων των μικρών εθνικών ομάδων της Πορτογαλίας από την U15 ως την U21. Δεν ήταν βασικός, δεν ήταν ο πιο ταλαντούχος, δεν ήταν ο πιο αθλητικός, δεν ήταν ο πιο χαρισματικός, ωστόσο πάντα ήταν μέσα στις κλήσεις. Διότι είχε ποδοσφαιρική ευφυία, ωριμότητα, ηγετικό χάρισμα. Ήταν σαν κόλλα στα αποδυτήρια, ένας παίκτης ομάδας. Ωστόσο, κάποια στιγμή σταμάτησε να είναι project. Είχε φτάσει στα 18 και το παιχνίδι του δεν μπορούσε να μεταφραστεί στο επαγγελματικό επίπεδο στις πρώτες ευκαιρίες που πήρε με την Μπενφίκα Β’.
Οι περισσότεροι θα κάθονταν πάνω στην ασφάλεια που παρέχει το όνομα των «αετών». Θα υπέγραφαν ένα επαγγελματικό συμβόλαιο και θα κάθονταν πάνω σε αυτό, δεχόμενοι να μάθουν όλη την πορτογαλική επικράτεια ως δανεικοί δεξιά κι αριστερά.
Ο Φιλίπε Σοάρες επέλεξε το δύσκολο μονοπάτι. Μερικές φορές για να κάνεις ένα βήμα μπροστά, πρέπει να κάνεις πρώτα δύο βήματα πίσω για να πάρεις φόρα. Περίπου 3,5 χρόνια μετά την ακατανόητη επιλογή για έναν 18χρονο να αφήσει την Μπενφίκα για μία επαρχιακή ομάδα Β’ Εθνικής, ο Πορτογάλος μέσος μπορεί να αναφωνήσει με ασφάλεια: «αδερφέ σε ξεπέρασα»!
ΠΟΡΤΟ ΚΑΙ ΜΠΕΝΦΙΚΑ ΤΟΝ ΗΘΕΛΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Μάχη αιωνίων
Το περασμένο καλοκαίρι ήταν ένα από τα πιο hot ονόματα του μεταγραφικού παζαριού. Γηγενής, εξελίξιμος, με γεμάτες και μεστές χρονιές, αλλά και συνεχή ανοδική πορεία. Το όνομα του έπαιξε πολύ έντονα για την Πόρτο και παρότι άρρηκτα συνδεδεμένος με την αιώνια αντίπαλο, την Μπενφίκα, δήλωσε ότι πολύ ευχαρίστως θα γινόταν «δράκος». Αμέσως, οι αετοί τσίμπησαν και ενδιαφέρθηκαν ενεργά να τον πάρουν πίσω, όμως το πιο ενεργό ενδιαφέρον ήρθε από την Γερμανία. Η Αϊντραχτ Φρανκφούερτης με το εξαιρετικά εναλλακτικό τμήμα scouting είχε καταφέρει να τον εντοπίσει, όμως τα 5 εκατομμύρια ευρώ που ζήτησε η Μορεϊρένσε, φάνηκαν αλμυρή τιμή στους Γερμανούς.
«ΒΙΟΝΙΚΟΣ»
Όπου κι αν πήγε η ενδεκάδα ξεκινούσε από αυτόν. Τα τελευταία 3,5 χρόνια δεν απουσίασε ποτέ λόγω τραυματισμού με εξαίρεση, πέρσι που κόλλησε Covid-19. Αυτό φαίνεται κι από τις γεμάτες σεζόν του. Από το 2018 που μετακόμισε στην Εστορίλ μέχρι σήμερα, έχει αγωνιστεί στα 110 από τα 120 ματς πρωταθλήματος των ομάδων που ανήκε, με το τελευταίο, αυτό απέναντι στην Μπενφίκα να το χάνει επειδή δεν ήθελε να ρισκάρει έναν πιθανό τραυματισμό λίγο πριν την επικείμενη μεταγραφή του στον ΠΑΟΚ. Ένας βιονικός μέσος, ένα πολύτιμο γρανάζι στα χέρια κάθε προπονητή…
ΟΙ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΝ ΑΠΟΓΕΙΩΣΑΝ
Ο ΦΙΛΙΠΕ ΣΟΑΡΕΣ ΡΙΣΚΑΡΕ ΚΑΙ… ΚΕΡΔΙΣΕ
Πλάνο καριέρας με χειρουργική ακρίβεια
Θεωρητικά, δεν είχε λογική αυτό που έκανε. Ωστόσο, μία φωνή μέσα του έλεγε πως έπρεπε να προχωρήσει, να κάνει αυτό το βήμα. Άφησε την Μπενφίκα Β και επέλεξε για την πρώτη του επαγγελματική εμπειρία μία επαρχιακή ομάδα της δεύτερης κατηγορίας, την Εστορίλ.
Ήθελε να βγει από την ζώνη ασφάλειας του και να δοκιμαστεί σε ένα δύσκολο, αλλά κυρίως πολύ σκληρό πρωτάθλημα. «Ήταν ένα σταθερό βήμα. Χρειαζόμουν παιχνίδια για να εξελιχθώ. Στην Εστορίλ βρήκα όλα όσα ζητούσα, ένα ενδιαφέρον πρότζεκτ, ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα, κι έτσι κατάφερα να γίνω ξανά ο παίκτης που περίμεναν όλοι».
Βρήκε μία ομάδα με ταιριαστή χημεία κι εκείνος ήταν το κομμάτι που έλειπε. Έκανε 37 παιχνίδια, με 3 γκολ και 7 ασίστ και παρότι τα «καναρίνια» δεν κέρδισαν τελικά την πολυπόθητη άνοδο, εκείνος είχε καταφέρει να γυαλίσει σε όλη την καλή κοινωνία του πορτογαλικού ποδοσφαίρου.
Και πάλι, δεν έκανε την αναμενόμενη επιλογή. Η Μπορντό ήταν η πρώτη ομάδα που του χτύπησε την πόρτα το καλοκαίρι του 2019, όμως εκείνος ένιωθε ότι στα 20 του δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα για να ξενιτευτεί.
Προτίμησε να περιμένει, το επαγγελματικό πλάνο στην καριέρα του είχε μόνο σταθερά και σίγουρα βήματα, σκαλί – σκαλί. Η Μορεϊρένσε κέρδισε την μάχη για την απόκτηση του, επενδύοντας 1,75 εκατομμύριο ευρώ, ποσό πολύ σημαντικό για το βαλάντιο της.
Προσαρμόστηκε άμεσα στις απαιτήσεις της μεγάλης κατηγορίας, στην ρούκι σεζόν του ήταν απλά… απίθανος. Πρώτος σε λεπτά συμμετοχής (2702) με 4 γκολ, 5 ασίστ, γεμάτη στατιστική παντού και ένα ηχηρό ντεμπούτο στον κόσμο των μεγάλων.
Σε αυτά τα 2,5 χρόνια που βρίσκεται στην Μορεϊρένσε καθιερώθηκε ως μία σταθερή αξία στην Primeira Liga. Εν αντιθέσει με το κλασικό μοντέλο του ντελικάτου Πορτογάλου μέσου, ο Φιλίπε Σοάρες με τον πολύ γυμνασμένο κορμό διακρίνεται για την δύναμη του, τις μεγάλες διαγώνιες πάσες του, αλλά και την ισορροπία που δίνει στις γραμμές της ομάδας του.
Αν ψάξει κανείς καλά το βιογραφικό του θα δει πως έχει παίξει ως εξάρι, οκτάρι, αλλά και δεκάρι! Έχει κάποιες συμμετοχές ως ψευτοεννιάρι, ως δεξι εξτρέμ, αλλά και ως δεξί μπακ!
«Τον θέλει η Πόρτο; Για μένα ο Φιλίπε Σοάρες έχει κάτι να πάει σε όποια ομάδα κι αν πάει. Είναι έτοιμος πια για το επόμενο επίπεδο», ήταν το κατευώδιο του πρώην προπονητή του στην Μορεϊρένσε Βάσκο Σεάμπρα, που κάτι παραπάνω θα ξέρει..
*** Συνολικά μετρά 27 συμμετοχές με όλες τις μικρές Εθνικές της Πορτογαλίας, ωστόσο έχει συμμετοχές σε όλα τα ηλικιακά γκρουπ από την U15 έως την U21.
*** ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΑΣΕ Ο ΦΙΛΙΠΕ ΣΟΑΡΕΣ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ U-21 ΤΗΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ (ΕΠΑΙΞΕ ΚΑΙ ΣΕ ΔΥΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΩΣ ΑΛΛΑΓΗ) ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΕ ΩΣ ΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΧΑΣΕ ΜΕ 1-0 ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ.
*** ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΤΟΥ, ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΠΑΙΚΤΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΙΒΕΝ ΤΖΕΡΑΡΝΤ, Ο ΛΟΥΚΑ ΜΟΝΤΡΙΤΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΤΟΥΡΟ ΒΙΝΤΑΛ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΧΕΙ «ΔΑΝΕΙΣΤΕΙ» ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΤΟ ΠΑΧΝΙΝΙΔΙ ΤΟΥ.
Πηγή: FORZA
