Στο ποδόσφαιρο, όπως και στην ζωή, δεν έρχονται όλα ακριβώς όπως τα περιμένεις, τα σχεδιάζεις ή θέλεις να τα σχεδιάσεις. Είτε στην δημιουργία και το στήσιμο μιας ομάδας, είτε με την έλευση ενός νέου ποδοσφαιριστή, είτε με τα απρόβλεπτα που πάντα υπάρχουν, είτε με τα όσα μπορούν να συμβούν στο 90λεπτο ενός αγώνα και να αλλάξουν τις ισορροπίες.
Το μεγαλύτερο προσόν για όλα αυτά είναι η προσαρμοστικότητα, η οποία δεν πρέπει να συγχέεται με τον συμβιβασμό. Το πρώτο αποτελεί δείγμα ευφυίας, μια ικανότητα απαραίτητη για τις επιτυχίες, το δεύτερο δηλώνει απλά ενός είδος παραίτηση.
Ο Πέδρο Μαρτίνς λοιδορήθηκε το τελευταίο διάστημα, κυρίως από τους οπαδούς του Ολυμπιακού, για την απόφασή του να γυρίσει το σύστημα της ομάδας του παίζοντας με τριάδα στην άμυνα. Είναι ξεκάθαρο ότι οι “ερυθρόλευκοι” δεν πατούν καλά στο γήπεδο εδώ και αρκετές βδομάδες, είτε λόγω αρκετών ελλείψεων είτε λόγω μιας περιόδου “κοιλιάς” που διανύουν. Ο Ισπανός τεχνικός φρόντισε να προστατέψει λοιπόν το οικοδόμημά του προσαρμόζοντας τα αγωνιστικά του πλάνα αναλόγως.
Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να πει κανείς ότι ίσχυσε και στον ΠΑΟΚ της περσινής περιόδου. Ο Αμπέλ Φερέιρα είδε και έκρινε ότι με το υλικό που είχε στην διάθεσή του, όφειλε να παίζει με τρία στόπερ και συγκεκριμένη διάταξη. Μετά την αποχώρηση του Πορτογάλου, ο Πάμπλο Γκαρσία επανάφερε το 4-2-3-1, αλλά κάποια στιγμή αντιλήφθηκε κι αυτός ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει. Έτσι, το γύρισε ξανά στο 3-4-3 κλείνοντας με επιτυχία την σεζόν. Δεν ενήργησε εγωιστικά, όπως θα μπορούσε, αλλά διάλεξε τον τρόπο με τον οποίο θα έχει αποτέλεσμα.
Επιστρέφοντας στο σήμερα, ο Μαρτίνς διάλεξε την ίδια στρατηγική και στο ντέρμπι της Τούμπας. Γνωρίζοντας ότι η ομάδα του δεν θέλγει, διατήρησε το σύστημα και προσπάθησε με βαθιές διαγώνιες μπαλιές να δημιουργήσει πρόβλημα στην πλάτη της άμυνας του Δικεφάλου. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως δεν λειτούργησε. Ο ΠΑΟΚ του πρώτου ημιχρόνου έλεγξε απόλυτα τον χώρο του κέντρου και έβγαλε πολλές φάσεις για γκολ. Θα μπορούσε να είχε τελειώσει το ματς από αυτό το πρώτο 45λεπτο αλλά δεν είχε την ευστοχία που χρειαζόταν. Αφού λοιπόν γλίτωσε, ο τεχνικός του Ολυμπιακού άλλαξε (ξανά) το πλάνα του στην ανάπαυλα, έριξε στο ματς τον Μπουχαλάκη και με το 4-3-3 του δεύτερου μέρους κατάφερε να ισορροπήσει και τελικά να διατηρήσει με σχετική ευκολία την ισοπαλία.
Από την πλευρά του, ο Δικέφαλος έβγαλε όλη του ενέργεια στο πρώτο μισό του αγώνα, εκεί όπου δεν θα ήταν άδικο να έχει “καθαρίσει” την υπόθεση νίκη. Οι ευκαιρίες δεν έγιναν γκολ, η ισοφάριση ήρθε με τρόπο απροσδόκητο και σε κακό timing, κάτι που ίσως επηρέασε όσα είδαμε όταν ξαναβγήκαν οι παίκτες στο γήπεδο μετά την 15λεπτη ανάπαυλα.
Στο δεύτερο μισό, ο ΠΑΟΚ “ξεφούσκωσε” και “κλειδώθηκε” δημιουργικά από την ανασταλτική λειτουργία του αντιπάλου του. Ο Κούρτιτς εξαφανίστηκε, το ίδιο και ο Ζϊβκοβιτς, κι έμεινε ο πάντα επιπόλαιος Ζαμπά να προσπαθεί να φτιάξει φάσεις.
Οι αλλαγές εξάλλου, για μια ακόμα αναμέτρηση, ελάχιστα βοήθησαν τον Δικέφαλο. Με τον Μιτρίτσα να τοποθετείται ως επιτελικός στον άξονα και να χάνεται ανάμεσα στις γραμμές και στο αδιόρθωτο χούι του άσκοπου κουβαλήματος της μπάλας.
Μια θέση, αυτή του παίκτη πίσω από τον φορ, η οποία παραμένει ορφανή αλλά υπάρχει κανονικά στο σύστημα της ομάδας. Με τον Λουτσέσκου να επιχειρεί να βαφτίσει (αυτό το ιδιότυπο) 10αρι τον Αουγκούστο, τον Μπίσεσβαρ, τον Κούρτιτς ή τον Μιτρίτσα. Μια θέση που – κατά την γνώμη μου – ο ΠΑΟΚ έπαιξε λειτουργικά μόνο με τον Πέλκα (ή τα ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά του Πέλκα με την ενέργεια μέσα στο γήπεδο, την άσκηση πίεσης στον αντίπαλο κτλ).
Καταλήγοντας με το θέμα της προσαρμοστικότητας, υπάρχουν οι προπονητές που ταιριάζουν τους παίκτες που διαθέτουν στο πλάνο και προπονητές που ταιριάζουν το πλάνο στους παίκτες που διαθέτουν. Ο Λουτσέσκου, καλώς ή κακώς, βρίσκεται στην πρώτη κατηγορία. Το μυστικό όμως είναι να τα καταφέρνεις και στην δεύτερη.
Όπως και να έχει, η εικόνα ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού δεν αντικατοπτρίζεται ούτε από το αποψινό αποτέλεσμα, ούτε από την βαθμολογική διαφορά τους. Ο Δικέφαλος πέταξε μια σπουδαία ευκαιρία στην Τούμπα αφήνοντας τον προβληματικό Ολυμπιακό να παραμένει φαβορί ενός τίτλου που αν πάρει θα είναι λόγω έλλειψης ανταγωνισμού. Και είναι κρίμα…
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Instagram: theohastas
Twitter: Thodoros Hastas
