Ο γνωστός φίλαθλος του ΠΑΟΚ, πατέρας Χρήστος Μήτσιος συγκλόνισε με τα λεγόμενά του για την δολοφονία του 19χρονου φίλου του Άρη Άλκη Καμπανού, κάνοντας κατάθεση ψυχής.
Ο παπα-ΠΑΟΚ ήταν καλεσμένος της εκπομπής «Κόσμος των Σπορ» της ΕΡΤ3 και συγκλόνισε με την συγκινητική του ομιλία, τονίζοντας μεταξύ άλλων: «Μάτωσε η καρδιά μου και λέω ‘Θεέ μου’».
Αναλυτικά όσα δήλωσε:
«Δυστυχώς πονάμε. Βρέθηκα χθες κι άφησα και γω λίγα λουλούδια, γονάτισα, φίλησα το χώμα, το οποίο βάφτηκε με το αίμα τόσο άδικα ενός παιδιού, τόσο άδικα, τόσο άδικα…
Δε συζήτησα τίποτα. Γονάτισα, προσκύνησα, ευλόγησα, κάθισα σε μια γωνιά, ήμουν και με τον γιο μου μαζί και συζητούσαμε και μου λέει ο γιος μου κάποια στιγμή, ένα παλικάρι περίπου στις ηλικίες αυτών των παιδιών, μου λέει “μπαμπά, το ξέρεις ότι μπορεί να είναι οποιοσδήποτε πατέρας σε αυτή τη θέση, που είναι ο πατέρας του Άλκη σήμερα”. Μάτωσε η καρδιά μου και λέω “Θεέ μου”.
Κι όταν τον ρώτησα μετά ποια είναι η γνώμη σου παιδί μου, λέει: “Αν μπαμπά δεν ανεβάσουμε πολιτισμικά, αν δεν ανεβάσουμε πνευματικά μια κοινωνία, αν δεν ξυπνήσουμε πραγματικά…” Γιατί, ωραία, ξυπνήσαμε, όντως, ακούγονται φοβερά πράγματα, ακούγονται υπέροχα πράγματα, ακούγονται καταδίκες, ακούγονται το ποιος φταίει, τι φταίει και τι κάνει. Φοβάμαι, όμως, ότι ξυπνήσαμε, να τα πούμε, να αλλάξουμε πλευρό και να ξανακοιμηθούμε. Εάν μια κοινωνία δε νοιαστεί ουσιαστικά να σκορπίσει αγάπη, να ζυμώσει πολιτισμό, να χτίσει χαρακτήρες δε θα γίνει τίποτα.
Ήμουν και εκπαιδευτικός 30 χρόνια, έζησα στα σχολεία και στα λύκεια 30 χρόνια και είδα ότι σιγά σιγά κατρακυλάει η παιδεία μας στον τομέα. Μπορεί να κάνουμε υπέροχα μαθήματα να φτάνουμε τα παιδιά μας να δίνουν εξετάσεις στην 3η λυκείου και να περνάνε σε καλές σχολές.
Ανθρώπους, όμως νοιαζόμαστε να τους κάνουμε; Η παιδεία, η Πολιτεία, η κοινωνία, η εκκλησία. Ανθρώπους, που να νοιάζονται τον συνάνθρωπο. Έχουμε έναν αθλητισμό ρε παιδιά κι αντί ο αθλητισμός, το γήπεδο να είναι χαρά για όλους, να είναι χαρά, χαρά, χαρά, να τραγουδάμε, να κάνουμε, εμείς ατιμάζουμε τις ψυχές μας πολύ πώς θα γίνουμε αντίπαλοι στον άλλον. Είναι να δυνατόν μωρέ να ατιμάζουμε αντιπάλους;
Ποιος είναι ο απέναντί μας, το έχουμε σκεφτεί όταν βάζουμε τον απέναντί μας να τον πολεμήσουμε, να τον πετροβολήσουμε. Είναι ο αδερφός μας. Είναι ο φίλος μας. Είναι το κορίτσι μας. Είναι το παιδί μας. Είναι ο συγγενής μας. Είναι ο συνεταίρος μας. Είναι ο συνεργάτης μας. Είναι ίδιος με μας. Γιατί πρέπει να γεμίσουμε τα παιδιά με μίσος; Γιατί πρέπει να τους ξυπνήσουμε ή να τους φυτέψουμε μέσα αισθήματα και συναισθήματα κτηνώδη, έτοιμα να σφάξουν τον οποιοδήποτε.
Όταν, λοιπόν, το έμαθα προχθές, πήγα στον καθρέφτη μου και το ‘πα. Φταις και συ είπα. Φταις και συ. Και καθηγητής ήσουν, και παπάς είσαι με δημόσιο λόγο και δημόσιο ρόλο και φίλαθλος είσαι και πατέρας είσαι και πολίτης είσαι. Φταις. Φταίμε όλοι. Δεν φταίνε οι δύο, τρεις, πέντε, δέκα, που μαχαίρωσαν. Φταίμε όλοι».
