Δεν ξέρω γιατί αλλά το γκολ του Σάστρε λίγο πριν το τέλος του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα, μου έφερε στο μυαλό κάτι από μπάσκετ. Ο ΠΑΟΚ έμοιαζε εγκλωβισμένος από την πολυπρόσωπη άμυνα του αντιπάλου του, γύριζε την μπάλα εκτός περιοχής, ο Σβαμπ έδωσε την… έξτρα πάσα στον Ισπανό μπακ που περίμενε στημένος αρκετά έξω από την γραμμή των 6,75, και ο τελευταίος με ένα εν στάση σουτ χωρίς καθόλου φόρα σημάδεψε πρώτα στο στεφάνι, με την μπάλα να καταλήγει μέσα.
Ακόμα και ο πανηγυρισμός του 24χρονου θύμιζε παρκέ και όχι χορτάρι, ακόμα ίσως και η εθνικότητά του δίνει μια τέτοια νότα στην όλη περίσταση. Οι Ισπανοί γκαρντ άλλωστε έχουν γράψει ιστορία με τα μακρινά τους τρίποντα.
Μπορεί να μην ήταν η τελευταία φάση του ματς, αλλά, η αλήθεια είναι, ότι ο ΠΑΟΚ δεν κατάφερε να δημιουργήσει τις μεγάλες ευκαιρίες για να ολοκληρώσει την ανατροπή. Χρειαζόταν μια τέτοια έμπνευση, ένα τέτοιο “σουτ από το σπίτι του”, ένα καλάθι-γκολ που θα έκοβε τα πόδια του αντιπάλου και θα χάριζε την νίκη στην ομάδα.
Επιστρέφοντας σε ποδοσφαιρικό mood, ο Δικέφαλος επικράτησε απόψε των “πρασίνων” κυρίως λόγω φόρας και όχι λόγω αγωνιστικής ικανότητας. Φόρα που του δίνουν τα συνεχόμενα επιτυχή αποτελέσματα, φόρα που έχει αρχίσει να του δίνει η νοοτροπία νικητή που χτίζει το τελευταίο διάστημα. Στο προηγούμενο blog μου έγραφα ότι η νίκες είναι εθισμός. Και το αποψινό 2-1 ήταν αποτέλεσμα εθισμού, ίσως και αποτέλεσμα του αντίστροφου εθισμού που έχει η ομάδα του Ιβάν Γιαβάνοβιτς, της ηττοπάθειας.
Στην ουσία, ο τεχνικός του Παναθηναϊκού δεν τα πήγε άσχημα και έβαλε δύσκολα στον ΠΑΟΚ στο ξεκίνημα. Οι φιλοξενούμενοι στάθηκαν τυχεροί με το γρήγορο γκολ, αλλά παράλληλα ήταν καλά στημένοι μέσα στο γήπεδο, σωστά διαβασμένοι (όπως οι περισσότεροι πλέον απέναντι στον ΠΑΟΚ) πηγαίνοντας το παιχνίδι με τα δικά τους νερά.
Έξω από αυτά τα νερά ήταν οι “ασπρόμαυροι”, οι οποίοι παρουσίασαν σημάδια ανοργανωσιάς και μη συγκέντρωσης για μεγάλο διάστημα του αγώνα. Η είσοδος του Μπίσεσβαρ στο ημίχρονο έδωσε ένα χρώμα δημιουργίας στην μπλοκαρισμένη μεσοεπιθετική γραμμή, ο ΠΑΟΚ άρχισε να πιέζει περισσότερο, αλλά η τριπλή αλλαγή του Λουτσέσκου στο 64’ έκοψε κάπως την φόρα. Μετά από ένα δεκάλεπτο η ομάδα ξαναβρήκε ρυθμό, επανέφερε τον αντίπαλο στα σκοινιά, αλλά τα χτυπήματα δεν ήταν δυνατά. Δεν υπήρχαν οι σημαντικές φάσεις.
Έτσι, ήρθε ο Ίνγκασον να βγάλει το φίδι από την τρύπα στο 77’ και τελικά ο Σάστρε να δώσει το οριστικό φιλί της ζωής την ώρα που ο ΠΑΟΚ είχε την θέληση για την ανατροπή αλλά όχι την ουσία.
Κοντολογίς, ο Δικέφαλος πήρε την νίκη γιατί έμαθε σε αυτές και όχι γιατί μάγεψε στον αγωνιστικό χώρο. Ο Παναθηναϊκός δεν πήρε τίποτα γιατί αυτό έχει μάθει να παίρνει. Άλλες εποχές, τα πράγματα ήταν αλλιώς. Τώρα, η πραγματικότητα είναι αυτή.
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Instagram: theohastas
Twitter: Thodoros Hastas
