Πνευματικά, ο Παναθηναϊκός είχε ηττηθεί στην Τούμπα, πολύ πριν δει την εστία του να παραβιάζεται για πρώτη φορά. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Tα μεγάλα κύματα μπορούν να σε απογειώσουν, μα και να σε «καταπιούν». Οι δεινοί σέρφερ περιμένουν πως και πως ένα τέτοιο, να το «καβαλήσουν» και να παρασυρθούν μαζί του. Να τρέξουν με την ταχύτητα του και να χορέψουν με έναν μαγικό, μα συνάμα φυσικό τρόπο πάνω στην θάλασσα.
Ένα μικρό λάθος και χάθηκες, βούλιαξες μέσα του, είσαι στο έλεος του. Αν χαθείς στην δίνη του, στροβιλίζεσαι σαν καρυδότσουφλο, περιμένεις πότε θα ξεθυμάνει για να σε ξεβράσει κάπου.
Αυτό που βιώνει σήμερα ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ το βίωσε εκεί στις αρχές του Δεκέμβρη, όταν είχε ένα μόνιμο μαύρο σύννεφο να τον βρέχει σε κάθε βήμα του. Ό,τι κι αν έκανε ήταν λάθος. Τραυματισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί.
Γκολ του αντιπάλου στην πρώτη του τελική. Γκρίνια, μίρλα, εσωστρέφεια, φαγωμάρα, ένα μπούχτισμα, κάθε μέρα έμοιαζε χειρότερη από την προηγούμενη. Η μία ήττα έφερνε την επόμενη. Ο Δικέφαλος ηττήθηκε διαδοχικά στο πρωτάθλημα από Ατρόμητο, Άρη και Ιωνικό με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, έμοιαζε ανίκανος να κερδίσει ακόμα και σε εσωτερικό διπλό.
Μία διάχυτη μαυρίλα παντού, ακόμα και η «αλεπού» που λέγεται Ράζβαν Λουτσέσκου σήκωσε τα χέρια ψηλά και είπε: «δεν έχω ξανασυναντήσει κάτι τέτοιο».
Το ίδιο μαύρο σύννεφο το βλέπεις εύκολα αυτή την εποχή πάνω από τα πράσινα κεφάλια. Τρεις ήττες σε μία εβδομάδα, τρεις ψυχρολουσίες, σε παιχνίδια που κάποια στιγμή ο Παναθηναϊκός ένιωσε ότι έχει στα χέρια του. Σκληρό. Πολύ σκληρό.
