Θέλει χρόνια. Πολλά χρόνια. Πολλά παιχνίδια για να χτίσεις κάτι τέτοιο. Θέλει πολύ κόπο κι ακόμα περισσότερο ιδρώτα για να δημιουργήσεις μία τέτοια συνθήκη, να αλλάξεις τον τρόπο που γυρίζει η γη, την φορά ενός ποταμιού.
Ο ΠΑΟΚ που έχανε από τα Τέμπη. Ο ΠΑΟΚ που έτρεμε το ΟΑΚΑ. Ο ΠΑΟΚ που χλώμιαζε μακριά από την Τούμπα. Κλισέ ετών, που δεν ήταν όμως κλισέ είχαν παγιώσει μία ψυχολογική συνθήκη. Όλα αυτά αποτελούν πια μακρινό παρελθόν.
Ο ΠΑΟΚ είναι αυτός που εκπέμπει σεβασμό όπου κι αν παίζει. Ο ΠΑΟΚ έχει σαν δεύτερο σπίτι του το ΟΑΚΑ. Ο ΠΑΟΚ έγινε η ομάδα των τελικών, όπου κι αν διεξάγονται αυτοί. Ο ΠΑΟΚ είναι η ομάδα που θέλουν όλοι να αποφύγουν στην κλήρωση του Κυπέλλου.
Είναι σκληρό, πολύ σκληρό για την ΑΕΚ. Είναι σκληρό να χάνεις τον τελευταίο στόχο της χρονιάς με τέτοιο τρόπο.
Είναι σκληρό σε 180 λεπτά των δύο προημιτελικών να σου ακυρώνονται τρία γκολ μέσω VAR, αλλά… that’s life. Το VAR μετράει πλέον και την τρίχα.
Είναι σκληρό να έχεις τον ΠΑΟΚ στα σχοινιά, αλλά να μην μπορείς να τον βγάλεις νοκ-άουτ.
Είναι σκληρό να χάνεις τρεις τελικούς από την ίδια ομάδα και να σε αποκλείει και τα επόμενα δύο χρόνια, με γκολ στις καθυστερήσεις στο σπιτικό σου. Πέρσι ήταν το φάουλ του Μουργκ, φέτος η ζωγραφιά του Κούρτιτς και το τελειωτικό χτύπημα του Μιτρίτσα.
Είναι σκληρό να του βάζεις τόσο δύσκολα, να του ακυρώνεις όλα τα όπλα και στους δύο προημιτελικούς, να κάνεις δύο υποδειγματικά τακτικά παιχνίδια και να μένεις με τα χέρια αδειανά.
Είναι σκληρό να έχεις κερδίσει τις εντυπώσεις, αλλά να χάνεις την πρόκριση στο τέλος.
Είναι σκληρό, αλλά… it is what it is. Είναι αυτό που είναι. Από την ημέρα που η ΑΕΚ έφυγε από την Τούμπα αλώβητη με το ιστορικό γκολ του Βαρέλα που δεν μέτρησε, θαρρεί κανείς πως δημιούργησε μία λύσσα στο ασπρόμαυρο στρατόπεδο στα μεταξύ τους παιχνίδια που δεν μπορεί να διαχειριστεί.
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου, πατώντας εδώ
