Πώς γίνεται ένα παιχνίδι που τελειώνει χωρίς γκολ, χωρίς πολλές ευκαιρίες, χωρίς ιδιαίτερο βαθμολογικό ενδιαφέρον και χωρίς ουσιαστικά κίνητρα, να βγάζει τόσες “φάσεις” για σχόλια; Κι όμως γίνεται και θα τα αραδιάσω σκόρπια, δίχως σειρά και δεύτερες σκέψεις.
*Το πρώτο, βασικό και σίγουρο είναι ότι ο ΠΑΟΚ έχει πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθεί από όλα διαδραματίστηκαν όσα απόψε στο “Κλεάνθης Βικελίδης”, τόσο εντός όσο και εκτός αγωνιστικού χώρου. Η ρεβάνς της Πέμπτης με την Μίντιλαντ ήταν και είναι το πρωτεύων στο μυαλό όλων των ανθρώπων της ομάδας. Κάτι που φάνηκε και από τον τρόπο που διαχειρίστηκε το ματς με τον Άρη ο Ράζβαν Λουτσέσκου.
*Ο Ρουμάνος τεχνικός προχώρησε σε φρεσκάρισμα και εκπλήξεις στην βασική του ενδεκάδα. Έριξε τον Σοάρες στα βαθιά ως βασικό χαφ δίπλα στον Τσιγγάρα, επανέφερε τον Ζαμπά στην πλευρά, έβαλε τον Μπίσεσβαρ στον άξονα, άφησε έξω αρκετούς από όσους θα χρειαστεί σε λίγες μέρες με τους Δανούς.
*Παρά τις πολλές αλλαγές, ο ΠΑΟΚ ήταν ο οδηγός του αγώνα σχεδόν σε όλη την διάρκειά του. Αυτός κατηύθυνε το πού και πώς θα εξελιχθεί, αυτός προσπαθούσε να παίξει το ποδόσφαιρο που ξέρει. Ο Άρης αρκέστηκε στις κόντρα επιθέσεις με κάθετο παιχνίδι, είχε 1-2 σημαντικές ευκαιρίες για να σκοράρει αλλά ουσιαστικά ακολουθούσε τον αντίπαλό του.
*Ο Δικέφαλος ουσιαστικά είχε την ίδια εικόνα με το ματς της Δανίας κόντρα στην Μίντιλαντ. Κατοχή μπάλας, έλεγχο του αγώνα, έλλειμμα αποτελεσματικότητας και συγκέντρωσης στο τελευταίο 1/3 του γηπέδου. Ο Μπίσεσβαρ είχε τόσους χώρους από αριστερά που σε άλλες εποχές θα είχε φτιάξει ή πετύχει ο ίδιος τουλάχιστον δυο γκολ. Όμως δεν είναι εκείνος ο Μπίσεσβαρ. Όπως δεν είναι και οι υπόλοιποι μεσοεπιθετικοί του ΠΑΟΚ αυτό που χρειάζεται η ομάδα. Είτε λόγω προσόντων, είτε λόγω φόρμας, είτε λόγω μυαλού.
*Πολύ αισιόδοξο το ντεμπούτο στην ενδεκάδα του Σοάρες. Μυαλωμένος, πειθαρχημένος, με ένταση στο παιχνίδι του, κλεψίματα, κάθετες πάσες, χωρίς να χρειαστεί λεπτά προσαρμογής μπαίνοντας σε ένα ματς ειδικών συνθηκών.
*Ο ΠΑΟΚ έπαιξε απόψε με δυο κεντρικούς μέσους 22 ετών. Η ραχοκοκαλιά του δηλαδή. Με ένα 24χρονο δεξί μπακ, ένα 22χρονο στόπερ, ένα 26χρονο εξτρέμ. Όλοι τους παρακαταθήκες για μεγάλα πράγματα. Για τον ΠΑΟΚ που (ξανά) χτίζεται σταδιακά.
*Επική η σκηνή του Σάστρε που αγγίζει το κεφάλι του Μαντσίνι σε δείγμα fair play και ο παίκτης του Άρη σωριάζεται στο έδαφος σφαδάζοντας. Μια φάση, πολλοί παραλληλισμοί.
*Ο Μπριχ έπαιξε το παιχνίδι όπως αυτός ήθελε να ορίσει. Γιατί; Γιατί μπορεί. Γιατί είναι ο Μπριχ. Ελαχιστοποίησε τα σφυρίγματά του, δεν σήκωσε (λογικά) μύγα στο σπαθί του, έκανε και λάθη αλλά ποιος να βγει να τον διορθώσει. Γιατί; Γιατί είναι ο Μπριχ. Γιατί αλλιώς την φάση του Ζαμπά που τον ανατρέπει ο τελευταίος παίκτης του Άρη θα έπρεπε τουλάχιστον να την δει στο VAR. Γιατί δεν την είδε; Γιατί είναι ο Μπριχ. Και τέλος.
*Παραπανίσια κιλά φάνηκε να πήρε ο Θόδωρος Καρυπίδης, κάτι που ίσως δικαιολογεί το ριγωτό κοστούμι που φόρεσε. Η ρίγα πάντα “κόβει”. Πέρα από την πλάκα βεβαίως, συλλυπητήρια για τον ξάδερφό του.
*Το Άρης-ΠΑΟΚ δεν είχε γκολ, είχε όμως αυτογκόλ. Γιατί δεν γίνεται να σέβεσαι την μνήμη του Άλκη, και την ίδια ώρα να αποδοκιμάζεις, να πετάς αντικείμενα και να φωνάζεις “δολοφόνοι” όταν ο Βιεϊρίνια πάει να αφήσει στεφάνι.
*Όλα τα υπόλοιπα, τα πανό και τα συνθήματα, ήταν απλά η επιβεβαίωση ότι δυστυχώς τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Δυστυχώς, ούτε ο αδικοχαμένος Άλκης θα γίνει η αφορμή για να λυθεί το πρόβλημα στην ρίζα του. Δυστυχώς, ο καθένας θα χρησιμοποιεί τέτοια τραγικά περιστατικά για ο,τιδήποτε άλλο εκτός από το να συνδράμει έτσι ώστε να μην ξανασυμβεί. Δυστυχώς για αυτούς του άγιους γονείς του. Τα φιλικά μας μάραναν…
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Instagram: theohastas
Twitter: Thodoros Hastas
