Με βάση την προϊστορία του ΠΑΟΚ, ίσως κανένας δεν ήθελε η ρεβάνς με την Μίντιλαντ να οδηγηθεί στην διαδικασία των πέναλτι. Κι ας ήταν ένα πιθανό σενάριο. Ζήσαμε όμως να το δούμε και αυτό.
Ποιος να το έλεγε ότι ο Δικέφαλος θα πανηγύριζε μια πρόκριση με αυτόν τον τρόπο, και μάλιστα μέσα στην Τούμπα και μπροστά στην Θύρα 4. Κι όμως έγινε. Έγινε γιατί ο ΠΑΟΚ το ήθελε, το άξιζε, το πίστεψε και το πήρε.
Το ήθελε γιατί είχε ανάγκη να συνεχίσει να αναπνέει ευρωπαϊκό αέρα σε αυτήν την περίεργη και δύσκολη σεζόν.
Το άξιζε γιατί στα 210 λεπτά που έπαιξαν συνολικά οι δυο αντίπαλοι, ο ΠΑΟΚ ήταν αυτός που έδειξε πιο ομάδα. Αυτή που όριζε τις εξελίξεις, αυτή που έδειχνε προς τα πού θα πάει το ματς, αυτή που έφτιαχνε ή χαλούσε τον ρυθμό.
Το πίστεψε γιατί παρά τις δυσκολίες που ανέκυψαν δεν το έβαλε κάτω. Δεν τον πήρε η κατηφόρα μετά το 2-1. Ξαναπάτησε στα πόδια του και έψαξε το γκολ στην παράταση, δεν άφησε το παιχνίδι στην μοίρα του. Άσχετα αν δεν του βγήκε.
Το πήρε γιατί όλα τα παραπάνω τελικά μέτρησαν σε μια διαδικασία που πάντα θέλει γερά νεύρα. Πέντε παίκτες που ευστόχησαν όλοι, ένας Πασχαλάκης που έπιασε το ένα πέναλτι που χρειαζόταν.
ΥΓ. Όση χαρά δίνει αυτή η πρόκριση, άλλη τόση ντροπή νιώθω για το πανό στην Τούμπα.
