Δυο είναι οι οπτικές με τις οποίες μπορεί να αξιολογηθεί το αποψινό ματς στο ΟΑΚΑ. Η μία έχει να κάνει με ένα τυπικό ντέρμπι πρωταθλήματος μεταξύ δυο μεγάλων ομάδων, η άλλη έχει να κάνει το… κόνσεπτ που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια μεταξύ ΑΕΚ και ΠΑΟΚ.
Ξεκινώντας από το δεύτερο, δεν είναι κρυφό ούτε πρωτόγνωρο ότι η “ένωση”, από Κομινοντέρμπι του 2018, χτίζει σταδιακά και σταθερά μια σχέση κόμπλεξ με τον αντίπαλό της. Ο Δικέφαλος τής έχει πάρει τον αέρα σε μια μακρά σειρά αγώνων, χωρίς πλέον να αποτελεί έκπληξη ότι πάντα κερδίζει, ή τουλάχιστον δεν χάνει.
Η πρόσφατη σφαλιάρα κυπέλλου έδωσε ένα διαφορετικό χρώμα στους τρόπους με τους οποίους εξελίσσονται τα μεταξύ τους ματς. Απόψε ήρθε μία ακόμα διαφορετική πλοκή ηττοπάθειας. Μια ΑΕΚ που έχει αλλάξει προπονητή, μια ΑΕΚ που παίζει για 75 λεπτά με παίκτη παραπάνω, μια ΑΕΚ που προηγείται από νωρίς, να μην καταφέρνει να ρίξει στον καναβάτσο τον ΠΑΟΚ. Όχι μόνο να μην τον κερδίσει, αλλά να κινδυνεύσει να χάσει κιόλας.
Δεν έγινε τίποτα μαγικό. Δεν έγινε κάτι παράξενο. Απλά είναι σαφές ότι η ζυγαριά (θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ζυγός της δικαιοσύνης…) μεταξύ των δυο ομάδων έχει αλλάξει πλευρά την τελευταία τετραετία. Το ειδικός βάρος, το βάρος φανέλας, το βάρος αυτοπεποίθησης έφυγε από το κιτρινόμαυρο άκρο και μεταφέρθηκε στο ασπρόμαυρο. Το αίσθημα κατωτερότητας (ή ανωτερότητας) έχει αλλάξει γειτονιά, ο αέρας υπεροχής φυσάει σε αλλού. Ανεξαρτήτως των συνθηκών και της κατάστασης που βρίσκονται ανά περιόδους οι δυο ομάδες.
Φυσικά, στο Ολυμπιακό Στάδιο έγινε και παιχνίδι. Δεν είναι μόνο το πνευματικό κομμάτι που έκρινε το αποτέλεσμα. Υπάρχει και το ποδόσφαιρο.
Υπό αυτή την δεύτερη οπτική, ο Ράζβαν Λουτσέσκου άφησε πίσω τους πειραματισμούς και τα φρεσκαρίσματα, και εμπιστεύτηκε τα βαριά του χαρτιά. Μπήκε καλύτερα στο ματς, θα μπορούσε να προηγηθεί με τις φάσεις που δημιούργησε αλλά η φάση του 16’ ήρθε να αλλάξει την φιλοσοφία. Η αποβολή του Τσιγγάρα ανάγκασε τον Ρουμάνο να φέρει στα χαφ τον Αουγκούστο, δίπλα στον Κούρτιτς και να πορευτεί με ένα 4-4-1 στο υπόλοιπο του 90λεπτου.
Με δυο ζώνες άμυνας αλλά χωρίς να “κλειστεί” πίσω, ο ΠΑΟΚ δεν το παράτησε και διεκδίκησε αυτό που θα διεκδικούσε και με έντεκα παίκτες. Το γκολ του Λιβάι Γκαρσία δεν πτόησε, ο απίθανος Κούρτιτς έβαλε πάλι την σφραγίδα του, και από εκεί και πέρα μίλησε η τακτική αλλά και η αυταπάρνηση των φιλοξενουμένων.
Ο Δικέφαλος έδωσε μέτρα και μπάλα στον αντίπαλό του αλλά δεν έπαιξε επ’ ουδενί ρόλο κομπάρσου. Έκλεισε σωστά όλους τους χώρους, δεν άφησε διαδρόμους για να φτάσει η ΑΕΚ με αξιώσεις στην περιοχή του πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Και εκτός αυτού, έψαξε το γκολ και θα μπορούσε να το πετύχει. Η είσοδος του Ελ Καντουρί έδωσε εναλλακτικές στην δημιουργία, ενώ το πέναλτι που δεν δόθηκε στον Άκπομ στο 89’, θα μπορούσε να ολοκληρώσει μια “κηδεία” αλήστου μνήμης.
Όπως και να έχει, οι κυπελλούχοι Ελλάδας πήραν μια δίκαιη ισοπαλία βγάζοντας το μέταλλο και τον χαρακτήρα που θα τους χρειαστεί περισσότερο στην συνέχεια, και ειδικά στα δυο ματς με την Γάνδη.
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Instagram: theohastas
Twitter: Thodoros Hastas
