O ΠΑΟΚ γίνεται ξανά ομάδα του Ραζβάν Λουτσέσκου και αρχίζει να χτίζει και πάλι στο γήπεδο την νοοτροπία άρνησης υποταγής. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Το κακό δεν είναι ανεξάρτητο από το καλό. Τίποτα κακό δεν είναι μόνο κακό. Ουδέν κακόν, αμιγές καλού.
Μία κόκκινη κάρτα στο ξεκίνημα ενός παιχνιδιού de facto αποτελεί εξ’ ορισμού ένα απευκταίο σενάριο για κάθε προπονητή. Εντέλει, κατέληξε σε ευλογία!
Ο Χάρης Τσιγγάρας είναι η αποκάλυψη του φετινού ΠΑΟΚ. Από αόρατος, έγινε νεροκουβαλητής. Κι από νεροκουβαλητής, πρωταγωνιστής, απαραίτητος, σημαντικός, κομβικός. Κι όλα αυτά σκάρτα σε 100 μερούλες.
Είναι σε mood «δεν βλέπω» κανέναν. Τους «τρώω όλους ζωντανούς». Θα… ματώσω για κάθε κατοχή, για κάθε κλέψιμο, για κάθε 50-50 μονομαχία. Η ενεργειακή βόμβα που επιζητά κάθε προπονητής στο γήπεδο.
Το τάκλιν του σε μία 50-50 μονομαχία στο κέντρο του γηπέδου ήταν ξεκάθαρα για την μπάλα. Ξεκάθαρα. Μόνο που στο ποδόσφαιρο από την στιγμή που ξαπλώνεις και αρχίζεις την τσουλήθρα για τάκλιν, anything can happen, τα λέγαμε και παλιότερα για την εμμονή του Χενκ Τεν Κάτε και την ροπή του ποδοσφαιρικού νομοθέτη για όλο και λιγότερα τάκλιν.
Στο τάκλιν, στην τσουλήθρα, δεν ελέγχεις πια το σώμα σου, δεν προλαβαίνεις, είναι απλή φυσική. Μερικά εκατοστά αστοχίας, μπορούν να φέρουν την… καταστροφή.
Η απευθείας κόκκινη κάρτα στο 20ό λεπτό για ένα μαρκάρισμα στο κέντρο, είναι μία σκληρή τιμωρία, αλλά dura lex, sed lex. Ο Τσιγγάρας θα μάθει από αυτή τη φάση να ζυγίζει καλύτερα σε κάθε του απόφαση στο γήπεδο το κλάσμα πιθανό κέρδος / ρίσκο. Καμία μπαλιά στην μεσαία γραμμή, δεν αξίζει το ρίσκο της αποβολής.
Ένα μάθημα ποδοσφαιρικής ωρίμανσης, που δεν μπορείς να παρακάμψεις.
Μοιάζει απίστευτο, μα αυτό που έμοιαζε με καταδίκη για την ομάδα του, έγινε τελικά ευλογία μέσα στο γρασίδι. Μία κόκκινη κάρτα στο ξεκίνημα ενός εκτός έδρας ντέρμπι, έγινε αφορμή ώστε ο ΠΑΟΚ να σκάψει βαθιά μέσα του και να ενεργοποιήσει δυνάμεις που πιθανώς δεν πίστευε ότι διέθετε.
Ήταν η πρώτη φορά που θα έπαιζε φέτος
