Υπο φυσιολογικές συνθήκες, ο τελικός ανάμεσα σε ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό για το πρωτάθλημα Κ 15, θα ήταν μια γιορτή του ποδοσφαίρου, με χιλιάδες τηλεθεατές από όλη την Ελλάδα. Γράφει ο Κώστας Βασιλόπουλος
Δυστυχώς στην Ελλάδα, το ποδόσφαιρο και οι… φυσιολογικές συνθήκες, δεν συναντήθηκαν ποτέ. Και δεν πρόκειται να συναντηθούν, αν λάβουμε σοβαρά υπόψιν μας τα γεγονότα.
Το –δεν βρίσκω λέξεις για να το περιγράψω με ακρίβεια- λάθος διαιτητή και βοηθού (Τσοπλάκος, Βλαχοδήμος), διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα. Θεωρώ εντελώς περιττό, να μπω στη διαδικασία ανάλυσης της φάσης. Θεωρώ όμως υποχρέωση μου, να αναλύσω τις συνέπειες ενός λάθους, που δεν εμπίπτει στην κατηγορία του… ανθρώπινου. Αυτή την εντύπωση τουλάχιστον σχημάτισαν όσοι παρακολούθησαν το παιχνίδι.
Τους λόγους που διαιτητής και βοηθός έκαναν ένα τέτοιο (απερίγραπτο επισημαίνω και πάλι) λάθος σε τελικό με αντιπάλους μικρά παιδιά, το ξέρουν οι ίδιοι και θα βαραίνει την συνείδηση τους. Την όποια συνείδηση τους τέλος πάντων.
Το πρόβλημα δεν είναι ποια ομάδα κατέκτησε τον τίτλο. Το πρόβλημα είναι ότι όσα συνέβησαν στο Αγρίνιο, έστειλαν το λάθος μήνυμα σε δεκάδες νεαρούς που παρακολούθησαν το παιχνίδι. Φαντάζομαι πως στις ακαδημίες ποδοσφαίρου και όλων των υπολοίπων αθλημάτων στη χώρα, το ευ αγωνίζεσαι είναι το πρώτο και σημαντικότερο μάθημα.
Η ανάδειξη του νικητή σε κάθε άθλημα, πρέπει να καθορίζεται από την απόδοση και την τύχη. Σε καμία περίπτωση από λάθη, όπως αυτό που καταγράφηκε στο Αγρίνιο από τους Τσοπλάκο και… Βλαχοδήμο.
Το «δίδαγμα» του προχθεσινού τελικού, ήταν εντελώς διαφορετικό. Δεν έχει σημασία ποιος τελικά κέρδισε και ποιος έχασε. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι έχασε το ποδόσφαιρο. Χάσαμε όλοι. Αποτύχαμε.
