Γεια και χαρά σας…. Όσες μέρες κι αν περάσουν από την επική πρόκριση του Πανθεσσαλονίκειου Αθλητικού Ομίλου Κωνσταντινουπολιτών επί της Γάνδης στους «8», μια εικόνα είναι καρφωμένη στο μυαλό σαν να συνέβησαν όλα μόλις λίγα λεπτά πριν. Αυτή του αιμόφυρτου αρχηγού Αντρέ…
Είναι από αυτές τις στιγμές που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στο χρόνο. Και μπορεί η τεχνολογία να τρέχει με ξέφρενο ρυθμό, η βιντεοκλήση να έχει γεφυρώσει χιλιάδες χιλιόμετρα και να φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, ωστόσο η φωτογραφία δεν έχασε ποτέ τη μαγεία της.
Αυτό το κλικ που σου χαρίζει χιλιάδες λέξεις μαζί. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, η φωτογραφία με τον Μεγαλέξανδρο Κούδα να παρασύρει στο διάβα του τον δύστυχο Καψή, ο Νέτο Γκουερίνο σκαρφαλωμένος στο κάγκελο σε εκείνο το γκολ-πρωτάθλημα το Μάιο του 1976 , η ύψωση της σημαίας- φανέλας με τον Δικέφαλο Αετό με τα μαζεμένα φτερά μέσα στην γενέτειρα Πόλη από τον Μουσλίμοβιτς επί της Φενέρ, ο Πάμπλο με γεμάτα μάτια αφού έχει χάσει τη μητέρα του λίγες μόνο ώρες πριν και τον Μούσλι να του σκουπίζει τα δάκρυα, ο Μπάνε που μόλις έχει καταρρεύσει στο παρκέ της Ναντ κι άλλα πολλά…
Σε αυτά προστέθηκε κατά την άποψή μου πλέον και το κλικ με τον αιμόφυρτο Αντρέ μέσα στη Γάνδη. Μια φωτογραφία που μέσα της κλείνει όσα είναι ο ΠΑΟΚ: Πείσμα, αυταπάρνηση, τρέλα, θυσία, άρνηση να παραδοθείς και να τα παρατήσεις, κόντρα στη λογική, κόντρα στο συνηθισμένο για τους άλλους….
Ο αδευτέρωτος αρχηγός σηκώνεται με το θηρίο για κεφαλιά και το κεφάλι ανοίγει. Τα αίματα τρέχουν…. Τι πιο φυσιολογικό να γίνει αλλαγή; Κανείς δε θα μπορούσε να του καταμαρτυρήσει το παραμικρό…
Σηκώνεται ζαλισμένος ακόμα, ακούει γιουχαΐσματα από την κερκίδα των Βέλγων που δε σέβονται τίποτα, τους ρίχνει κι αυτός μερικά όχι απλά Ελληνικά αλλά… Τουμπιώτικα μπινελίκια κι αυτό ήταν…
Κι εκεί ακριβώς είναι που γυρίζει το ματς. Όλοι οι συμπαίκτες του βλέποντας τον αρχηγό να δίνει το παράδειγμα, αρνούνται να φύγουν αποκλεισμένοι από το γήπεδο. Το κατηγορηματικό «δε βγαίνω» του Αντρέ το ακούνε όλοι μέσα στον αγωνιστικό χώρο και λειτουργεί σαν ένα ηλεκτροσόκ. Όλη η ομάδα φωνάζει στην ουσία «δε βγαίνω…. από το γήπεδο αν δεν προκριθώ». Γι αυτό λοιπόν και αυτή ήταν μια πολύ… αρχηγάτη πρόκριση!
Μέσα δε στη ζαλάδα του, έχει την ψυχραιμία, τον καθαρό νου, να δώσει με τεμπεσίρι αυτήν την πάσα στον Ντούγκλας που συνήθως όταν έχει επιχειρήσει τέτοια απευθείας σουτ στην Τούμπα, η μπάλα κατέληξε στο καμπαναριό της Αγια-Βαρβάρας (αυτό που έφτιαξε πριν πολλά χρόνια ο συγχωρεμένος Πατήρ Κωνσταντίνος για να ανεβαίνει εκεί και να βλέπει τον αγαπημένο του ΠΑΟΚ… πριν χτιστούν οι κερκίδες).
Εκείνη τη στιγμή όμως ο Αύγουστος πιάνει το ιδανικό σουτ και σε δύναμη και σε φάλτσα και για τους αλαζόνες Βέλγους είναι πλέον…. αντίο ζωή-Ελένη Χατζηαργύρη, Μάρθα Βούρτση, Μπεάτα Ασημακοπούλου, στον ρόλο του μικρού λούστρου ο Άαρον Έκχαρτ που ήρθε με το «Bricklayer» να αφήσει τα… μπρίκια στην πόλη μας και να τη διαφημίσει όντως στην ταινία του κι όχι σαν τον Μπαντέρας που έβαλε πινακίδες Μiami στο Λευκό Πύργο.
Ας γυρίσω και πάλι στο ματς της Γάνδης γιατί βγήκα στο χωματόδρομο… Ήρθε λοιπόν στο β’ ημίχρονο κι ο Ραζβάν ανακάτεψε ιδανικά την τράπουλα με 4 (!) μπακ στις πτέρυγες κι αυτό ήταν. Μια τέτοια πρόκριση, σε μια χρονιά που παράλληλα άρχισε το χτίσιμο της ομάδας της επόμενης 4ετίας…
Πάντως το είχε ο Αλεπουδέσκου απωθημένο μέσα του. Είμαι βέβαιος. Αυτό το «ναι πήρες νταμπλ, αήττητο πρωτάθλημα, κύπελλα, αλλά στην Ευρώπη δεν έκανες τίποτα, τον «έτρωγε». Και είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι σε αυτόν τον άτυπο ανταγωνισμό, με τον εαυτό του ήθελε να κερδίσει κι αυτό το στοίχημα…
Όταν λοιπόν μετά από χρόνια, με σκαμμένα από τις ρυτίδες πρόσωπα και λευκά από τα γηρατειά μαλλιά τα εγγόνια των παικτών θα τους ρωτάνε «τι έκανες παππού τότε που ήσουν νέος και έπαιζες μπάλα;» θα αναφέρονται σίγουρα ανάμεσα σε άλλα και σε αυτήν τη μαγική βραδιά.
Κι έτσι μέσα στην κατάθλιψη, μέσα στη γενικότερη δυστυχία που έχει πλακώσει τον κόσμο, με πολέμους, πανδημίες, θανάτους, ακρίβεια, έρχεται σαν μια βαλβίδα αποσυμπίεσης, σαν μια διαφυγή από όλα αυτά, σαν ένα φως μέσα στο σκοτάδι ο ΠΑΟΚ. Δε λύνονται εννοείται τα τόσο σοβαρά θέματα, αλλά σε βοηθά να φύγει κάπως το μυαλό από όλη αυτή την καταχνιά και να τα παλέψεις όλα…
Λέγαμε ξανά και ξανά στην ραδιοφωνική μας εκπομπή, εκείνον τον μαύρο Νοέμβρη που η ομάδα χάρισε το πρωτάθλημα και μας πίκρανε, ότι αυτόν που αγαπάς δεν τον εγκαταλείπεις στα δύσκολα. Ότι ίσα ίσα, τότε ακόμα περισσότερο σπεύδεις να του πεις, είμαι εδώ για σένα.
Χρησιμοποιώ πάντα το παράδειγμα με τον πατέρα ή τον αδερφό που μπορεί να αρρωστήσει. Θα τον εγκαταλείψεις στο κρεβάτι του πόνου και θα του πεις μια χαρά περάσαμε στα γλέντια και στα γούστα, τώρα σε αφήνω πάω να βρω κάπου άλλου να περάσω καλά; Όχι φυσικά… θα ξενυχτήσεις στο νοσοκομείο στην καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι του μέχρι να σταθεί και πάλι στα πόδια του. Όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή το νιώθεις σαν ανάγκη, επειδή το θέλεις… Αυτό ακριβώς ισχύει, ή τυολάχιστον θα έπρεπε να ισχύει και με τον ΠΑΟΚ… Φυσικά με κριτική ακόμα και σκληρή, αλλά όχι με πλήρη απαξίωση, ισοπέδωση, ευτελισμό της ομάδας…
Η ομάδα αυτή ούτως ή άλλως έχει ήδη γραφτεί για τα επιτεύγματά της στην Ιστορία. Και συνεχίζει…. Αυτό που γίνεται τώρα είναι ότι αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της τα υπέροχα Ελληνόπουλά μας από τις υποδομές. Ο Τσιγγάρας και ο Λύρατζής που μάλλιασε η γλώσσα μας (και κάναμε πλεξούδα-ποστίς αλα Πέρσι Ολιβάρες) να λέμε δώσ’ τους την ευκαιρία Ραζβάν και αν δεν μπορούν βγάλ’ τους. Κι όταν το έκανε, με αρκετή καθυστέρηση έστω, εκείνοι διέπρεψαν. Ο Λύρατζης είναι πλέον το βασικό δεξί μπακ της ομάδας με σταθερά υψηλή απόδοση, ενώ ο Τσιγγάρας τόσο κομβικός στο χώρο του κέντρου. Κι έρχονται ο Κούτσιας, ο Κωνσταντέλιας, ο Τσαούσης, ο Κουλιεράκης και άλλοι πολλοί… Οι ακαδημίες μας είναι θησαυρός…
Τα παιδιά αυτά λοιπόν που έχουν έτσι κι αλλιώς μεγαλώσει με νοοτροπία «ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΩ ΠΟΤΕ» από Πάμπλο, έρχονται να ποτιστούν και με το πνεύμα «ΔΕ ΧΑΝΩ» του Ραζβάν, του Αντρέ, του Κρέσπο, του Μπίσεσβαρ, του Άκπομ και των υπόλοιπων…
Του Ραζβάν μπορεί να του πήρε λίγους μήνες, μπορεί να υπερεκτίμησε κάποιους από τους παλιούς που δεν μπορούσαν πλέον, αλλά τελικά κατάφερε να κάνει αυτήν την ομάδα να θυμίζει σε πολλά εκείνη του αήττητου πρωταθλήματος, των δύο απανωτών νταμπλ. Έχει ο μπάλανς, ο χιούτζ κουάλιτι, ο στρονγκ μεντάλιτι, ο ρεσπονσάμπλιτι αυτό το χάρισμα, να μπορεί να πείσει ακόμα και το βαλσαμωμένο πουλί ότι είναι ικανό να πετάξει… Και το καλύτερο από όλα; Ότι αυτό όντως τελικά πετάει!
Και βέβαια είναι μεγάλη υπόθεση οι παίκτες να είναι ορκισμένοι στο όνομα του προπονητή τους. Διαβάστε λέξη προς λέξη στη FORZA πώς μιλάει για τον προπονητή του ο Τσούμπα Άκπομ, πως παίζει με το μυαλό και την ψυχολογία τους και θα καταλάβετε πολλά…
Είναι και κάτι άλλο που έπραξε τις σκληρές κι απάνθρωπες ημέρες του πολέμου στην Ουκρανία ο Ραζβάν, (κάτι το οποίο δε θέλει να δημοσιοποιηθεί) και ανέβηκε πολλά επίπεδα στην εκτίμησή μου σαν άνθρωπος… (Χωρίς να σημαίνει ότι διέγραψα μέσα μου το πώς και κυρίως το πότε έφυγε στην προηγούμενη θητεία του. Έτερον εκάτερον…)
Όσο για την τελευταία νίκη μέσα στο ΟΑΚΑ επί της ΑΕΚ και την πολλοστή εφαρμογή του «θα εύχεστε να είχε μετρήσει εκείνο το γκολ του Βαρέλα» υπενθυμίζω ότι όλοι είμαστε ανίψια της… Θείας δίκης….
Κάνει μια τρομερή κούρσα ο μικρός Ξέρξης από τους 300-Μιτρίτσα, πασάρει ιδανικά στον Τσόλακ κι αυτός σπάει επιτέλους το ρόδι με ένα υπέροχο παστέλωμα… Και δείτε πως χαίρονται για τον συμπαίκτη τους όλοι γιατί ξέρουν πως ο Αντώνης με τη χωρίστρα είχε τρελό άγχος που δεν έβαζε γκολ ούτε στη φοιτητική εστία, ούτε στο αρτοζαχα/στείο Εστία… Μακάρι να πήρε μπρος… Έρχεται και ο Νέλσον Ολιβέιρα που τόσο έλειψε…
ΥΓ1: Φήμες λένε ότι ο Καντουρί διάβασε «Τα μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα» και έπαθε ελονοσία!
ΥΓ2: Ιβάν αν δε μας δώσουν το Καυτανζόγλειο, τότε δήλωσε το δεύτερο σπίτι, το ΟΑΚΑ. Το πρώτο πούλμαν στα Μάλγαρα και το τελευταίο στη σκιά του σκέπαστρου Καλατράβα. Κάθε δεύτερη Κυριακή εσωτερικός αθλητικός τουρισμός. Υπέροχα…. Όσο για τη Νέα Τούμπα, όσα εμπόδια και να βάλουν, όσες υπογραφές και να καθυστερήσουν (την ώρα που στους άλλους τρεις του ΠΟΚ μοιράζουν εκατομμύρια) ένα μόνο μήνυμα: Το γήπεδο ΘΑ ΓΙΝΕΙ… θέλετε-δε θέλετε… ο Πόντιος το έχει βάλει σκοπό ζωής κι αυτό δεν αλλάζει. «Αν δεν προλάβω εγώ, θα μου ξεριζώσετε την καρδιά και θα τη θάψετε στα θεμέλια της Νέας Τούμπας» είπε στα παιδιά του. Υπάρχει πιο δυνατή κουβέντα, πιο ισχυρή επιθυμία-κληρονομιά;
ΥΓ4: «Κλέβω και το παιδί μου στο τάβλι» έλεγε ο άλλος. Και το έλεγε με καμάρι κι όχι με ντροπή ο ερυθρόλευκος βουτηχτής. Καμία τσίπα, ούτε στην Κ-15 που το ματς γίνεται στο Αγρίνιο και το μαρκάρισμα γίνεται στο Μεσολόγγι… Και λογοκρισία στο παιδάκι που είπε την αλήθεια. Εγώ… πάντος (και όχι δεν είναι ορθογραφικό λάθος) λέω ότι αυτοί ήσασταν, είστε και θα είστε… Ες αεί….
ΥΓ5: Ο δικός μας πρόεδρος είναι ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΝΤΙΟΣ… Είναι αυτός που ξανάνοιξε μετά από δεκαετίες την Παναγία Σουμελά, αυτός που έσωσε τη ΣΕΚΑΠ κι άλλες επιχειρήσεις από τον Τούρκο, είναι αυτός που ίδρυσε και χρηματοδοτεί εξ’ ολοκλήρου τμήμα Ποντιακών σπουδών στο ΑΠΘ, αυτός που ανακαίνισε την παιδο-ογκολογική κλινική του ΑΧΕΠΑ, αυτός που ενίσχυσε κόσμο και κοσμάκη και ποτέ κανένας δεν το έμαθε, αυτός που άνοιξε το Πόρτο Καρράς να μπουν οι καθημαγμένες ψυχές από την Ουκρανία. Και βέβαια είναι αυτός που ελευθέρωσε τον ΠΑΟΚ από τα χρέη του πληρώνοντας 11 εκατομμύρια στη πιο ακριβή ποικιλία τσαγιού ever: Το τσάι μπραφ-ντούκου!
Αυτόν κυνηγούν με λυσσαλέο τρόπο τα γνωστά κανάλια, ραδιόφωνα, σάιτ και στημένα παπαγαλάκια με ΜΟΝΑΔΙΚΟ σκοπό τους να τον λασπώσουν, να τον λυγίσουν, μήπως αγανακτήσει, σηκωθεί να φύγει… Φορτώνοντάς του από το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την εξαφάνιση του Τζον Αυλακιώτη μέχρι την έκρηξη του Βεζούβιου και τη βύθιση του Τιτανικού…
ΥΓ 6: Αφού μου φύγει η οργή για όλους αυτούς τους βουτηγμένους στο βούρκο (που προσπάθησαν μέχρι και στη Β’ Εθνική να ρίξουν τον ΠΑΟΚ με τη σκευωρία της 50ετίας) που κουνάνε το δάχτυλο στον ΠΑΟΚ, τον κόσμο του, τον πρόεδρό του, νιώθω μια ηρεμία, μια σιγουριά. Γιατί ξέρω ότι όσο τον χτυπούν, τόσο τον πεισμώνουν όλον τον οργανισμό…. Μας κρατούν σε εγρήγορση και ετοιμότητα… Τόσο δείχνουν ότι τον φοβούνται…
Μήπως, πότε ήταν στρωμένος με βελούδα και ροδοπέταλα ο δρόμος του ΠΑΟΚ από καταβολής και ίδρυσής του; Πότε ήταν όλα εύκολα καμωμένα γι’ αυτόν και τον λαό του; Ποτέ…
Ζ.Μ.Σ.
