Προφανώς και δεν χωράνε ούτε σε 20.000 λέξεις τα όσα είδαν τα ματάκια μας πριν, κατά την διάρκεια αλλά και μετά την λήξη του προημιτελικού μεταξύ ΠΑΟΚ και Μαρσέιγ.
Μια εμπειρία πρωτοφανής, ένα κλίμα πολεμικό, μια ατμόσφαιρα απίστευτη, μια ματσάρα για όλα τα γούστα, ένα αποτέλεσμα για όλες τις προβλέψεις.
Ξεκινώντας χρονικά και προσπαθώντας να είμαι όσο πιο περιεκτικός γίνεται – τέτοια προχωρημένη ώρα και με το μυαλό ακόμα θολωμένο – ο ΠΑΟΚ σε όλες τους τις μορφές (διοίκηση, ομάδα, φίλαθλοι, δημοσιογράφοι) βίωσε ένα πρωτοφανές κλίμα τρομοκρατίας στην Μασσαλία. Ανεξέλεγκτοι ανεγκέφαλοι οπαδοί χωρίς κανένα μέτρο περιορισμού, πρόληψης ή καταστολής γυροβολούσαν στους δρόμους ψάχνοντας οποιονδήποτε με “ασπρόμαυρα” για να επιτεθούν.
Επίθεση έγινε στο πούλμαν της διοίκησης, επίθεση έγινε σε ξενοδοχεία αποστολής και οπαδών, επίθεση σε γωνιές και στενά, επιθέσεις ομαδικές ή μεμονωμένες σε κάθε δρόμο, επίθεση σε βαν δημοσιογράφων στο δρόμο για το Βελοντρόμ.
Η συνέχεια δόθηκε στο γήπεδο, όπου και πάλι η αστυνομία ήταν εκκωφαντικά απούσα. Σαν να μην ήθελε ποτέ και τίποτα να σταματήσει. Ελάχιστες δυνάμεις που έπαιζαν τον ρόλο του παρατηρητή.
Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα υπήρχε και ένα παιχνίδι. Όχι ένα οποιοδήποτε. Ένας προημιτελικός ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Μια απίθανη ματσάρα στην οποία ο ΠΑΟΚ κατάφερε να ορθώσει ανάστημα και να αντισταθεί σε έναν ξεκάθαρα ανώτερο ποιοτικά και με μεγάλο brand name αντίπαλο.
Στο πρώτο ημίχρονο, όλα πήγαν στραβά. Ο Δικέφαλος παρουσιάστηκε εμφανώς επηρεασμένος από τα όσα γίνονταν στις κερκίδες αλλά και από την κρισιμότητα και σημασία του αγώνα. Έβγαλε πολλές λάθος συνεννοήσεις στην άμυνα, σχεδόν καμία συνεννόηση και συνεργασία στην επίθεση. Αγχωμένος, ασύνδετος και κατά διαστήματα πελαγωμένος.
Κοιτώντας απλά τα στατιστικά, δεν υπήρχαν μεγάλες διαφορές. Η Μαρσέιγ δεν είχε τον ωκεανό των φάσεων. Η ουσιώδης διαφορά ήταν αυτή στην ποιότητα της μεσοεπιθετικής γραμμής. Οι Γάλλοι είχαν το ταλέντο να φτιάξουν δυο γκολ με απλές πινελιές. Πρωταγωνιστής και στις δυο ήταν ο Παγέτ. Την μία με την κάθετη πάσα στον Γκέρσον (και το τελείωμα φυσικά του Βραζιλιάνου) και η άλλη στο ασύλληπτο σουτ του 45’.
Εκεί που όλα έδειχναν όμως ότι οι Κυπελλούχοι Ελλάδας θα υπέκυπταν στην ανωτερότητα, εκεί που τον είχαν όλοι ξεγραμμένο, εκεί και πάλι σήκωσε το μπόι του.
Η αλλαγή του Ελ Καντουρί αποδείχθηκε άμεσα αποτελεσματική, όχι μόνο με το γκολ που πέτυχε στο 48’ αλλά και με όλο το ανέβασμα απόδοσης της ομάδας. Τα κενά στο κέντρο καλύφθηκαν αρκετά (ο Τσιγγάρας δεν βρέθηκε σε καλή βραδιά έχοντας βέβαια δύσκολο έργο), ο Αουγκούστο μεταμορφώθηκε ολοκληρωτικά, το ίδιο και ο Ζιβκοβιτς, ο Πασχαλάκης σοβαρεύτηκε.
Η μείωση του σκορ στις αρχές του δευτέρου μέρους επέτρεψε να φανούν οι αδυναμίες της Μαρσέιγ. Αυτές που παρά την ποιότητα που διαθέτει, την κάνουν ευάλωτη. Κι αυτό γίνεται όταν “χαλάει” το ματς για αυτήν. Έχασε το μυαλό της, η έπαρση μετατράπηκε σε νεύρα και ανοργανωσιά, και ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να φτάσει ακόμα και σε περισσότερα γκολ όσο εκμεταλλευόταν την σύγχυση στους γηπεδούχους.
Η τελευταία φάνηκε ακόμα και από τις κίτρινες κάρτες που δέχθηκαν οι παίκτες και ο προπονητής της – και από την αποβολή του Γκέρσον – όλες να οδηγούν σε τιμωρία και απουσία από την ρεβάνς.
Νομίζω ότι σε αυτό το πρώτο 90λεπτο ημίχρονο, οι δυο ομάδες κατάλαβαν (καλύτερα) που και πώς μπορούν να χτυπήσουν στις αδυναμίες του άλλου.
Το σίγουρο είναι ότι ο ΠΑΟΚ απέδειξε για άλλη μια φορά ότι δεν μπορεί να υποτιμηθεί από καμιά ομάδα, σε κανένα γήπεδο και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν μπορείς να τον ξεγράψεις ούτε στα πιο δύσκολα.
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Instagram: theohastas
Twitter: Thodoros Hastas
