Ο ΠΑΟΚ τρύπησε το ταβάνι του, αλλά καμιά φορά δεν αρκεί. Το χειροκρότημα της Τούμπας δείχνει ότι ο κόσμος το ένιωσε, το κατάλαβε. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Ο ΠΑΟΚ έχει βιώσει αιφνίδιους, σοκαριστικούς, άδικους, συγκλονιστικούς αποκλεισμούς.
Έχει ζήσει νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου, κυνηγητά, φωνές, ουρλιαχτά, μπούκες στο γήπεδο, καρτέρι έξω από την Τούμπα, βαριά, βαριά του ΠΑΟΚ η φανέλα, όποιος δεν μπορεί… και τα σχετικά.
Αυτή τη φορά ήταν κάτι το διαφορετικό. Κάτι πρωτόγνωρο. Κάτι ανατριχιαστικό.
Κανείς δεν άφησε το καρεκλάκι του, πολλοί δεν είχαν κιόλας, όλοι οι διάδρομοι ήταν τίγκα.
Όσοι πυρσοί -και ήταν πολλοί- ξέμειναν για το πανηγύρι του γκολ που δεν ήρθε ποτέ άναψαν συγχρονισμένα.
Τα ντεσιμπέλ ανέβηκαν όσο ποτέ στην βραδιά, παρότι τα λαρύγγια είχαν ματώσει από την οχλοβοή και την ηχητική βία όλο το βράδυ.
Το παρατεταμένο χειροκρότημα ήταν το μόνο δίκαιο που έγινε αυτό το βράδυ στην Τούμπα, όπου η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη πήγε περίπατο.
Ήξερε, κατάλαβε, ένιωσε ότι αυτοί που φορούσαν ασπρόμαυρες φανέλες στο γήπεδο ήταν η δική τους προέκταση στον αγωνιστικό χώρο.
Μάτωσαν, τέντωσαν, υπερέβαλλαν τους εαυτούς τους, τρύπησαν το ταβάνι τους, έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν, άδειασαν τα πάντα στο γήπεδο, αλλά μερικές φορές c’ est la vie.
Κάποιες φορές δεν αρκεί.
Η Τούμπα ήταν ηφαίστειο, πετούσε καυτές λάβες, στους 40άρηδες+ θα μπήκαν πολλές φορές σκουπιδάκια στα μάτια. Ήταν όπως… παλιά, αυτό που προσπαθούν να διηγηθούν στους νεότερους, μα χωρίς ένα σύγχρονο παιχνίδι που να αποτελεί σημείο αναφοράς.
