Μπορεί να μην φάνηκαν σε πρώτο επίπεδο και ανάγνωση, μπορεί να υπήρχαν διαφορετικά δεδομένα, δυσκολίες και συγκυρίες σε κάθε περίπτωση, αλλά ο ΠΑΟΚ πλέον μετράει τέσσερις συνεχόμενες ήττες σε διάστημα 14 ημερών. Ο ΠΑΟΚ που μέχρι τις αρχές Απριλίου, και για τέσσερις ολόκληρους μήνες, είχε ξεχάσει πώς είναι να φεύγεις με σκυμμένο κεφάλι από το γήπεδο.
Στο 2-1 από τον Παναθηναϊκό δεν δόθηκε μεγάλη σημασία λόγω των ευρωπαϊκών προημιτελικών, το 2-1 στην Μασσαλία έμεινε ως ελπιδοφόρο για την πρόκριση, το 0-1 της ρεβάνς πήρε χρώμα περηφάνιας (λόγω απόδοσης) αλλά και πίκρας (λόγω αποκλεισμού), το 1-0 στο Χαριλάου ήταν το… μεθεόρτιο της Μαρσέιγ. Κάπου… ώπα όμως.
Όσο δύσκολο κι αν ήταν το πρόγραμμα, όσες δικαιολογίες κι αν επιστρατευτούν, τέσσερα σερί αποτυχημένα αποτελέσματα είναι πολλά. Πάρα πολλά για τον Δικέφαλο, υπερβολικά πολλά για μια ομάδα πρωταθλητισμού και υψηλών στόχων.
Οι κυπελλούχοι Ελλάδας δεν μπορούν να χρησιμοποιούν επ’ άπειρον την κατά τα άλλα σπουδαία πορεία τους στο Europa Conference League. Είναι επείγον και απαραίτητο να απο-ευρωπαϊσουν το μυαλό τους, όσο δύσκολα διαχειρίσιμο κι αν φαντάζει κάτι τέτοιο για μια ομάδα που δεν έχει συνηθίσει ούτε είχε προγραμματιστεί για τρία καρπούζια σε μια μασχάλη.
Απόψε στο Χαριλάου, οι εύκολα επικληθέντες λόγοι έχουν κάνουν με τα απόνερα της περασμένης Πέμπτης, το μεγάλο rotation στην ενδεκάδα, το περιορισμένο βαθμολογικό κίνητρο. Τίποτα από αυτά όμως δεν μπορεί να σταθεί για ένα κλαμπ σαν τον ΠΑΟΚ. Ειδικά όταν έχουν προηγηθεί άλλες τρεις συνεχόμενες τέτοιες ήττες-δικαιολογιών.
Ο Ράζβαν Λουτσέσκου προτίμησε να αλλάξει σχεδόν όλο το βασικό του σχήμα, κάτι που ήταν λογικό να επιφέρει αναρχία και ανομοιογένεια μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ένας ΠΑΟΚ με κάκιστα – αμυντικά κυρίως αλλά και επιθετικά – transitions, ένας ΠΑΟΚ που δεν μπορούσε να δημιουργήσει, ένας ΠΑΟΚ με σοβαρά κενά στην μονίμως ευάλωτη αριστερή του πτέρυγα.
Η δίψα και η θέληση του Άρη ήταν αναμενόμενη, ο “κατέκτησα το champions league” τρόπος που το πανηγύρισαν είναι δικό τους θέμα, ο τρόπος που το πέτυχαν είναι θέμα (και) του ΠΑΟΚ. Γιατί μια τεράστια φετινή αδυναμία της ομάδας, τα 0 (μηδέν) γκολ από κόρνερ, ήρθε να φέρει αυτή την ήττα. Με ανύπαρκτο όφελος από όσες εκατοντάδες εκτελέσεις έχουν γίνει την τρέχουσα σεζόν, η κεφαλιά του Ντουκουρέ ήρθε να υπενθυμίσει με τον πιο πικρό τρόπο ότι τέτοιες στημένες φάσεις κρίνουν ματς, διαμορφώνουν αποτελέσματα, οδηγούν σε νίκες.
Μοναδική πηγή χαμόγελου ήταν η επανεμφάνιση του Νέλσον Ολιβέιρα στην ενεργό δράση και η επιστροφή του για το τελευταίο κομμάτι της σεζόν. Εκεί όπου – ας μην γελιόμαστε – το κύπελλο είναι ο πρωτεύων στόχος.
ΥΓ. Επειδή πολλοί… λεπτομερολόγοι με διόρθωσαν. Ο ΠΑΟΚ έβαλε ένα γκολ από κόρνερ, το 0-3 του Σάστρε με σουτ στον Βόλο. Άρα το κοντέρ γράφει 1 (ένα).
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Instagram: theohastas
Twitter: Thodoros Hastas
