Το είχαμε σαν κάτι μακρινό. Σαν κάτι άπιαστο. Εξωκοσμικό. Παράλογο. Οι αγγλικές ομάδες που δίνουν τρία ματς την εβδομάδα. Οι αγγλικές ομάδες που δίνουν 60 ματς τον χρόνο. Πως αντέχουν;
Fast Forward. Γήπεδο Τούμπας. Ο Ολυμπιακός κάνει ένα πρώτο δεκάλεπτο στα κόκκινα. Οι παίκτες του τρέχουν σαν μηχανάκια, πιέζουν παντού, χτυπάνε ανελέητα στο επιθετικό τρανζίσιον. Βγάζουν δύο φάσεις, η μία γκολ, που ακυρώνεται μέσω VAR.
Αυτό ήταν! Στα υπόλοιπα 80 (κάτι) λεπτά οι ερυθρόλευκοι κατέβασαν ταχύτητα, χαμήλωσαν στροφές, η μηχανή πήγε στο ρελαντί. Δεν πάτησαν ξανά την αντίπαλη περιοχή, απλώς περίμεναν.
Τι ακριβώς περίμεναν όμως; Στην πραγματικότητα, ο ΠΑΟΚ δεν ανέβασε ποτέ στροφές, το πόδι δεν πατήθηκε ποτέ στο γκάζι. Μπορεί να μην ήθελε -πιο πιθανό το να μην μπορούσε. Ο Δικέφαλος το πήγε προσεκτικά. Αν έρθει το 1-0, καλώς. Αν, όχι υπάρχουν ακόμα 90 λεπτά.
Αυτό ήταν το 51ο επίσημο παιχνίδι του ΠΑΟΚ μέσα στην σεζόν! Ο Ολυμπιακός έχει δύο λιγότερα. Θα δώσουν τουλάχιστον άλλα 7 επίσημα παιχνίδια, όποιος παίξει τελικό θα παίξει άλλο ένα!
Σεζόν με σχεδόν 60 παιχνίδια. Κοπιαστικό. Σχεδόν απάνθρωπο.
Σίγουρα, εκτός ελληνικής λογικής, οι ομάδες μας δεν έχουν αναπτύξει αυτές τις υποδομές για να αντέχουν τόσα παιχνίδια. Το… περπάτημα στην Τούμπα ήταν ότι πιο προβλέψιμο μπορούσε να περιμένει κανείς, ειδικά από δύο φοβισμένες ομάδες που τον τελευταία καιρό έχουν «καθίσει».
Ποιος να ανοίξει το τέμπο και πως; Ποιος να πάρει ρίσκα; Ποιος να τρέξει τον άλλον; Με τι κουράγια; Με τι αντοχές;
Οι τοπ ελληνικές ομάδες έγιναν «αγγλικά» κλαμπ, δίχως στην ουσία να είναι αγγλικά κλαμπ. Στο νησί, η Τσέλσι θα τελειώσει την σεζόν με 63 επίσημα παιχνίδια, η Λίβερπουλ θα δώσει είτε 62 είτε 63, Λέστερ και Μάντσεστερ Σίτι 58 ή 59.
Από εκεί και μετά όλες οι αγγλικές ομάδες θα τελειώσουν την σεζόν τους με λιγότερα επίσημα παιχνίδια από τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό!
Δικαίως θα αναρωτηθεί κάποιος: «Μα, τι συγκρίνεις; Ίδιος ο ρυθμός ενός ματς της Premier League με της ταπεινής Super League; Ίδια η επιβάρυνση;».
Σωστό, μα υπάρχει αντίλογος. Ίδια τα ρόστερ των αγγλικών ομάδων με αυτά των ελληνικών; Ίδιο το ποιοτικό βάθος; Ίδια τα αθλητικά προσόντα των παικτών; Ίδια η επιστημονική υποστήριξη;
Στην Γερμανία, η Μπάγερν Μονάχου θα τελειώσει την σεζόν με 47 επίσημα παιχνίδια.
Η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα θα παίξουν 53 ματς.
Κανονικοί κολοσσοί που μπορούν να έχουν 25 τοπ παίκτες, δύο πραγματικά ισάξιες ενδεκάδες, ο Πέδρο Μαρτίνς και ο Ραζβάν Λουτσέσκου (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) χρειάστηκε να βαφτίσει το ψάρι, κρέας, ώστε να μείνουν οι ομάδες τους ζωντανές σε τρεις διοργανώσεις για όσο περισσότερο γινόταν.
Η κυριαρχούσα άποψη που ακούει / διαβάζει / οσμίζεται κανείς δεξιά κι αριστερά είναι πως δύο ή και τρία ματς την ίδια εβδομάδα δεν είναι τίποτα για νέα παιδιά που βγάζουν εκατομμύρια.
Ναι, αλλά… όχι.
Το ανθρώπινο σώμα θέλει περίπου 72 ώρες για να πετύχει την πλήρη αποκατάσταση, μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα επαγγελματικού επιπέδου, με τις καταπονήσεις που αυτός έχει. Μόνο που σε μία σεζόν, αυτό δεν επιτυγχάνεται ποτέ.
Η επιβάρυνση των παικτών είναι το ένα. Το άλλο -και πιθανώς το πιο σημαντικό- είναι πως στην πραγματικότητα οι ομάδες δεν προπονούνται σχεδόν ποτέ. Κάνουν μόνο αποκατάσταση. Συντήρηση.
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου ΕΔΩ.
