Ήταν Αύγουστος του 2017 όταν ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης ήρθε στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του ΠΑΟΚ. Τότε η πρώτη του συνέντευξη ως παίκτης του Δικεφάλου δόθηκε στην FORZA. Ε, η τελευταία του δεν θα μπορούσε να μην είναι και πάλι εδώ!
Ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης λέει το αντίο του στον ΠΑΟΚ σε μια συνέντευξη διαφορετική από όσες έχει δώσει μέχρι σήμερα. Σε αυτή ο 32χρονος πορτιέρο μιλά για τους λόγους που αποχωρεί από τους «ασπρόμαυρους», αποθεώνει Λουτσέσκου και Γκαρσία, ενώ αναφέρει πως θα ήθελε να… τραγουδήσει στην Τούμπα.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά…
Η πρώτη σου συνέντευξη ως παίκτης του ΠΑΟΚ ήταν στη FORZA μόλις είχες έρθει τότε. Από τότε έως τη σημερινή πόσα πράγματα άλλαξαν;
«Όντως έτσι είναι, τη θυμάμαι εκείνη τη συνέντευξη. Πέρασαν τα χρόνια, άλλαξα εγώ, άλλαξες εσύ, άλλαξε ο ΠΑΟΚ, αλλάξαμε όλοι. Είμαι πραγματικά άλλος άνθρωπος από τότε. Ποδοσφαιρικά έχω εξελιχθεί 100%. Έγινα αυτό που ήθελα. Θα συνεχίσω να εξελίσσομαι, όλες οι εμπειρίες που συνέλεξα στον ΠΑΟΚ με βελτίωσαν ως άνθρωπο και ως επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει η εξέλιξη, θέλω συνεχώς να εξελίσσομαι και είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου που προσπαθώ να το δουλεύω συνεχώς. Πραγματικά όμως αλλάξανε σχεδόν τα πάντα, μέχρι και η εμφάνιση μου. Αν δεν κάνω λάθος τότε είχα ξανθό το μαλλί, τώρα το έχω στο κανονικό του. Αλλάξανε πολλά…»
Τελικά γιατί έφυγες από τον ΠΑΟΚ;
«Ένιωσα πως ο κύκλος μου εδώ έκλεισε, πως ότι είχα να δώσω το έδωσα, αλλά και ότι δεν μπορούσα να πάρω κάτι άλλο. Με τον ΠΑΟΚ είχα μια σχέση που ο ένας έδωσε στον άλλο ό,τι είχε. Έπιασε ταβάνι η σχέση μου με τον ΠΑΟΚ. Επίσης, πλέον νιώθω έτοιμος για νέες προκλήσεις στη ζωή και την καριέρα μου. Φυσικά, ο ΠΑΟΚ θα είναι πάντα ένα κομμάτι μου».
Πότε σκέφτηκες πρώτη φορά πως ήρθε η ώρα να αποχωρήσεις από τη Θεσσαλονίκη και τον ΠΑΟΚ;
«Η πρώτη φορά που μπήκε αυτή η σκέψη στο μυαλό μου ήταν μετά τη χρονιά που κατακτήσαμε το αήττητο νταμπλ με τον ΠΑΟΚ. Τότε μπήκε ο… σπόρος στο μυαλό μου. Τελικά φτάσαμε στο σημείο που είμαστε τώρα. Νομίζω αυτός ήταν ο ιδανικός τρόπο να φύγω, μετά από μια σεζόν με καλές εμφανίσεις και με όμορφη σχέση ανάμεσα σε εμένα και την ομάδα».
Ήρθες στον ΠΑΟΚ το 2017 και τώρα ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού. Πόσο δύσκολο ήταν αυτό το αντίο;
«Δεν θα πω ψέματα, είναι δύσκολο, αρκετά κιόλας. Είναι δύσκολο να αποχωρίζεσαι όλους τους φίλους σου, τους συμπαίκτες σου. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που αγάπησα και αγαπώ Αυτό είναι όμως το ποδόσφαιρο. Ξέρεις η ποδοσφαιρική ζωή δεν είναι… τεράστια σε διάρκεια. Δεν θέλω να νιώθω πως μένω στάσιμος, σου είπα θέλω συνεχώς να εξελίσσομαι. Νομίζω πως από τη μία είναι δύσκολο για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω και από την άλλη είναι εύκολο, διότι θέλω να δω νέα πράγματα θέλω να εξελιχθώ ακόμα περισσότερο».
Μετά τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, είπε πώς ήρθες παιδάκι και φεύγεις άντρας. Θες να το εξηγήσεις λίγο αυτό;
«Ποδοσφαιρικά το εννοούσα. Ήρθα ένα παιδάκι στον ΠΑΟΚ δεν είχα πολλές παραστάσεις, ειδικά στην Ευρώπη. Μέσα από τον ΠΑΟΚ έγινα άντρας στο ποδοσφαιρικό κομμάτι. Φεύγω γεμάτος με τίτλους, εικόνες ευρωπαϊκές παραστάσεις, εμπειρίες και τι εμπειρίες ε; Πλέον σκέπτομαι αλλιώς, ο ΠΑΟΚ με άλλαξε. Πλέον είμαι ένα άνθρωπος που ξέρει τι θέλει και είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα και αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμένα».
Σου έχει μείνει κάποιο παράπονο ή κάποια πικρία γενικότερα;
«Όχι, όχι. Δεν έχω κανένα παράπονο. Είμαι ένας άνθρωπος που κρατά μόνο τα θετικά πράγματα από κάθε τι που κάνω».
Τι κρατάς και τι όχι από όλα αυτά τα χρόνια στον ΠΑΟΚ;
«Κρατάω τις δύσκολες στιγμές. Αυτές είναι που με εξέλιξαν ως άνθρωπο και ως χαρακτήρα. Κρατάω τις σχέσεις μου με τα παιδιά στην ομάδα από την πρώτη ημέρα που ήρθα μέχρι και τώρα που έφυγα. Κρατάω την εμπιστοσύνη που μου έδειξε ο Ράζβαν Λουτσέσκου, κρατάω την εκτίμηση και τον σεβασμό που έδειξε στο πρόσωπο μου ο Πάμπλο Γκαρσία. Δεν κρατάω τίποτα από το διάστημα που προπονητής στην ομάδα ήταν ο Αμπέλ Φερέιρα. Αυτό το διάστημα μας πήγε πίσω τρία τέσσερα βήματα σε όλα τα επίπεδα».
Είπες για δύσκολες στιγμές. Ποια ήταν η λοιπόν η πιο όμορφη στιγμή σου και η πιο δύσκολη ή χειρότερη στιγμή σου;
«Εγώ δεν τα μετράω έτσι αυτά τα θέματα. Αλλά αφού με ρωτάς θα σου το αναλύσω με βάση το δικό μου σκεπτικό. Για μένα όμορφη στιγμή ήταν όλη μου η παρουσία στον ΠΑΟΚ. Όμορφες στιγμές για εμένα είναι όταν είμαστε καλά με τους συμπαίκτες μου και υπάρχει όμορφο κλίμα στα αποδυτήρια. Όμορφες στιγμές ήταν οι σχέσεις που αναπτύχθηκαν με συμπαίκτες και προπονητές. Γενικότερα η θητεία μου στον ΠΑΟΚ ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή. Η χειρότερη στιγμή ήταν περίοδος των τεσσάρων μηνών μετά την αποχώρηση του Λουτσέσκου. Ήταν δύσκολη η προσαρμογή με την αλλαγή προπονητή (σ. σ. εννοεί τον Φερέϊρα) γιατί αλλάξανε όλα στα αποδυτήρια και αφήνω εδώ αυτό το κομμάτι χωρίς να επεκταθώ».
Τι θα σου λείψει περισσότερα από τον ΠΑΟΚ;
«Οι συμπαίκτες μου και η Θεσσαλονίκη».
Με Λουτσέσκου και Γκαρσία φαίνεται πως υπήρξε ένα δέσιμο.
«Ο Ράζβαν και ο Πάμπλο είναι δύο άνθρωποι που εκτιμώ απεριόριστα. Τον Λουτσέσκου τον έζησα περισσότερο και είναι ο ποδοσφαιρικός μου πατέρας. Ο Γκαρσία είναι ένας άνθρωπος με τρομερή ψυχή, τον συμπάθησα από την πρώτη ημέρα που τον γνώρισα. Ο ένας όπως είπα είναι ο ποδοσφαιρικός μου πατέρας, ο άλλος είναι ο φίλος που μπορώ να κάνω κάθε συζήτηση μαζί του. Με βοήθησαν πάρα πολύ και οι δύο. Ο Πάμπλο με στήριξε έμπρακτα και πίστεψε όταν το είχα ανάγκη. Του αγαπώ και τους σέβομαι και τους δύο απεριόριστα».
Αγαπημένος σου συμπαίκτης όλα αυτά τα χρόνια; Η απάντηση είναι εύκολη νομίζω, ε;
«E, ναι, είναι εύκολο αυτό. Ο Βιεϊρίνια είναι. Δεν είναι απλά ένας φίλος ή ένας συμπαίκτης είναι ένας μέντορας. Έχει απίστευτος ποδοσφαιρικές παραστάσεις. Μου έδειξε εμπιστοσύνη και με έκανε να μην φοβάμαι τίποτα. Επίσης και ο Μαουρίσιο ήταν μια τρομερή φιγούρα στο γήπεδο και τα αποδυτήρια. Κάναμε τρομερές συζητήσεις. Ο Λέο Μάιος, που είχαμε τρομερή χημεία μαζί. Ο φωνακλάς ο Ίνγκασον, ο Βαρέλα που με κοίταγε και ήξερα πως δεν φοβάται τίποτα, ο Κρέσπο, που με την ηρεμία του σε κάθε φάση με έκανε να νιώθω ασφάλεια. Είναι κάποια μικρά πράγματα μέσα στο γήπεδο που μπορεί για άλλους να είναι ασήμαντα, αλλά εμένα μου έδειχνα εμπιστοσύνη και αγάπη. Τελικά ήταν πολλοί!»
Η σχέση σου με τον κόσμο ήταν λίγο… ιδιαίτερη. Τελικά τι αίσθηση σου άφησε;
“Η σχέση μου με τον κόσμο ήταν φανταστική από την πρώτη ημέρα μέχρι την τελευταία. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ δεν είναι 10-20 άτομα που πάνω στην ένταση τους μπορεί να κάνουν διάφορα. Την αγάπη του κόσμου την καταλαβαίνεις από τα μηνύματα που σου στέλνει, από τις αντιδράσεις του όταν σε βλέπουν στον δρόμο. Από αυτά που σου λένε δια ζώσης. Πάντα ο κόσμος του ΠΑΟΚ ήταν… μαγικός μαζί μου. Είχαμε μια πολύ όμορφη επαφή».
Όλα αυτά τα χρόνια ήσουν και είσαι ένα παιδί χαμογελαστό και μέσα στην ενέργεια, υπήρξε κάποιο συμβάν στη θητεία σου στον ΠΑΟΚ, που σε λύγισε;
«Όχι, όχι. Τα βλέπω όλα θετικά. Είμαι λίγο… κουκουρούκου. Θα με χαρακτήριζα προκλητικά αδιάφορο. Δεν ξέρω γιατί είμαι έτσι, ακόμα το ψάχνω».
Πάμε λίγο πίσω. Πάμε στο τελευταίο σου παιχνίδι στην Τούμπα. Αν εκείνη την ώρα που σε αποθέωνε ο κόσμος σου έδιναν έναν μικρόφωνο τι θα έκανες; Τι θα έλεγες;
«Νομίζω πως θα τραγουδούσα. Ναι, αν μου έδιναν μικρόφωνο θα τραγουδούσα. Όλα στη ζωή είναι ένα ταξίδι. Αυτή θα ήταν η τελευταία μου… παράσταση και θα ήθελα να το χαρώ, οπότε μάλλον θα τραγουδούσα».
Ο Ιβάν Σαββίδης τι είναι για εσάς τους παίκτες; Πώς θα τον περιέγραφες;
«Είναι ο πατέρας μας. Πραγματικά ήταν σαν πατέρας μας. Όσο βρισκόμουν στον ΠΑΟΚ ήταν πάντα δίπλα μας».
Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Ζοσέ Μπότο;
«Είναι ένας ποδοσφαιράνθρωπος. Γνωρίζει το συγκεκριμένο πεδίο και πιστεύω στο πλάνο του. Μπορεί να βοηθήσει την ομάδα. Είχαμε μια πολύ καλή συνεργασία και πραγματικά του εύχομαι κάθε επιτυχία».
Η θέση του τερματοφύλακα είναι μοναχική και αναγκαστικά παίζει ένας. Ωστόσο, δέθηκες με αρκετούς από τους τερματοφύλακες που πέρασαν από την ομάδα όλα αυτά τα χρόνια.
«Αλήθεια είναι αυτό. Νομίζω πως κατά σειρά και χωρίς να θέλω να αδικήσω κάποιον δέθηκα περισσότερο με τους Μπαλωμένο, Ταλιχμανίδη, Παπαδόπουλο και Ρέι. Μπορεί να αδικώ κάποιον εκ των Μπαλωμένο και Ταλιχμανίδη γιατί τους βλέπω σαν παιδιά μου!»
Έκλεισες κάπου ή ακόμα εξετάζεις προσφορές;
«Λίγο υπομονή ακόμα. Το κρατάω για έκπληξη αυτό».
Υπήρξε κάποιος αντίπαλος που το απολάμβανες όταν τον αντιμετώπιζες;
«Ο Άμραμπατ της ΑΕΚ! Είχαμε τρομερές μονομαχίες, αλλά σεβόμασταν ο ένας τον άλλο. Λέγαμε ο ένας στον άλλο πως στην επόμενη φάση θα μπούμε πιο δυνατά, αλλά κανείς από τους δύο δεν έκανε πίσω».
Έχεις κάποια απόκρουση με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, που λες πως αυτή ναι είναι η κορυφαία μου όλα αυτά τα χρόνια;
«Είναι πολλές οι αποκρούσεις μου, αλλά γενικότερα δεν μένω σε μία. Κρατάω μόνος αυτές που έχουν φέρει βαθμούς, τίτλους και προκρίσεις. Μπορεί να έκανα για παράδειγμα μια εντυπωσιακή σε ένα παιχνίδι που χάσαμε βαθμούς, ε όχι δεν την κρατάω».
Εσύ ως Αλέξανδρος ποια θεωρείς τα δυνατά σου σημεία. Ποια είναι αυτά που πιστεύεις θα παίξουν ρόλο σε μια ομάδα που θα θελήσει να σε αποκτήσει;
«Οι έξοδοι μου και το παιχνίδι μου με τα πόδια».
Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι, σαν επίλογο;
«Ναι, θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που πέρασα ατελείωτες ώρες μαζί τους στο γήπεδο. Τους προπονητές τερματοφυλάκων που συνεργάστηκα. Με τον Γιώργο Σκιαθίτη ρίξαμε πολύ δουλειά και πετύχαμε σημαντικά πράγματα, αλλά και τον Ζοσέ Μορέιρα, ο οποίος είναι εξαιρετικός προπονητής τερματοφυλάκων και με βοήθησε πάρα πολύ φέτος. Πλέον είναι πολύ καλός μου φίλος και ήταν ένας εξαίρετος συνεργάτης, που με βοήθησε να εξελιχθώ εγκεφαλικά και σωματικά».
πηγή: FORZA
