Ο ΠΑΟΚ έπρεπε να είναι υποψιασμένος, διαβασμένος. Στο μάθημα «χημείας» κόπηκε πανηγυρικά και πλέον παίζει «τελικό» από το δεύτερο ματς της σεζόν. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Νιώθεις πως κάπου έχεις ξαναδεί αυτόν τον εφιάλτη. Στριφογυρνάς στο κρεβάτι. Ιδρώνεις. Αλλάζεις πλευρό. Θέλεις να τρέξεις, αλλά δεν μπορείς. Θέλεις να ξυπνήσεις, μα ούτε κι αυτό το μπορείς. Πρέπει να δεις το έργο ως το τέλος.
Κάτι σου θυμίζει όλο αυτό. Ίσως ένα θλιβερό απόγευμα στο Κισινάου και μία ήττα από τους ερασιτέχνες της Ζίμπρου (1-0) στο πρώτο ματς της σεζόν 2014-15.
Ίσως ένα μελαγχολικό βράδυ στο Ζάγκρεμπ και μία ακόμα ήττα (2-1) από τους παίκτες της Λοκομοτίβα που μύριζαν ευρωπαϊκό αέρα για πρώτη φορά στα ρουθούνια τους. Ξανά στο πρώτο παιχνίδι της σεζόν, το πρώτο ματς του Ιγκόρ Τούντορ στον ασπρόμαυρο πάγκο.
Ίσως μία εκδρομή στο Δουβλίνο, πέρσι τέτοια εποχή, και μία ακόμα σφαλιάρα από τους τίμιους ερασιτέχνες της Μποέμιαν (2-1). Ω, τι σύμπτωση! Και πάλι στο πρώτο παιχνίδι της σεζόν!
Και στις τρεις περιπτώσεις το κακό αποδείχθηκε μικρό. Η καυτή Τούμπα έμοιαζε με λάβα και στον επαναληπτικό οι τρεις αντίπαλοι «έλιωσαν» στο μέγεθος του επιτεύγματος που πήγαν να πετύχουν.
Ο ΠΑΟΚ έσφιξε, σοβάρεψε, τραμπούκισε (sic) τον αντίπαλο, έκοψε τον λαιμό του, βρήκε τρόπο και πέρασε. Χρειαζόταν, όμως, μία απλή νίκη με ένα γκολ. Τώρα θέλει νίκη με (τουλάχιστον) δύο. Και το εμπόδιο του αντιπάλου μοιάζει να είναι υψηλότερο.
Για κάθε Ζίμπρου, για κάθε Λοκομοτίβα, για κάθε Μποέμιαν υπάρχει και μία Σλόβαν Μπρατισλάβας. Μία Έστερσουντ. Ένα ζευγάρωμα με οδυνηρές αναμνήσεις και πληγές που έκαναν χρόνο να επουλωθούν.
Ο ΠΑΟΚ έπρεπε να είναι υποψιασμένος. Δεν είναι μαθητούδι, ούτε πρωτάρης σε τέτοιες καταστάσεις. Την είχε ξαναπατήσει. Όφειλε να είναι διαβασμένος, υποψιασμένος, έτοιμος. Δεν ήταν! Για την ακρίβεια, δεν ήταν τίποτα. Οι παίκτες του έμοιαζαν με στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα.
Ώρες – ώρες έμοιαζαν με ένα τσούρμο περαστικών που είπαν να φτιάξουν στο πόδι μία ομάδα και να παίξουν μπάλα για πρώτη φορά στην ζωή τους. Η εικόνα ήταν σοκαριστική, τόσο σε ατομικό, όσο και σε ομαδικό επίπεδο. Δεν θυμάμαι ποτέ ομάδα Λουτσέσκου να είναι τόσο άναρχη, ανισόρροπη, χωρίς αρχή, μέση, τέλος. Χωρίς πλάνο. Χωρίς ειρμό.
