Το μαύρο κουτί του αποκλεισμού από την Λέφσκι Σόφιας άνοιξε. Πόσο σίγουρο είναι όμως ότι τα σωστά αίτια της πτώσης έχουν βρεθεί; Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος..
Τίποτα δεν είναι πιο επίφοβο από μία απόφαση που πάρθηκε υπό την επήρεια θυμού, οργής, απογοήτευσης, απελπισίας. Τίποτα δεν είναι πιο επίφοβο από μία απόφαση που πάρθηκε υπό την επήρεια χαράς, ευτυχίας, μέθης, έκστασης.
Η σιγή ασυρμάτου μετά τον σοκαριστικό αποκλεισμό του ΠΑΟΚ από την Λέφσκι Σόφιας, μοιάζει με κάποιον που κλείνει τα μάτια και μετράει ως το 1000, δίχως να κουνηθεί από την θέση του, μέχρι να ηρεμήσει. Ως ένα σημείο είναι καλό.
Οτιδήποτε κι αν πει, πράξει, ζητήσει, υπονοήσει κάποιος τέτοια στιγμή είναι ικανό να δημιουργήσει ανάφλεξη και να πυροδοτήσει μία βόμβα με μισοσβησμένο φιτίλι.
Από την άλλη, η μη απόφαση είναι και απόφαση. Πέντε ημέρες μετά από ένα τρομακτικό βράδυ που ναρκοθετεί πολυεπίπεδα το βραχυπρόθεσμο, αλλά και το μακροπρόθεσμο μέλλον του συλλόγου, η σιγή ασυρμάτου προκαλεί αμηχανία και ανασφάλεια.
Διότι τα λόγια ερμηνεύονται. Η σιωπή όχι. Η σιωπή μπορεί να σημαίνει τα πάντα, αλλά και τίποτα μαζί. Μπορεί να σημαίνει αδιαφορία, συνθηκολόγηση, αναποφασιστικότητα, αλλά μπορεί να σημαίνει και ενδοσκόπηση, έρευνα, μελέτη, εμβάθυνση, στρατηγική επιλογή.
Ακούγεται τρελό, μα είναι αλήθεια. Στο τέλος από το προηγούμενο εντός έδρας ευρωπαϊκό παιχνίδι του ΠΑΟΚ, ο κόσμος αντάμειψε την ομάδα με ένα γενναίο, ειλικρινές, αυθόρμητο χειροκρότημα κι ας είχε αποκλειστεί από την Μαρσέιγ. Η συζήτηση, το ρεαλιστικό όνειρο ήταν ένας ευρωπαϊκός τελικός, ο Δικέφαλος απείχε δύο προκρίσεις από τα Τίρανα, σε μία υπερβατική, ανεπανάληπτη ευρωπαϊκή σεζόν!
