Ας πάρουμε τα πράγματα ανάποδα. Ο Ενέα Μιχάι ήρθε στον ΠΑΟΚ το καλοκαίρι του 2019. Μέσα σε τρία χρόνια παρουσίας του στην Τούμπα, δεν κατάφερε σχεδόν ποτέ να πείσει ότι μπορεί να κάνει το βήμα παραπάνω, δεν κατάφερε σχεδόν ποτέ να ανεβάσει τον πήχη των προσδοκιών για την ποδοσφαιρική του αξία, δεν κατάφερε σχεδόν ποτέ να “ψηλώσει” τις μετοχές του στο κλαμπ αλλά και στην χρηματιστηριακή πιάτσα.
Ήταν λίγες οι φορές που κέρδισε περιστασιακά την εμπιστοσύνη των προπονητών του, δύσκολα έβρισκε μια θέση στην βασική ενδεκάδα, και όταν αυτό συνέβαινε, η απόδοσή του στιγματιζόταν από ισχυρές μεταπτώσεις. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν οδηγήθηκε από το ομαλό και σταδιακό μονοπάτι. Οι απουσίες άλλων τού έδιναν συνήθως το δικαίωμα να παίρνει χρόνο συμμετοχής, άρα άτσαλα και χωρίς μεθοδευμένη πρόοδο.
Είναι δύσκολο να ψέξεις τον Αλβανό στόπερ καθώς η περίπτωσή του δεν μπήκε ποτέ σε διαδικασία αξιοποίησης από το κλαμπ. Ο ίδιος έχανε σε αυτοπεποίθηση, αυτό τον έφερνε ακόμα πιο πίσω στην ιεραρχία, έτσι από τα 20 μέχρι τα 23 του χρόνια δεν κατάφερε να παρουσιάσει ούτε βελτίωση ούτε εξέλιξη.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να έρθει κάποια στιγμή το αδιέξοδο. Ο ποδοσφαιριστής να μην πολυθέλει να παραμείνει αλλά να προτιμά ένα άλλο ποδοσφαιρικό περιβάλλον, ο ΠΑΟΚ να μην πολυκαίγεται να τον κρατήσει. Υπό αυτό το πρίσμα, η – επίσημη από σήμερα (15/8) – παραχώρησή του στην Φαμαλικάο ίσως ήταν η καλύτερη λύση για όλους. Να φέρνει ικανοποίηση σε αμφότερες τις πλευρές. Είναι όμως έτσι;
Αφήνοντας πίσω την προαναφερόμενη πρώτη διάσταση της μεταγραφής, οι υπόλοιπες δυο καταδεικνύουν ένα de facto ποδοσφαιρικά, λογικά και επιχειρηματικά αποτυχημένο deal.
Αρχικά γιατί ο Δικέφαλος, σήμερα 15 Αυγούστου και λίγες μέρες πριν την έναρξη του πρωταθλήματος, έχει στην διάθεσή του μόλις δυο διαθέσιμους και υπολογίσιμους στόπερ (Ίνγκασον-Κάργα). Από εκεί και πέρα, υπάρχουν τραυματίες ή νεαροί και άπειροι. Για τον ίδιο λόγο ο Μιχάι δεν είχε παραχωρηθεί τον περασμένο Ιανουάριο, καθώς η συγκυρία είχε και πάλι να κάνει με ελλείψεις στο κέντρο άμυνας.
Το πιο σημαντικό όμως δεν είναι τόσο αυτό, όσο η αυτή καθ’ αυτή η συμφωνία του ΠΑΟΚ με την πορτογαλική ομάδα. Ο Δικέφαλος που είχε αποκτήσει τον Μιχάι το καλοκαίρι του 2019 με 850.000 ευρώ στον Παναιτωλικό (λίγες μέρες μετά τα 700.000 ευρώ που είχε δώσει για τον Μελιόπουλο, αν σας λέει κάτι αυτό…), πουλά τον παίκτη με 250.000 ευρώ. Ένα σέντερ μπακ 24 χρόνων, διεθνή με την εθνική ομάδα της χώρας του, χωρίς πρόσφατα σοβαρά προβλήματα τραυματισμών στο κοντινό παρελθόν. Το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ δεν του έδωσε προοπτική και υπεραξία, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει εκεί έξω για τον Μιχάι.
Σε ποια ομάδα θα ανήκε ένας παίκτης τέτοιων χαρακτηριστικών και στοιχείων και θα παραχωρούνταν με αυτό το ποσό; Σε αλβανική ομάδα; Σε ομάδα της Βουλγαρίας; Σε ομάδα της Super League;
Το 50% συνιδιοκτησίας με την Φαμαλικάο μπορεί να λέει κάτι, μπορεί και τίποτα. Δεν είναι δεδομένο ότι θα πωληθεί ο παίκτης την προσεχή τριετία. Οπότε τα 250.000 ευρώ μένουν εκεί, ολοστρόγγυλα, και σχεδόν προκλητικά να βάζουν τίτλο σε αυτό το deal.
Ένα deal που, όσον κι αν αφορά έναν ποδοσφαιριστή που δεν άφησε γεύση, άρωμα, μνήμες και ερείσματα στην Τούμπα, έναν ποδοσφαιριστή που πέρασε μάλλον αδιάφορος από τον κόσμο αυτά τα τρία χρόνια, με επιχειρηματικούς και ποδοσφαιρικούς όρους κρίνεται αποτυχημένη.
ΥΓ. Κατά τα άλλα, ο Μιχάι δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα σε κανέναν εντός και εκτός ομάδας, θα μείνει για πάντα στην ιστορία του ΠΑΟΚ για το γκολ που πέτυχε στο “Καραϊσκάκη”. Ο δρόμος είναι μπροστά του και η τύχη στα χέρια του. Καλή επιτυχία στην συνέχεια.
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Instagram: theohastas
Twitter: Thodoros Hastas
