Μέχρι να φτάσει στην «αυτάρκεια», ο ΠΑΟΚ πρέπει να κερδίσει πρώτα την μάχη με τον ίδιο του τον εαυτό. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Η αυτάρκεια είναι μία έννοια αφηρημένη. Ως εκ τούτου, υποκειμενική. Προσωπική.
Κάποιος, είναι αυτάρκης με μία φέτα ψωμί. Κάποιος, θέλει χαβιάρι.
Κάποιος, αναζητά την πνευματική ολοκλήρωση. Κάποιος άλλος, νοιάζεται μόνο για τα φράγκα, την κοινωνική ή την επαγγελματική καταξίωση.
Για κάποιους ισχύει το «μέτρον άριστον», στις ζωές άλλων κυριαρχεί η αμετροέπεια.
«Αυτάρκεια» είναι η σωματική και ψυχική πληρότητα σχετικά με όλα τα αναγκαία. Η έλλειψη ανάγκης για εξωτερική βοήθεια.
Για κάποιον, αυτάρκεια είναι ένας ισολογισμός με κέρδη στο τέλος της χρονιάς.
Για κάποιον άλλον, αυτάρκεια είναι να βλέπει στην ενδεκάδα τον Λύρατζη, τον Κουλιεράκη, τον Τσαούση και στον πάγκο τον Κωνσταντέλια και τον Κούτσια, έτοιμους να προσφέρουν ανά πάσα στιγμή.
Κάποιος, μπορεί να θέλει / απαιτεί κάθε χρονιά αήττητο νταμπλ, κάποιος να μην συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από τον τελικό του Champions League και κάποιος να νιώθει γεμάτος, απλώς, βλέποντας παιδιά που ιδρώνουν / ματώνουν την φανέλα και βγάζουν τα σώψυχα τους στο γήπεδο.
Οπαδική αυτάρκεια ως έννοια -πάντως- δεν υφίσταται. Διότι ο οπαδός δεν νιώθει ποτέ πλήρης, θέλει συνέχεια κι άλλο, παραπάνω, θέλει τα πάντα, δεν «συμβιβάζεται» με τίποτα λιγότερο.
Το μόνο σίγουρο είναι αυτό που έγραψε πριν από μερικές ημέρες στην ανακοίνωση του ο Ιβάν Σαββίδης: «Κανείς δεν έχει αντιληφθεί τον τρόπο με τον οποίο εγώ αναφέρομαι στη λέξη αυτάρκεια. Ο ΠΑΟΚ πριν από εμένα δεν ήταν ποτέ ενωμένος, στηριζόμενος σε δικά του στελέχη, σε δικούς του πόρους, σε δικό του σχέδιο. Μετά από εμένα θέλω να είναι έτσι».
Με άλλα λόγια; Δώσε σε κάποιον ένα ψάρι και θα ζήσει μια μέρα. Μάθε του να ψαρεύει και θα ζήσει μια ζωή.
Στην παρούσα φάση, ο Ραζβαν θα νιώσει αυτάρκης με ένα δεκάρι ή έναν εξτρέμ. Το ‘πε κιόλας για πολλοστή φορά μετά το τέλος της πρεμιέρας με τον Παναιτωλικό. Το «γιατί», βγάζει μάτι.
Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο του Σωτήρη Μήλιου με ένα κλικ ΕΔΩ…
