Όταν βλέπω τους αντιπάλους να ασχολούνται μαζί μου, κάτι παθαίνω. Όμορφο πράγμα εννοώ, κάτι σαν μια ηδονή, πως να σας το πω, σαν μια εσωτερική ευχαρίστηση.
Γράφει ο Κώστας Βασιλόπουλος.
Κάθομαι και αναλογίζομαι γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό, γιατί ο Ολυμπιακός (και όχι μόνο) να σχολιάζει το παραμικρό, να του φταίνε όλα, να μην έχει άλλη έννοια από την έννοια του ΠΑΟΚ, γιατί να τον απασχολεί και τι ώρα θα κοιμηθώ ή τι έφαγα σήμερα και χωρίς δυσκολία μου βγαίνει αυθόρμητα η απάντηση, σαν τρεχούμενο νεράκι.
«Καίγονται» με ότι έχει σχέση με τον ΠΑΟΚ. Πως ανασαίνει ο Λουτσέσκου, αν στραβοκατάπιε η αν ξύρισε τα μούτρα του ο Κούρτιτς, αν χαμογέλασε ο Αντρίγια ή αν ξύθηκε ο Βιειρίνια.
Μέχρι και με τον Τζήλο προσπάθησαν να δημιουργήσουν θέμα, παρουσιάζοντας το άσπρο σας μαύρο. Δεν του βγήκε όμως και μαζεύτηκαν αντιλαμβανόμενοι ότι ακολούθησαν λάθος επικοινωνιακή πολιτική καθώς ο Τζήλος έμεινε εκτός ορισμών με αφορμή τα λάθη του σε βάρος του ΠΑΟΚ στο πρόσφατο παιχνίδι με τον Ατρόμητο Αθηνών.
Ομολογώ πως το χαίρομαι πολύ, αφάνταστα σας λέω απολαμβάνω αυτή την κατάσταση. Όσο σκέφτομαι ότι ο ΠΑΟΚ τους χαλάει τον ύπνο τους, άλλο τόσο τρελαίνομαι και φτιάχνομαι.
Και συμβαίνουν ολ΄ αυτά, για ένα ΠΑΟΚ που τουλάχιστον στο ξεκίνημα της περιόδου, δεν αποτελεί φόβητρο. Για ένα ΠΑΟΚ που αποκλείστηκε από τη Λέφσκι Σόφιας και ψάχνει τον εαυτό του, μετά την ανανέωση υλικού που επιχείρησε.
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Κώστα Βασιλόπουλου, πατώντας εδώ
