Η στάμνα πολλές φορές πάει στη βρύση, μια φορά θα σπάσει, λέει ο θυμόσοφος λαός. Όταν μάλιστα πορεύεσαι προς τη βρύση, χωρίς να δώσεις την απαραίτητη προσοχή στο βάδισμα σου, οι πιθανότητες να πέσει και η στάμνα και να σπάσει, είναι περισσότερες. Γράφει ο Κώστας Βασιλόπουλος.
Η… στάμνα του ΠΑΟΚ, αν και η ομάδα έδωσε αφορμές, δεν έσπασε ούτε με τον Παναιτωλικό, ούτε με τον Ατρόμητο Αθηνών, ούτε με την Λαμία. Το… κακό έγινε στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ και η τραγική ειρωνεία είναι στο παιχνίδι της Κρήτης, ο Δικέφαλος πραγματοποίησε κατά την άποψη μου, την καλύτερη φετινή του εμφάνιση.
Στο Ηράκλειο ο Δικέφαλος δημιούργησε περισσότερες ευκαιρίες σε σχέση με τους προηγούμενους αγώνες που έδωσε. Προσέθεσε στοιχεία στο παιχνίδι του (κυρίως λόγω της απόδοσης Ντάντας – Νάρει), όπως η γρήγορη ανάπτυξη και περιόρισε στο ελάχιστο την δράση των αντιπάλων, ιδιαίτερα στο δεύτερο ημίχρονο όπου ο Κοτάρσκι ήταν – κυριολεκτικά- θεατής.
Κι όμως ο φιλότιμος ΟΦΗ, στην τελευταία φάση του αγώνα, στηριζόμενος στον ενθουσιασμό των παικτών του και την ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι οπαδοί του στο «Γεντί Κουλέ», βρήκε το γκολ της ισοφάρισης, αφήνοντας τον ΠΑΟΚ στα κρύα του λουτρού.
Ωστόσο το παιχνίδι δεν κρίθηκε στα τελευταία λεπτά. Θα ήταν άδικο να σταθούμε στην κακή εκτίμηση του Λευτέρη Λύρατζη να παραχωρήσει εύκολα κόρνερ στους αντιπάλους στην εκπνοή του αγώνα, όπως επίσης και τις κάκιστες τοποθετήσεις των παικτών στο στημένο του ΟΦΗ, πριν σηκωθεί ανενόχλητος για την «χρυσή» κεφαλιά της ισοφάρισης, ο Διαμαντής.
