Η στιγμή που ο Νέλσον Ολιβέιρα σήκωσε το χέρι για αναγκαστική αλλαγή ήταν το game over για τον ΠΑΟΚ. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Στις προπονήσεις κανείς δεν τον μαρκάρει, δεν τον ακουμπάει, δεν τον πλησιάζει σε απόσταση κοντινότερη των δύο μέτρων, κανείς δεν… αναπνέει δίπλα του. Είναι τόσο προστατευόμενος, όσο και ο Πάπας στο γυάλινο αλεξίσφαιρο / αδιαπέραστο κουτί, το οποίο τον περιβάλλει σε κάθε δημόσια εμφάνιση του.
Κι όμως, στην πραγματικότητα όλοι όσοι ασχολούνται έστω και επιδερμικά με τον ΠΑΟΚ βαθιά μέσα τους ήξεραν ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που θα σηκώσει το χέρι και θα κάνει το νεύμα της αναγκαστικής αλλαγής, ακόμα κι αν δεν τον ακουμπήσει άνθρωπος.
Από την στιγμή που υπέστη την θλάση ο Μπράντον Τόμας, το ερώτημα δεν ήταν πλέον ΑΝ θα τραυματιστεί ο μοναδικός υγιής σέντερ-φορ, αλλά το ΠΟΤΕ θα συμβεί αυτό. Από εκείνο το δευτερόλεπτο που ο Νέλσον Ολιβέιρα έπιασε τον οπίσθιο μηριαίο του, όλοι κατάλαβαν ότι το έργο σχόλασε, η παράσταση τελείωσε.
Έκτοτε, ο ΠΑΟΚ έπαψε να θυμίζει κανονική ομάδα.
Έπαιζε με ψευτοδεκάρι τον Ντόουγκλας Αουγκούστο και ακόμα χειρότερα με ψευτοεννιάρι τον Ντιέγκο Μπίσεσβαρ. Με ψευτο-εξάρι τον Ντάντας και ψευτο-αριστερό μπακ τον Αντρέ. Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις, έμοιαζε πια με… ψευτο-ομάδα στο γήπεδο.
Ο φορ δεν υπάρχει μόνο για να τελειώνει τις φάσεις, για να σκοράρει, για να εκτελεί. Υπάρχει για να δίνει ισορροπία στις γραμμές, να τραβάει πάνω του τα αντίπαλα στόπερ, να κερδίζει πρώτες μπάλες, να σπάει μπάλες, να βοηθά την ομάδα να κερδίσει μέτρα.
Για 57 λεπτά, όσα άντεξε, ο Νέλσον Ολιβέιρα τα έκανε όλα τέλεια. Σκόραρε για πρώτη φορά μετά από 14 μήνες, έβγαινε πάντα πρώτος στην μπάλα, «έσπαγε» τέλεια όλες τις πρώτες μεγάλες μπάλες που έπαιρνε από την άμυνα, έκανε τον Σένκεφελντ να ψάχνει να τον βρει σε ένα εφιαλτικό για τον Ολλανδό στόπερ πρώτο μέρος.
Ήταν αυτός που επέτρεπε στους συμπαίκτες του να μπορούν να παίξουν στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, ένα άλυτο πρόβλημα για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, το οποίο λύθηκε… από μόνο του.
Από την στιγμή που ο Πορτογάλος αποχώρησε, οι δύο στόπερ του Παναθηναϊκού δεν ενοχλήθηκαν ποτέ ξανά. Ο ΠΑΟΚ δεν μπόρεσε να παίξει ποτέ ξανά οργανωμένα ψηλά. Στις υποψίες φάσεων που δημιουργήθηκαν μετά την αποχώρηση του, τα τελειώματα ήταν τουλάχιστον θλιβερά.
Στο ποδόσφαιρο -ειδικά στην Ελλάδα, όπου η κριτική γίνεται μόνο από το ποιος νίκησε- ο νικητής είναι ο Θεός και ο χαμένος… «άμπαλος». Τα κλισέ για τον Γιοβάνοβιτς που πήρε την ταυτότητα του Λουτσέσκου, που κέρδισε την μονομαχία στο σκάκι από τον Ρουμάνο λογικά θα πάνε σύννεφο.
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο του Σωτήρη Μήλιου με ένα κλικ ΕΔΩ…
