Και πού να ήξερε ο Έντουαρντ Μέρφι όταν διατύπωνε το ιστορικό του απόφθεγμα, 80 χρόνια πριν, ότι θα έρθει ένας ελληνικός ποδοσφαιρικός σύλλογος να το “υιοθετήσει” και να το κάνει σημαία του. “Οτιδήποτε μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά” ήταν αυτό έμεινε ως νόμος του Μέρφι και με βάση αυτόν ο ΠΑΟΚ συνεχίζει να δικάζεται και να… καταδικάζεται.
Στην Λιβαδειά έγινε μία ακόμα τέτοια “εκδίκαση”, με σχεδόν ίδιους πρωταγωνιστές, ίδιους κατηγορούμενους και κατήγορους, ίδιους μάρτυρες και στο τέλος ίδια ετυμηγορία. Η επιβολή του προαναφερθέντος νόμου, με τον τρόπο που γίνεται, ήταν σκληρή και αμείλικτη. Ξανά. Αυτή την φορά ίσως με τον Δικέφαλο ακόμα πιο αθώο. Αλλά και πάλι καταδικασμένο.
Ο Ράζβαν Λουτσέσκου επιχείρησε μια – αναγκαστικά και μη – ανανέωση του αρχικού του σχήματος. Επανέφερε τον Κάργα δίπλα στον Ίνγκασον, τοποθέτησε τον Ελ Καντουρί στην θέση του Αουγκούστο ως ψευτοδεκάρι, τον Γκορντεζιάνι στην κορυφή της επίθεσης.
Το πρώτο ημίχρονο περισσότερο το σπατάλησε παρά το εκμεταλλεύτηκε. Παρά το γεγονός ότι για ακόμα ένα ματς είχε πολλή περισσότερη ώρα την μπάλα στα πόδια της, δεν φάνηκε η ομάδα που μπήκε να “καθαρίσει” αποφασιστικά το παιχνίδι. Δημιούργησε προϋποθέσεις αλλά όχι σοβαρές φάσεις για να σκοράρει. Εκτός αν έβαζε ο Γκορντεζιάνι το γκολ της χρονιάς στο 44’ με ψαλιδάκι. Δεν συνάδουν όμως τέτοιες καταστάσεις με τον Μέρφι.
Στο δεύτερο μέρος, ο ΠΑΟΚ ανέβασε απότομα ένταση, έχασε πραγματικά μοναδικές ευκαιρίες για να σκοράρει. Με την τριπλή φάση στο 48’ και την κεφαλιά-δοκάρι του Κούρτιτς, την διπλή φάση του 62’ και την ακόμα πιο καθαρή κεφαλιά του Ίνγκασον που μόνο αυτός ξέρει πώς την έστειλε άουτ.
Το πρόβλημα του Δικεφάλου στο σκοράρισμα έχει πολλάκις καταγραφεί, οπότε χρειαζόταν να έρθει πάλι ο από μηχανής Νάρεϊ για να δώσει την λύση. Κι αφού την έδωσε στο 73’, και αφού οι φιλοξενούμενοι δεν απειλήθηκαν ποτέ και πουθενά από τον Λεβαδειακό, ήρθε η ισοφάριση στο 93’. Κι αν δινόταν και το πέναλτι λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η ολική ανατροπή θα έκανε μέχρι και τον Μέρφι να χαμογελάει ντυμένο στα ασπρόμαυρα και με τον δικέφαλο στο στήθος…
Μπορεί να χρεωθεί κάποιος αυτήν τη νέα απώλεια; Όλοι και κανένας. Ο προπονητής ως συνήθως. Στην πραγματικότητα όμως, ο ΠΑΟΚ απλά μετράει και πληρώνει κάθε στραβή που μπορεί να του τύχει, αγνοεί κάθε αβάντα ειδικών συνθηκών που μπορεί πάρει το μέρος του κατά την διάρκεια του 90λεπτου.
Το γεγονός ότι δεν είχε σκορ ασφαλείας στο τέλος, αναδεικνύεται μόνο γιατί τελικά – με τον τρόπο και ειδικά με τον χρόνο που – ισοφαρίστηκε. Δεν είχε απειληθεί πρωτύτερα, αλλά έγινε. Ένα ακόμα δικό του παιχνίδι, δεν ήταν πια δικό του. Πέταξε. Όχι γιατί δεν το άξιζε, αλλά γιατί οι αναπάντεχες “σφαλιάρες” τού έρχονται από παντού. Ή από το πουθενά. Και στην ούγια γράφουν… Έντουαρντ Μέρφι.
ΥΓ. Ακόμα περιμένουμε τα επίσημα και ανεπίσημα “ερυθρόλευκα” χείλη να ψελλίσουν κάτι για το απίθανο φετινό σπρώξιμο του Παναθηναϊκού. Δεν τους μένει χρόνος από τον… χαμό στον ΠΑΟΚ; Οι “μπουκ” ήξεραν, εμείς κοιμόμασταν…
