Σαν τελικό αποτέλεσμα μπορεί να δημιουργεί κάποια εντύπωση, αλλά τα όσα παρακολουθήσαμε απόψε στο “Γ. Καραϊσκάκης” απέχουν ελάχιστα από όσα γνωρίζαμε και γνωρίζουμε για τους δυο αντιπάλους.
Ο φετινός ΠΑΟΚ είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Θα είχε και θα έχει σκαμπανεβάσματα. Όχι γιατί είναι αλλοπρόσαλλος σαν ομάδα αλλά γιατί βρίσκεται σε μια μεταβατική περίοδο χτισίματος. Δεν είναι έκπληξη οι γκέλες, όπως δεν είναι έκπληξη το διπλό επί του Ολυμπιακού. Όλα έχουν να κάνουν περισσότερο με τρόπο που όλα αυτά ήρθαν.
Τα μέχρι τώρα στραβοπατήματα του Δικεφάλου, δεν ήταν τόσο απόρροια κακών εμφανίσεων, όσο “τιμωρία” των δεδομένων και συγκεκριμένων αδυναμιών που έχει το φετινό ρόστερ, σε συνδυασμό με λίγη δόση… γκαντεμιάς. Η σπουδαία νίκη στον Πειραιά δεν οικοδομήθηκε επειδή ο ΠΑΟΚ ισοπέδωσε τον αντίπαλο. Ήρθε γιατί έδειξε κάποιες άλλες αρετές. Και κυρίως ήρθε έχοντας κόντρα την πλειοψηφία των αστάθμητων παραγόντων ενός αγώνα. Με νούμερο ένα: Την διαιτησία.
Η αξία του 1-2 πολλαπλασιάζεται, ζυγίζει πολλά κιλά περισσότερο, από την στιγμή που η ομάδα του Ράζβαν Λουτσέσκου δεν έπρεπε να δείξει απλά χαρακτήρα αντίδρασης στο γενικά προβληματικό κλίμα. Έπρεπε να δείξει χαρακτήρα απέναντι σε μια “ζούγκλα”, απέναντι σε έναν αντίπαλο με μεγάλη ατομική ποιότητα, και απέναντι σε κάποιες σφυρίχτρες με ακόμα μεγαλύτερη… ποιότητα. Και το κατάφερε.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η φάση του 61ου λεπτού κατατάσσεται ήδη στην κορυφαία στιγμή διαιτητικής αλητείας του μέχρι τώρα πρωταθλήματος. Όπως φαίνεται, έχουμε να δούμε ακόμα πολλά, αλλά δύσκολα θα πέσει από την πρώτη θέση.
Μετά από όσα έχουν συμβεί ως στιγμής με τα σφυρίγματα σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, η αποψινή κωλοτούμπα του Τρεϊμάνις, ουσιαστικά αναβιώνει και ξυπνά τις μνήμες του πάλαι ποτέ ΠΟΚ. Οι ομάδες του κέντρου απέναντι στον ΠΑΟΚ που αντιστέκεται. Όπως παλιά, έτσι και τώρα.
Σε σκόρπια αγωνιστικά θέματα, ο Δικέφαλος είχε δυο καλά ξεκινήματα ημιχρόνων, από όπου πήρε και τα δυο γκολ που πέτυχε. Στοχευμένες επιθέσεις, προετοιμασμένη και δουλεμένη αμυντική λειτουργία με μικρά κενά στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα.
Αν έλειπαν και τα αρκετά αβίαστα λάθη – φυσικά αν έλειπε και ο Τρεϊμάνις με το “στημένο” VAR – θα είχε ακόμα πιο εύκολο έργο απέναντι σε έναν αφελή και πλήρως ασυναρμολόγητο Ολυμπιακό. Ένας Ολυμπιακός που περισσότερο δημιουργούσε συνθήκες πίεσης παρά πραγματικές φάσεις για γκολ.
Σε πιο ατομικό επίπεδο, ο ΠΑΟΚ πήρε πολλά από τους ποδοσφαιριστές των πλευρών του αλλά όχι και από αυτούς του άξονά του. Εκνευριστικά “ελαφρύς” ο Ολιβέιρα, με αναμενόμενα λάθη υψηλής πίεσης ο Κοτάρσκι που χάνει την φάση του 1-1.
Σε πρώτη φάση, ο Δικέφαλος κέρδισε σε ψυχολογία και αυτοπεποίθηση. Όλα τα υπόλοιπα είναι μπροστά. Και – το ξαναγράφω – έχει πολύ δρόμο το φετινό πρωτάθλημα…
ΥΓ. Πάντως ο Ολυμπιακός θεωρητικά έκανε απόψε αυτό που έπρεπε σε σχέση με τον φετινό του πλάνο. Ένα “ερυθρόλευκο” πλάνο που θέλει πρωταθλητή τον Παναθηναϊκό…
ΥΓ2. Πήγες να κάνεις ερώτηση επικοινωνιακής μαγκιάς στον Λουτσέσκου; Στον Λουτσέσκου;
ΥΓ3. Το ριπλέι της πτώσης του Αουγκούστο από τον Παπασταθόπουλο πριν το κόρνερ του 0-1, θα βρίσκεται για πάντα στα αρχεία της Cosmote αλλά εμείς δεν θα το δούμε ποτέ.
