Το πιο εκτυφλωτικό πράγμα που έχει ο χαρισματικός Γιάννης Κωνσταντέλιας μέσα στο γήπεδο είναι το χαμόγελο του. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος
Ζούμε στην εποχή των haters, το μίσος, το δηλητήριο, η αμφισβήτηση, η τάση για αποκαθήλωση υπερνικά την αγάπη, την αποδοχή, την παραδοχή, την αναγνώριση. Οι haters ακούγονται συνήθως περισσότερο γιατί φωνάζουν, κραυγάζουν, ουρλιάζουν, η αποδοχή είναι συνήθως σιωπηρή.
Δεν υπάρχει -θαρρώ- μεγάλος αθλητής δίχως haters. Ακόμα και ο Μέσι, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Λεμπρόν. Τι λέω; Αυτοί κι αν έχουν. Αυτοί έχουν τους περισσότερους.
Πως να μισήσεις κάποιον που χαμογελάει όλη την ώρα; Πως να λοιδορήσεις κάποιον που παίζει και χαίρεται σαν ένα μικρό παιδί μέσα στο γήπεδο; Πως να γιουχάρεις κάποιον με διάφανη ψυχή, ο οποίος μοιράζει απλόχερα χαρά;
Αυτό το καθάριο, αφοπλιστικό, αυθεντικό, μποέμ χαμόγελο του Ροναλντίνιο ήταν το σήμα κατατεθέν του, περισσότερο κι από τα ζογκλερικά που έκανε στο γήπεδο. Ήταν η προσωποποίηση της χαράς, της ανεμελιάς, πως να ρίξεις δηλητήριο σε έναν τέτοιο τύπο;
Αυτό το χαμόγελο, πιθανώς και να ήταν το μεγαλύτερο όπλο του. Ο χαρούμενος, ευδιάθετος, ανεβασμένος «Ρόνι» ήταν αδύνατον να ανακοπεί, αν σου χαμογελούσε (ήξερες ότι) είχες τελειώσει.
Τώρα πια -το βλέπεις σε κάθε κοντινό πλάνο- στο ποδόσφαιρο μας έχουμε γεμίσει από μαγκωμένους, αγχωμένους, ανέκφραστους, αγέλαστους, φοβισμένους ποδοσφαιριστές.
Κάτωχρους παίκτες που τρέμουν την παραμικρή λάθος πάσα, που φοβούνται ακόμα και τον ίσκιο τους, ανασαίνουν βαριά χωρίς λόγο, ανεβάζουν παλμούς από την πίεση, το άγχος, την ευθύνη. Παίκτες που αποφεύγουν τα ρίσκα μη τυχόν και μπλέξουν, αθλητές που αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο ως άλλη μία μέρα στην δουλειά.
Μόνο που το ποδόσφαιρο ήταν, είναι και θα είναι ένα… ΠΑΙΧΝΙΔΙ. Και για να το παίξεις καλά πρέπει πρώτα να το ευχαριστιέσαι, να το απολαμβάνεις, να το χαίρεσαι.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Σωτήρη Μήλιου με ένα κλικ ΕΔΩ…
