Ας ξεκινήσουμε ανάποδα. Θα ήταν απόλυτα άδικο για τον ΠΑΟΚ να δεχθεί κάποιο γκολ προς το τέλος του αγώνα με τον Άρη και να μη φύγει νικητής απόψε από την Τούμπα. Και; Θα ήταν η πρώτη φορά που θα γινόταν αυτό ή η τελευταία; Το “1-0” είναι ίσως το μοναδικό που δεν έκανε σωστά ο Δικέφαλος στο 90λεπτο. Γιατί όλα τα υπόλοιπα, όπως και στην πλειονότητα των προηγούμενων ματς ανεξάρτητα εάν πήρε τη νίκη ή “χάλασε” το αποτέλεσμα, αποτυπώθηκαν στο γήπεδο όπως έπρεπε. Με οργάνωση, με πλάνο, με τακτική.
Ο Ράζβαν Λουτσέσκου δεν είχε κανένα λόγο ρισκάρει στο βασικό του σχήμα, και φυσικά δεν το έκανε. Ο ΠΑΟΚ μπορεί να μη βρήκε αμέσως ρυθμό, οι δυνατές μονομαχίες στο ξεκίνημα έδωσαν απλά το άρωμα ντέρμπι στην αναμέτρηση, αλλά με την αλλαγή στις πλευρές Νάρεϊ-Αντρίγια πήρε το έξτρα boost στη δημιουργία και την απειλητικότητα.
Το χαμένο πέναλτι στο 21’ απλά έβαλε μια ολιγόλεπτη παύση στην ψυχολογία και τη συγκέντρωση των γηπεδούχων πριν επικρατήσουν ξανά και ολοκληρωτικά έναντι του αντιπάλου τους. Οι παίκτες του Λουτσέσκου έβγαλαν αξιοπρόσεκτες εντάσεις με και χωρίς την μπάλα, έφτιαξαν φάσεις και σημαντικές ευκαιρίες, επιβραβεύτηκαν στις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους με το γκολ Ίνγκασον.
Το 1-0 ήταν το επιστέγασμα της ανωτερότητας αλλά όχι η υπογραφή της νίκης. Ο ΠΑΟΚ βρέθηκε ξανά στο ίδιο έργο θεατής της διαχείρισης ενός τέτοιου σκορ. Αυτή τη φορά το έκανε καλά, πειστικά, αλλά αυτό δεν το μετατρέπει σε ιδανικό σενάριο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν απειλήθηκε ιδιαίτερα από τον Άρη, δεν καρδιοχτύπησε, έβγαλε το πάθος που ίσως έλειπε σε άλλους αγώνες για να “κλειδώσει” χώρους και πιθανές φάσεις αντιπάλου.
Κανείς δεν υστέρησε σε ατομικό επίπεδο. “Θαμπώθηκα” από τον Κωνσταντέλια για εντελώς διαφορετικούς λόγους από τους προφανείς που βλέπουν όλοι το τελευταίο διάστημα. Τις τόσες άλλες δουλειές που κάνει στο γήπεδο. Θαύμασα το πόσες δουλειές μπορεί και κάνει μέσα γήπεδο ο Σβαμπ, άσχετα από το χαμένο πέναλτι που τελικά δεν τον επηρέασε για το υπόλοιπο του αγώνα.
