Ο Λέο Μάτος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους winner που φόρεσε τα ασπρόμαυρα και πέρασε ποτέ από την Τούμπα. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Υπάρχουν στιγμές που τέμνουν τον χρόνο. Στιγμές που ξεχωρίζουν το πριν από το μετά. Το αντιλαμβάνεσαι μόνο στην πορεία της ζωής, πως υπάρχουν κάποιες ρωγμές στην ιστορία που διαφοροποιούν τα πάντα.
Από την ημέρα που πάτησε το πόδι του στα μέρη μας και φόρεσε τα ασπρόμαυρα κατάφερε να αλλάξει την νοοτροπία όλων όσοι βρίσκονταν γύρω του. Κανείς πια από τους γύρω του δεν τολμούσε να είναι soft. Κανείς δεν διανοήθηκε να μην βάλει τα πόδια του στην φωτιά.
Κανείς δεν διανοήθηκε να είναι φυγόπονος ή δειλός στο γήπεδο. Κανείς δεν διανοήθηκε να δώσει καν το 99,9% από αυτό που είχε μέσα του.
Διότι δεν ήθελες σε καμία περίπτωση να σε κοιτάξει με αυτό το εκφοβιστικό του βλέμμα και να νιώσεις ότι θέλει να σου ορμήξει!
Το σώμα του ήταν σαν τοίχος. Έπεφτες πάνω του και μελάνιαζες. Ήταν σαν αυτά τα κυνηγετικά σκυλιά με το λείο τρίχωμα και το ψαρωτικό βλέμμα. ]
Είχε γύρω του, πάνω του, ολούθε μία φωτεινή επιγραφή που έλεγε: ΔΕΝ ΜΠΛΕΚΕΙΣ.
Τώρα που αποσύρθηκε μπορώ να το βγάλω από μέσα μου. Ήταν η δική του ιεροτελεστία σε κάθε δύσκολο ματς, σε κάθε αναμέτρηση που είχε απέναντι του έναν ζόρικο αντίπαλο.
Τον… ζύγιζε από το ζέσταμα, τον έκανε να νιώσει το βλέμμα του. Στην πρώτη διεκδίκηση που θα τον πετύχαινε στο δρόμο του, θα τον έκανε να τον νιώσει για τα καλά στο κορμί του, με ένα σκληρό -όχι αντιαθλητικό- μαρκάρισμα.
