Ο Γιάννης Κωνσταντέλιας και ο ΠΑΟΚ γεμίζουν την ψυχή και την καρδιά από ατόφια μπαλίτσα. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Με την απόλυτη παιδικότητα που διακρίνει το σώμα, τα μούτρα και την ψυχή του, μέσα στην εβδομάδα εξιστόρησε σε μία διαδικτυακή συνέντευξη τον τρόπο που βρέθηκε στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ: «Έμενα μέχρι τα 11 μου στον Βόλο μαζί με την οικογένεια μου. Παίξαμε ένα φιλικό με την ομάδα μου κόντρα στον ΠΑΟΚ και εκεί λίγο τους… πετσόκοψα»!
Μόνο δύο προτάσεις, μερικές λέξεις κολλημένες αυθόρμητα η μία δίπλα στην άλλη αρκούν για να δείξουν από τι υλικό είναι φτιαγμένος.
Ο μικρός είναι αέρας. Άνεμος. Δεν «βλέπει» τίποτα και κανέναν.
Όπως ήταν στα 11 του, όταν μαζί με τα φιλαράκια του στον Βόλο έπαιξε απέναντι στους πιτσιρικάδες του ΠΑΟΚ και τους… πετσόκοψε, έτσι ακριβώς συμπεριφέρεται και τώρα που είναι ένα wonderkid, με όλη την πίεση και τους πειρασμούς γύρω του.
Δεν φοβάται τίποτα και κανέναν. Δεν φοβήθηκε από το βάρος της φανέλας του ΠΑΟΚ. Δεν φοβάται από έδρες. Δεν μασάει από σκληρά μαρκαρίσματα που σημαδεύουν τα πόδια του.
Όταν λίγο πριν το τέλος του ημιχρόνου, ο Σένκεφελντ με τσουλήθρα τον έστειλε στις… πινακίδες, δεν είπε λέξη. Σηκώθηκε, φόρεσε το κλασικό του χαμόγελο και συνέχισε το ποδόσφαιρο του.
Συνέχισε να το διασκεδάζει. Συνέχισε να δημιουργεί. Συνέχισε να χαϊδεύει την μπάλα, να την διατάζει, συνέχισε να κρατάει την μπαγκέτα και να διευθύνει ολόκληρη την ασπρόμαυρη ορχήστρα.
Ακόμα και όταν προς το τέλος, ο αφιονισμένος από το 0-3 Ολλανδός του τράνταξε συθέμελα το κορμί, με ένα ακόμα σκληρό μαρκάρισμα, εκείνος σηκώθηκε ξανά.
Το δικό του μήνυμα, ότι εκτός από αερικό είναι και σκληρός. Δεν (ξε)μπλέκεις μαζί του…
Ήταν το δικό του βάπτισμα του πυρός. Το βράδυ από «μικρός», έγινε άντρας. Το βράδυ που από «ταλέντο», έγινε «μπροστάρης».
