Οι τρεις συνεχόμενες αναμετρήσεις του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκού είχαν αρχίσει να μνημονεύονται πριν ακόμα μπει το 2023. Ως ένα επταήμερο καμπής και ξεκαθαρίσματος στόχων, ως μια τριλογία αγώνων για αποδείξεις και ζύγισμα δυνάμεων.

Ο Δικέφαλος μάλιστα μπήκε σε αυτή την πράσινη διαβολοβδομάδα έχοντας ως προίκα μία εντός έδρας γκέλα κόντρα στον ΟΦΗ. Κι όμως η αγωνιστική και πνευματική του προσήλωση δε στράβωσε ούτε μια πιθαμή.

Τα δυο πρώτα έργα ήταν σχεδόν μονοθεματικά με μεγάλους μονολόγους, μεγάλους πρωταγωνιστές, ελάχιστες ανατροπές και σασπένς. Η ομάδα του Λουτσέσκου επικράτησε του αντιπάλου της ξεκάθαρα, πειστικά, επιβλητικά. Φέρνοντας τα ματς στο ρυθμό που θέλει, παίζοντας το ποδόσφαιρο που θέλει. Καρπώνοντας τη συστηματική δουλειά και την επιβολή κυριαρχίας στον αγωνιστικό χώρο. Βρίσκοντας πρώτη τον δρόμο προς τα δίχτυα και φέρνοντας το παιχνίδι ακόμα περισσότερο στα μέτρα της.

Οι νίκες ανωτερότητας όμως δεν είναι πάντα το ζητούμενο. Δεν είναι πάντα αυτό το σενάριο. Υπάρχουν και οι νίκες… μετάλλου, ή έστω οι ισοπαλίες μετάλλου. Αυτές που επιβάλουν αντίδραση στην πίεση. Αυτές που χτίζουν χαρακτήρα. Και στο τέλος, αυτές που δίνουν τίτλους.

Η αλήθεια είναι ότι αναμέναμε με ενδιαφέρον κάποια στιγμή το πώς θα διαχειριστεί ο ΠΑΟΚ μια τέτοια κατάσταση. Αργά ή γρήγορα, το σκηνικό θα στηνόταν. Ήρθε λοιπόν στο τρίτο μέρος της τριλογίας με τον Παναθηναϊκό, την αποψινή ρεβάνς της Λεωφόρου.

Οι “πράσινοι” ήταν αναμενόμενο να προσπαθήσουν να βγάλουν αντίδραση, ο Γιοβάνονιτς έκανε ό,τι μπορούσε για να ανακατέψει την τράπουλα. Άσχετα από το γεγονός ότι η μοναδική αντίδραση περιορίστηκε στα νεύρα και τις δυνατές μονομαχίες, οι γηπεδούχοι κατάφεραν να βρουν ένα γκολ νωρίς. Αυτό που θα έδινε τη δυνατότητα στο έργο να έχει ενδιαφέρον, και κυρίως αυτό που θα ανάγκαζε τον ΠΑΟΚ να λειτουργήσει υπό καθεστώς άγχους και ζοριού.

Τα αποτελέσματα ήταν κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά. Το πλάνο δεν άλλαξε, οι μικροδιορθώσεις λειτούργησαν και ο Δικέφαλος συνέχισε να έχει το στιβαρό αγωνιστικό πρόσωπο που τον χαρακτηρίζει εδώ και μεγάλο διάστημα.

Το γκολ του Ολιβέιρα στο 78’ ήταν απλά το επιστέγασμα της προσωπικής του απίθανης εμφάνισης αλλά και το φινάλε που αναζητούσε η τριλογία για να κορυφωθεί.

Μια τριλογία με έναν ΠΑΟΚ για όσκαρ. Μια τριλογία που θα ζήλευε και ο “Νονός”…

ΥΓ. Τον ρόλο του “κακού” (ή του ανίκανου) ανέλαβε να παίξει ο τυχάρπαστος και παντελώς ακατάλληλος Φινλανδός διαιτητής. Η… εξακολουθητική μη αποβολή του Κουρμπέλη ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα μιας διαιτησίας-παρωδία, μιας επιλογής-έκτρωμα σε ένα από τα πιο σημαντικά της σεζόν. Συγχαρητήρια σε όλους.