Ο Τόμας Κεντζιόρα είναι ένας αμυντικός ειδικών αποστολών που αυξάνει τα βέλη στην φαρέτρα του Ραζβάν Λουτσέσκου. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Ήταν μία ομάδα που είχε σχεδόν τα πάντα. Είχε ισχυρές προσωπικότητες. Είχε χαρακτήρες. Είχε σκληράδα. Είχε ποδοσφαιρική μαγκιά. Είχε ποιότητα. Είχε μπαρουτοκαπνισμένους. Είχε πολεμοχαρείς τύπους. Είχε διακριτούς ρόλους. Είχε χημεία. Είχε παρεΐστικο κλίμα.
Ήταν μία από τις πιο αγαπησιάρικες ομάδες για τον κόσμο του ΠΑΟΚ κι ας μην σήκωσε ούτε έναν τίτλο. Ήταν η ομάδα που έγραψε την εποποιία του «Σουκρού Σαράτσογλου». Η παρέα που λύγισε ομάδες που σήκωσαν ακόμα και ελικόπτερα πάνω από τον ουρανό της Τούμπας για να την εκφοβίσουν.
Ήταν η παρέα που έφτασε στους -20 της Μόσχας μία ανάσα από μία ιστορική πρόκριση επί της ΤΣΣΚΑ, σε μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ευκαιρίες όλων των εποχών.
Είναι η παρέα του Πάμπλο Γκαρσία, του Ζλάταν, του Λίνο, του Βιτόλο, του Ίβιτς, του Σάλπι, του Κοντρέρας, του πιτσιρικά Βιεϊρίνια, του Χαλκιά, του Κλάους.
Σχεδόν όλοι όσοι ανοίγουν το συρτάρι των αναμνήσεων και ανασύρουν εικόνες από εκείνη την ομάδα, ξεχνούν κάποιον. Εξάλλου, ήταν πάντα αθόρυβος, χωρίς θαυμαστές ή λάτρεις του παιχνιδιού του.
Το μισό γήπεδο του αντιπάλου έμοιαζε με ναρκοπέδιο με εκείνον. Σπάνια περνούσε την μεσαία γραμμή, οι κατεβασιές του ήταν πολύ μετρημένες και ζυγισμένες. Οι σέντρες του δεν ήταν ακριβώς για… σεμινάριο, είχαν γίνει ένα inside joke για τους οπαδούς του Δικεφάλου.
Σε 240 επίσημα παιχνίδια στην χώρα μας με την φανέλα του Ηρακλή και του ΠΑΟΚ, δεν σκόραρε ούτε μία φορά, μόνο σε τερματοφύλακα μπορείς να βρεις ανάλογο στατιστικό!
Σχεδόν πάντα όμως, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, με κάθε προπονητή έβρισκε τρόπο να τρυπώνει στην ενδεκάδα. Είτε δεξιά είτε αριστερά. Ο Μίρο Σνάουτσνερ ήταν πάντα η αποθέωση της εργατικότητας. Τίμιος. Σταθερός. Άοκνος. Χωρίς «εγώ».
Ο τύπος που αναλάμβανε όλες τις επικίνδυνες αποστολές. Ο τύπος που έπρεπε να εκμηδενίσει τους πιο ζόρικους ακραίους κάθε αντιπάλου.
