Ο εμβληματικός αρχηγός της «ασπρόμαυρης» κερκίδας, Χρήστος Παπανικολάου θυμήθηκε την ιστορική κάθοδο 4.5000 οπαδών του ΠΑΟΚ στο ΣΕΦ, τον Μάρτιο του 1994.
Αναλυτικά το μήνυμα του αρχηγού:
“Στον Πειραιά- στον Πειραιά στις 20 του Μάρτη. Θα πάμε και θα κάνουμε το πιο μεγάλο πάρτι”…
Το είπαμε και το κάναμε, γράφοντας μια από τις πιο λαμπρές οπαδικές σελίδες της ασπρόμαυρης ιστορίας, διασχίζοντας με πορεία 4500 ατόμων τα 12 χιλιόμετρα που απέχει η Ομόνοια από το στάδιο Ειρήνης και φιλίας.
Η εκδρομή είχε αρχίσει να οργανώνεται πριν ακόμα από τον τελικό της Τεργέστης, αφού το παιχνίδι ήταν αρχικά προγραμματισμένο για τις 13 Μαρτίου του 1994, αλλά αναβλήθηκε για μια εβδομάδα…
Μόλις επιστρέψαμε από την Τεργέστη, έγινε μια μεγάλη συνεδρίαση από τους επικεφαλείς των συνδέσμων, στον τότε σύνδεσμο των Μακεδόνων.
Μια συνεδρίαση που αν θα έπρεπε να τη συγκρίνω με κάποιο πολεμικό συμβούλιο της ιστορίας θα μπορούσε μόνο με το συμβούλιο πριν τη ναυμαχία της Σαλαμίνας να συγκριθεί…
Και αφού η ένταση έφτασε τα όρια του “πάταξον μεν, άκουσον δε” πείστηκαν όλοι ότι πρέπει να με ακούσουν σε αυτά που είχα να προτείνω…
Μίλησα με στοιχεία που είχα στη διάθεσή μου, από ΠΑΟΚτσήδες της Αθήνας με τους οποίους είχα πάντα πολύ καλή επαφή και επικοινωνία…
Οι πληροφορίες ήταν έγκυρες και σαφείς, από παιδιά που εργάζονταν ως σεκιουριτάδες σε μια έκθεση που διεξάγονταν στο ΣΕΦ και ανέφεραν τα εξής:
Όλη την εβδομάδα που είχε προηγηθεί του αγώνα, υπήρχε μια έκθεση σκαφών στο ΣΕΦ,που ονομαζόταν “Ναυτικό Σαλόνι”,για όσους θυμούνται, κατά τη διάρκεια της οποίας διάφοροι περίεργοι τύποι, έμπαιναν στο ΣΕΦ και γέμιζαν τις αποθήκες και τις κρύπτες του γηπέδου με πολεμοφόδια. Πέτρες, κουρσούμια, πυρσοί, φωτοβολίδες, στιλέτα, μέχρι και αεροβόλα κατέσχεσαν οι αστυνομικές δυνάμεις που έλεγξαν το χώρο μετά από δική μας υπόδειξη.
Υπήρξαν μάλιστα και οι σχετικές αναφορές στον τύπο της εποχής με τρόπο που ηλέκτρισαν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα…
Υπήρχε όμως κάτι το οποίο δεν είχε ξεπεραστεί ακόμα!
Υπήρχαν δύο σημεία στη διαδρομή του ΗΣΑΠ τα οποία ήταν ιδανικά για ενέδρα,στα οποία “όλως τυχαίως” τις τελευταίες μέρες είχαν μεταφερθεί μπάζα με φορτηγά και κορμοί δέντρων, πιθανότατα για να ακινητοποιηθούν οι συρμοί του ΗΣΑΠ που θα μας μετέφεραν…
Έτσι γύρω στις 2 η ώρα το βράδυ καταλήξαμε ότι η καλύτερη λύση για όλους μας ήταν να πάμε με πορεία στο γήπεδο, εκμεταλλευόμενοι όλον αυτόν τον τεράστιο όγκο που θα είχαμε σαν Λαός…
Μέσα λοιπόν στα άγρια μεσάνυχτα καλούμε τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ κ.Απόστολο Οικονομίδη,ο οποίος έρχεται αλαφιασμένος και του εξηγούμε το όλο σχέδιο…
Μια και νωρίς το επόμενο πρωί θα παρευρισκόταν στη σύσκεψη για τα μέτρα του αγώνα στη ΔΕΚΑΒ του Κολυμπάδη με συμμετοχή του τότε αστυνομικού διευθυντή Πειραιά που αμέσως μετά το παιχνίδι, αποστρατεύτηκε από το σώμα της Αστυνομίας και προσελήφθη ως υπεύθυνος ασφαλείας στον Ολυμπιακό του Κόκκαλη…
Ο Οικονομίδης έφυγε πεπεισμένος και αποφασισμένος να δώσει μάχη ώστε να υλοποιηθεί το σχέδιο μας, επικαλούμενος τη συνδρομή του τότε υπουργού Δημόσιας τάξης κ Παπαθεμελή,στον οποίο παραδόθηκε υπόμνημα με τις ακριβείς μας καταγγελίες…
Είμασταν Λακωνικοί και σαφέστατοι προς όλους: «Αυτό είναι το καλύτερο σχέδιο που μπορεί να υπάρξει! Αν το απορρίψετε αναλαμβάνετε και την ευθύνη για ότι θα επακολουθήσει»…
Η σύσκεψη,στη ΔΕΚΑΒ ήταν ταραχώδης αλλά όλοι μπροστά στην ανάληψη της ευθύνης συμφωνούν να γίνει όπως προτείναμε εμείς…
Σάββατο 19 Μαρτίου το βράδυ, λίγο πριν ξεκινήσουμε με περισσότερα από 70 πούλμαν,για να ντύσουμε την Αθήνα ασπρόμαυρη ακόμα μια φορά,ο Οικονομίδης επικοινωνεί μαζί μας και λέει ότι πρέπει μια αντιπροσωπεία από εμάς να πάει στο ξενοδοχείο της αποστολής γιατί η Αστυνομία, ανέτρεψε το σχέδιο μας ως μη εφικτό και έπρεπε να δούμε τί θα κάνουμε…
Έτσι κι έγινε, θυμάμαι ότι ήταν Κυριακή της Ορθοδοξίας και φτάσαμε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και από εκεί στη Μητρόπολη των Αθηνών, όπου βγάλαμε σχεδόν σηκωτό έξω,τον Παπαθεμελή και τα είπαμε έξω από τα δόντια!
Μας ζήτησε να εγγυηθούμε την περιφρούρηση της πορείας σε όλη τη διαδρομή μια που η Αστυνομία δήλωνε ότι αδυνατούσε να τη διασφαλίσει.
Τότε με ένα στόμα,του είπαμε ότι όχι μόνο αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την περιφρούρηση της πορείας, αλλά ότι μπορεί να δώσει και ρεπό στους άνδρες της Αστυνομίας γιατί δεν τους χρειαζόμαστε καν… «Εμείς θα πάμε όπως θέλουμε και αλίμονο αν προσπαθήσει ο οποιοσδήποτε να μας σταματήσει»…
Φύγαμε με τη διαβεβαίωση ότι το θέμα έχει λήξει…
Στις μία η ώρα το μεσημέρι, ορίσαμε την ώρα της αναχώρησης από την πλατεία της Ομόνοιας, με μια πειθαρχία που θα την ζήλευε ακόμα και ένα επίλεκτο τμήμα του στρατού της Βόρειας Κορέας…
Στην κεφαλή της πορείας οι πιο έμπειροι και οπισθοφυλακή οι νεότεροι..
Στα πρώτα κιόλας μέτρα της Π.Τσαλδάρη οι διμοιρίες των ΜΑΤ επιχειρούν να μας κόψουν το δρόμο.
Κατεβαίνουν από τις κλούβες και με ροπαλιές,με κρότου λάμψης και δακρυγόνα προσπαθούν να μας γυρίσουν προς τον Ηλεκτρικό της Ομόνοιας…
Ήθελαν με αυτή την τεχνητή ένταση,να αποδείξουν ότι η περιφρούρηση της πορείας δεν θα είναι ικανή να αποτρέψει τα έκτροπα και να μας παγιδέψουν στον σταθμό του Ηλεκτρικού ή ακόμα και να μας διαλύσουν…
Σπάσαμε τον κλοιό τους, πιασμένοι αλυσίδα, τραγουδώντας “Κι όταν θα πάω στον τρελλογιατρό”… σπρώχνοντας τις ασπίδες τους με τα στήθια και τα κεφάλια μας και λίγο πιο κάτω στην πλατεία Κουμουνδούρου, μας περίμεναν ακόμη περισσότεροι.
Υπήρχαν κι άλλες αστυνομικές δυνάμεις αλλά μπροστά τους στέκονταν κάτι τύποι με κουστούμια, από κείνα τα κακόγουστα που φοράνε την Κυριακή το πρωί σε κάτι χωριά, μπας και νιώσουν σημαντικοί, που κανείς δεν ήξερε τι ρόλο βαράνε…
Οι διμοιρίες είχαν πλέον άλλο ύφος, σα να μην είχαν καμμία σχέση με τους συναδέλφους τους που μόλις λίγα μέτρα πριν είχαν στήσει πολεμικό σκηνικό χωρίς λόγο…
Ένας από τους τύπους με τα κουστούμια, από τους πολιτικούς προϊσταμένους του Υπουργείου, μας ενημέρωσε ότι οι δυνάμεις αυτές θα μας συνόδευαν διακριτικά μέχρι το ΣΕΦ, μια που το σχέδιο μας είχε πλέον γίνει αναγκαστικά και εφικτό και αποδεκτό…
Εκτός από κάτι μικροαψιμαχίες στο Μοσχάτο η πορεία δε συνάντησε προβλήματα!
Το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετώπιζα ήταν η γκρίνια του αδερφικού μου φίλου του Γιώργου του Μπελληγιάννη, που μου τρυπούσε τα αυτιά με τα παράπονα του σε όλη τη διαδρομή ότι τον κούρασα…
Στα δύο χιλιόμετρα πριν το γήπεδο σταματήσαμε για μια ανασύνταξη, καθώς ήταν σημαντικό να αλλάξει τώρα το στήσιμο της πορείας…
Την ίδια ώρα η αστυνομία απωθούσε από τις αερογέφυρες κάποιους επίδοξους δολιοφθορείς που μας περίμεναν πιο πολύ για να τους προστατεύσουν δηλαδή…
Μόλις οι πρώτοι ανεβήκαμε στην αερογέφυρα και είδαμε το ασπρόμαυρο ποτάμι που ακολουθούσε, ο Γιώργος με έπιασε σφιχτά αγκαλιά και με φίλησε, λέγοντας ότι άξιζε τον κόπο…
Παρακάτω δε χρειάζεται να πώ τίποτα… Η εικόνα μιλάει μόνη της…».
