Τα καταφέραμε! Η καυτή πατάτα έφυγε από τα χέρια μας! Τι σημασία έχει πια το πως, που, πότε, με ποιον τρόπο; Σημασία ήταν να φύγει αυτό το σπυρί από τον πισινό μας. Τώρα, ο τελικός Κυπέλλου είναι πρόβλημα της Κύπρου, όχι δικό μας. Επιτυχία. Κάποια -σίγουρα- πανηγυρίζουν από το πρωί.
Είναι μία δημόσια ομολογία κρατικής ανικανότητας. Και μία παραδοχή ανημπορίας. Διότι η διεξαγωγή του τελικού κυπέλλου στο «ΓΣΠ» της Λευκωσίας, δεν είναι μία αθλητική, μα μία καθαρά πολιτική απόφαση.
Το κράτος παραδέχεται δημόσια, ωμά, ότι δεν μπορεί να διεξάγει έναν τελικό κυπέλλου ασφάλειας και ίσων αποστάσεων. Αδυνατεί.
Εκτός, αν δεν θέλει, πράγμα που εν μέσω σκληρής προεκλογικής περιόδου μοιάζει πιθανότερο.
Ας μην κρυβόμαστε, είναι μία δημόσια ομολογία ότι ένας τελικός κυπέλλου ανάμεσα στην ΑΕΚ ή τον Ολυμπιακό με τον ΠΑΟΚ είναι μία άβολη συνθήκη. Μία συνθήκη που εγκυμονεί -πρώτιστα- πολιτικό κόστος. Γι’ αυτό και η τελική απόφαση κυοφορούσε μήνες ολόκληρους, μέχρι να βρεθεί ένας παρένθετος γονέας.
Δεν ξέρω πόσο ασφαλής μπορεί να αισθάνεται πια ένας Έλληνας πολίτης, μαθαίνοντας επίσημα πλέον πως το ελληνικό κράτος παραδέχεται ότι δεν μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες ομαλής διεξαγωγής ενός αθλητικού γεγονότος σε μία πόλη όπως ο Βόλος, με οπαδούς και των δύο ομάδων.
Ο κρατικός μηχανισμός ομολογεί ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια των πολιτών του, την εποχή που οι κάμερες καταγράφουν κάθε ανάσα σου, την εποχή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, την εποχή που οι δυνάμεις καταστολής σχεδόν σε κάθε χώρα μπορούν και εγγυώνται μία μίνιμουμ ομαλότητα για κάθε αθλητικό γεγονός.
Κι εδώ τίθεται το μεγάλο ερώτημα; Πως γίνεται το ελληνικό κράτος να παραδέχεται ότι δεν μπορεί να τελέσει έναν τελικό κυπέλλου επί ελληνικού εδάφους, αλλά να διεκδικεί έναν τελικό ευρωπαϊκός διοργάνωσης και να καυχιέται για αυτό;
Εκεί πως μπορεί να διασφαλίσει ότι δεν θα γίνουν επεισόδια; Τι θα γίνει αν προκύψει ένας ζευγάρι με έντονη αντιπαλότητα; Τι θα γίνει αν στον τελικό της OPAP Arena εκστρατεύσουν σκληροί χουλιγκαναραίοι, έστω και χωρίς εισιτήριο, μόνο και μόνο για τα μπάχαλα;
Αν ρίξει κανείς στις φετινές ευρωπαϊκές διοργανώσεις, θα δει πως ο… χουλιγκανικός τουρισμός είναι σε τεράστια άνθηση, ορδές μαχητών εκστρατεύουν πια μόνο για να ζήσουν την… φάση.
Πρόσφατα, η Νάπολι έγινε πεδίο μάχης από τους επιδρομείς της Αϊντραχτ Φρανκφούρτης, πόλεις όπως η Μασσαλία, το Ρότερνταμ, το Μάλμε, το Αϊντχόφεν, η Νίκαια της Γαλλίας, η Ρώμη γνώρισαν από πρώτο χέρι επεισόδια από τα παλιά.
Εδώ, ολόκληρος τελικός Champions League πέρσι, έγινε… ροντέο, με πρωτοφανή σκηνικά ντροπής…
Αλήθεια, πως θα μπορέσουμε να ελέγξουμε τους… εισαγόμενους, αν ομολογούμε ότι δεν μπορούμε να περιορίσουμε τους «δικούς μας» που είναι και γνωστοί – άγνωστοι;
Αρκούσε το (βολικό) βέτο του Δημάρχου Βόλου, Αχιλλέα Μπέου, ο οποίος ξεκαθάρισε ότι δεν παραχωρεί το Πανθεσσαλικό για την διεξαγωγή του τελικού, φοβούμενος επεισόδια, για να «καεί» η πόλη που είχε προβλέψει η προκήρυξη της διοργάνωσης.
Το ερώτημα βέβαια είναι άλλο. Ο ίδιος Δήμαρχος παραχώρησε το ίδιο γήπεδο (η Νίκη Βόλου χρησιμοποιεί και το γήπεδο της Νεάπολης για τα φετινά της ενός έδρας παιχνίδια) για το απόλυτο ντέρμπι μίσους ανάμεσα στην ομάδα της Νέας Ιωνίας και την ΑΕΛ, που είχαν προϊστορία από οπαδικά σκηνικά μεταξύ τους.
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου ΕΔΩ.
