Υπάρχει ένας λόγος που ο ΠΑΟΚ μπορεί να αισθάνεται ευχαριστημένος, ή έστω ανακουφισμένος, από το γεγονός ότι βγήκε πρόωρα εκτός κούρσας για τη διεκδίκηση του φετινού τίτλου. Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό.
Είναι δυνατόν μια ομάδα να “πανηγυρίζει” που χάνει το πρωτάθλημα; Είναι δυνατόν οι όποιες λίγες ελπίδες υπήρχαν να εξανεμίζονται και να βγαίνει από πάνω σου ένα βάρος; Στην Ελλάδα, όλα γίνονται.
Με τις δυο απανωτές ήττες από ΑΕΚ-Ολυμπιακό και τη βαθμολογική διαφορά που δημιουργήθηκε από την κορυφή, ο Δικέφαλος πήρε αυτόματα αποστάσεις από την απίθανη τοξικότητα η οποία γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Έχει αφήσει να τσαλαβουτούν οι άλλοι τρεις στις λάσπες της ξεφτίλας, το επιστέγασμα της οποίας μάλλον δεν το έχουμε δει ακόμα.
Μου είναι παντελώς αδιάφορο αν οι Πολωνοί διαιτητές ήταν μεθυσμένοι, αν δέχθηκαν μπούλινγκ, αν τσακώθηκαν, τι ήταν αλήθεια και τι ψέματα. Και είναι αδιάφορο γιατί ο ΠΑΟΚ δε βρίσκεται και δεν έχει λόγο να συμμετέχει σε αυτό το παιχνίδι εντυπώσεων. Μπορεί ελεύθερα και απενεχοποιημένα να… ξερνάει με την κατάντια του ελληνικού πρωταθλήματος και τα τερτίπια από τους μόνιμους δυνάστες του. Έστω κι έτσι, είναι ένα είδος λύτρωσης.
Μέσα σε όλα, ο ΠΑΟΚ είχε και μια αγωνιστική υποχρέωση απόψε στην Τούμπα. Απέναντι στον Βόλο κατάφερε να επανέλθει σε mood ανασύνταξης, να πάρει αυτό που πρέπει προκειμένου να κοιτάξει την επόμενη υποχρέωση με μεγαλύτερη προσμονή.
Με τέσσερα γκολ σε ένα ημίχρονο, ο Δικέφαλος “καθάρισε” από νωρίς έστω κι αν είδε στο ίδιο διάστημα δυο παίκτες του να αποχωρούν τραυματίες. Κι αν για τον Αουγκούστο δεν τίθεται κάποιο θέμα, η κουτσή έξοδος του Ελ Καντουρί στο 18’ ήταν μια κατάσταση σουρεαλιστική, βγαλμένη από ταινία που προσπαθεί να ισορροπήσει σε ένα σκοινί μεταξύ δράματος και κωμωδίας.
