Αλλιώς άρχισε η διαδικασία των φετινών play off για τον ΠΑΟΚ, αλλιώς ολοκληρώθηκε. Η μέρα με τη νύχτα, η αισιοδοξία με την απογοήτευση, η κρυφή ελπίδα με την προσγείωση στην πραγματικότητα.
Ο Δικέφαλος που είχε να καυχιέται για τις επιδόσεις του στα μεγάλα ματς της κανονικής περιόδου – ίσως και από κάπου εκεί πήγαζε η όποια αισιοδοξία – είδε τον κατήφορο να ξεκινάει και τελειώνει στον ίδιο ακριβώς τομέα. Με μηδέν νίκες (πέντε ήττες, μια ισοπαλία) σε έξι ντέρμπι, δεν μπορούσε να αξιώσει τίποτα παραπάνω από αυτό που είχε: Την τέταρτη θέση. Πιο κάτω δε γινόταν, πιο πάνω θα ήταν αδύνατον με αυτή την συγκομιδή.
Παρόλα αυτά, η ομάδα του Ράζβαν Λουτσέσκου είχε μια τελευταία μεγάλη ευκαιρία απόψε. Της δόθηκε η δυνατότητα έτσι ώστε η μία νίκη στο φινάλε να την οδηγεί στο Europa League.
Κι όμως, ούτε απέναντι σε αυτόν τον αλλοπρόσαλλο αντίπαλο τα κατάφερε. Δυο ήττες από τον φετινό Ολυμπιακό στα play off σίγουρα δεν αποτελούν παράσημο.
Για το πικρό φινάλε, για άλλη μια φορά βασικό ρόλο έπαιξε η αποτελεσματικότητα. Ή αλλιώς η αστοχία. Ή αλλιώς η έλλειψη ποιότητας, προσωπικότητας, αποφασιστικότητας. Ο ανώτερος ΠΑΟΚ από τον αντίπαλο του, που δημιουργεί, που φτάνει συχνά στην αντίπαλη περιοχή, που έχει ευκαιρίες. Το γκολ όμως παραμένει μια διαφορετική ιστορία.
Με τελειώματα που κατέληγαν δεκάδες μέτρα μακριά πάνω, δεξιά ή αριστερά από την εστία των “ερυθρολεύκων” – Ράφα Σοάρες και Ντάντας τα πιο χαρακτηριστικά – ή που ήταν τόσο χαλαρά που τα έβγαζε ο Τζολάκης.
Και μόνο που ο Δικέφαλος άρχισε το τελευταίο ματς της σεζόν, ένα ντέρμπι-τελικό, με τον Μπίσεσβαρ στο βασικό του σχήμα, δείχνει από μόνο του ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι τυχαία.
Πολλά μέτρα εκτός στόχου τα τελειώματα, πολλά μέτρα εκτός στόχου η ομάδα από το ευνοϊκό ευρωπαϊκό εισιτήριο. Στο πρώτο match point που διεκδίκησε. Υπάρχει ακόμα ένα, καθοριστικό πλέον, που συνοδεύεται και με τρόπαιο. Η σεζόν δεν τέλειωσε ακόμα.
