Μία ομάδα που στην κανονική διάρκεια ένιωθε ισοϋψής με όλους, τερμάτισε στο -16 και με την αίσθηση ότι οι από πάνω έχουν ξεφύγει σε όλα τα επίπεδα! Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Λίγο μετά το τελευταίο σφύριγμα υπήρχε μία φανερή αμηχανία σε αυτούς που φορούσαν τις ασπρόμαυρες φανέλες στο χορτάρι.
Να πάμε;
Να μην πάμε;
Αν πάμε, μπορεί να φανεί ότι… δεν νιώθουμε. Αν δεν πάμε, ίσως φανεί ότι τους γυρίζουμε την πλάτη.
Ο ένας κοιτούσε τον άλλον. Κάνε ένα βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο.
Τελικά… πήγαν.
Πήγαν με διστακτικά βήματα προς την Θύρα 4, για το καθιερωμένο τελετουργικό μετά το τέλος κάθε εντός έδρας παιχνιδιού, αλλά… πήγαν.
Κανείς, όμως δεν είχε όρεξη ή κουράγιο. Ορισμένοι παίκτες χειροκρότησαν απολογητικά προς την εξέδρα, σχεδόν άψυχα όμως.
Η παγωμάρα στην ατμόσφαιρα ήταν διάχυτη. Κάποιοι, λίγοι, αποδοκίμασαν. Κάποιοι θυμήθηκαν το old time classic σύνθημα περί βαριάς φανέλας. Κάποιοι, αδιαφόρησαν. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε διάθεση για ενθάρρυνση, για συγχώρεση, για μερικά ακόμα «δεν πειράζει».
Μέσα σε λιγότερο από δυο μήνες, η ομάδα αυτή κατάφερε να κάψει σχεδόν όλα τα κανονάκια της.
Εντός έδρας ήττα από την ΑΕΚ. Εντός έδρας ήττα από τον Παναθηναϊκό. Εντός έδρας ήττα κι από τον Ολυμπιακό.
Η Τούμπα δεν έχει συνηθίσει έτσι. Η Τούμπα δεν έχει μάθει έτσι. Η Τούμπα δεν είναι ένα εύκολο γήπεδο, που μπορεί να καταπιεί αμάσητες τέτοιες αθλητικές «προσβολές».
