Ο «τελευταίος χορός» αυτής της ομάδας ήταν μελαγχολικός και πένθιμος και σίγουρα επισπεύδει τις αποφάσεις για το μέλλον. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Κι έρχεται κάποια στιγμή που η ίδια η ζωή, το ίδιο το ποδόσφαιρο δίνει από μόνο του τις απαντήσεις. Δεν υπάρχουν πια ούτε δικαιολογίες, ούτε στρογγυλέματα. Δεν υπάρχουν ούτε λόγια, μα ούτε και χαλάκι για να κρυφτεί κάτι από κάτω.
Υπάρχουν μόνο γεγονότα. Υπάρχουν κάποια βράδια που μοιάζουν σκέτο αλάτι σε ανοιχτές πληγές. Κάποια βράδια που επισπεύδουν αποφάσεις. Καλές ή κακές θα δείξει.
Στην θέση που βρίσκεται ο ΠΑΟΚ, βρέθηκε στο παρελθόν η ΑΕΚ. Όχι μία ή δύο φορές, αλλά πολύ περισσότερες. Έπεσε κάτω, πληγώθηκε, τσαλακώθηκε, υπέφερε. Είδε τον εγωισμό της να γίνεται σμπαράλια, γέμισε την ιστορία με χαμένους τελικούς, μα αυτές οι αποτυχίες την πείσμωσαν, την ατσάλωσαν, την βοήθησαν να ψαχτεί περισσότερο, να αλλάξει πράγματα, να τολμήσει, να χτίσει ξανά από την αρχή. Θέλει κουράγιο όλο αυτό.
Όπως κουράγιο θέλει να παίζεις με παίκτη λιγότερο από το 5ο λεπτό και όσο περνάει ο χρόνος το αριθμητικό μειονέκτημα να φαίνεται όλο και λιγότερο.
Οι πραγματικά καλές ομάδες ξέρουν να δίνουν απαντήσεις σε πραγματικό χρόνο και να λύνουν και τις πιο δύσκολες εξισώσεις, ακόμα και όταν στο διαγώνισμα πέσουν θέματα που δεν ήταν SOS.
Η αποβολή του Ρότα μόλις στο 5ο λεπτό ήταν μία απρόσμενη, απρόβλεπτη, τρελή εξέλιξη. Σε ένα ανάλογο σενάριο πριν μερικές εβδομάδες, με πρωταγωνιστή τον Κάργα, ο ΠΑΟΚ πανικοβλήθηκε, τα ‘χασε, παραδόθηκε, σχεδόν διαλύθηκε.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Σωτήρη Μήλιου με ένα κλικ ΕΔΩ…
