Έχει διανύσει κι άλλες δυσάρεστες περιόδους ο ΠΑΟΚ επί εποχής Ιβάν Σαββίδη. Ίσως όμως αυτή με τη μεγαλύτερη δόση απογοήτευσης είναι η τρέχουσα.
Είναι διαφορετικό να είσαι στεναχωρημένος, διαφορετικό να είσαι απαισιόδοξος, ακόμα και απελπισμένος. Τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με το ξενέρωμα.
Το ενδιαφέρον δε θα φύγει ποτέ, απομακρύνεται για λίγο και να επανέρχεται. Είναι δεδομένο ότι με τις πρώτες μεταγραφές – όποιες κι αν είναι αυτές – θα αναθερμανθεί. Πάντα ένα νέο πρόσωπο κεντρίζει την προσοχή. Το ψάχνεις, το αναλύεις, το φαντάζεσαι ντυμένο στα ασπρόμαυρα. Είτε πρόκειται για τον Ζλάταν Ιμπραίμοβιτς είτε για τον Λούκας Τέιλορ.
Οι 4-5 πρώτοι που θα γίνουν νέοι κάτοικοι Τούμπας θα αλλάξουν κάπως το κλίμα, θα ζωντανέψουν την ατμόσφαιρα, θα δημιουργήσουν φρέσκες καταστάσεις. Δεν είναι όμως αυτό που θα «σώσει» τον ΠΑΟΚ.
Γιατί είναι άλλο το ενδιαφέρον, άλλο η φλόγα, άλλο παροξυσμός, άλλο η κ@υλα. Τα τελευταία είναι που έχουν εκλείψει σταδιακά και πλέον σχεδόν ολοκληρωτικά γύρω από το κλαμπ. Η δίψα, η κάψα της διεκδίκησης. Η συνοχή, η συσπείρωση, η ενότητα και η σύμπνοια προς τον κοινό μεγάλο στόχο.
Αυτός είναι ο λόγος (ή καλύτερα ένας από τους λόγους) που η Τούμπα δε γέμισε πέρσι ούτε μια φορά. Δεν ανακοίνωσε ούτε ένα sold out, όσο κομβικό κι αν ήταν κάποιο ματς. Συχνά αραιοκατοικημένες κερκίδες, αδιάφορες ατμόσφαιρες. Κάθε πέρσι και καλύτερα, κάθε φέτος και χειρότερα σε αυτόν τον τομέα.
Κανείς δεν αναρωτιέται πότε θα κυκλοφορήσουν τα εισιτήρια διαρκείας, κανείς δε ρωτά πότε θα βγουν οι νέες φανέλες. Από ένα σημείο και μετά, σταμάτησαν κι οι ερωτήσεις για τις μεταγραφές. Η αφοσίωση έγινε έλλειψη εμπιστοσύνης, η πίστη έγινε αμφισβήτηση, αναξιοπιστία. Όχι αδίκως φυσικά.
Ο ΠΑΟΚτσής δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να ασχολείται με την ομάδα του. Να ενδιαφέρεται, να χαίρεται, να θυμώνει. Το ξενέρωμα όμως είναι άλλο συναίσθημα. Και χρειάζεται προσπάθεια, ευαισθητοποίηση, επαφή, πράξεις και όραμα για να παρέλθει.
