Η παρουσία του ΠΑΟΚ απέναντι στην Γκενκ ήταν σαν… δροσερός Βαρδάρης μέσα στον καύσωνα και απέδειξε ότι δεν έγιναν όλα ίσιωμα. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Οι νίκες στα φιλικά είναι σαν τα λεφτά στην Monopoly. Είναι αέρας. Δεν μπορείς να αγοράσεις τίποτα με αυτά. Κι όταν τελειώσει το παιχνίδι έχουν μηδενική αξία.
Ναι, αλλά όχι όλες. Στο τελευταίο σφύριγμα του φιλικού με την Γκενκ υπήρξαν σφιγμένες γροθιές. Αγκαλιές. Χαμόγελα.
Ο ΠΑΟΚ είχε απόλυτη ανάγκη από μία νίκη, έστω και σε φιλικό. Είχε τεράστια ανάγκη από ένα καλό νέο, από μία αισιόδοξη εμφάνιση, από κάτι για να πιαστεί.
Το ασπρόμαυρο οικοσύστημα που είχε βυθιστεί στην μαυρίλα εδώ και μήνες είχε απελπιστική ανάγκη από μία θετική είδηση, ώστε να σκάσει ένα χαμόγελο, να αλλάξει λίγο το κλίμα.
Στον υπερβολικό και συχνά σουρεάλ κόσμο του ΠΑΟΚ αρκούσε ένα καλό απόγευμα απέναντι σε μία ομάδα που σε λίγες ημέρες θα παίξει τα ρέστα τη στα προκριματικά του Champions League (αυτήν απέφυγε ο Παναθηναϊκός για να πέσει στην Ντνίπρο) για να περάσουμε στο απέναντι άκρο: από τον απόλυτο μηδενισμό, στην υπεραισιοδοξία.
Η νίκη, ακόμα και σε ένα προπονητικό δίτερμα, είναι μία νίκη. Δίνει ψυχολογία, αυξάνει την αυτοεκτίμηση. Προσθέτει πίστη. Δημιουργεί μία εσωτερική κουλτούρα, αυτό που με δυο λέξεις λέμε «νοοτροπία νικητή». Πέρα από αυτό το 3-2 (δίχως Αουγκούστο, Μπάμπα, Κεντζιόρα και τον φορ που θα αποκτηθεί), απέναντι σε μία ομάδα που έχασε στις καθυστερήσεις το πρωτάθλημα Βελγίου που μάλλον θα ξεχαστεί γρήγορα, υπάρχουν ένα σωρό από μικρές λεπτομέρειες, που ο Δικέφαλος είναι πολύ πιθανό να πορευτεί με αυτές όλη την σεζόν.
Πρώτα από όλα υπάρχει μία σημαντική τακτική αλλαγή, που δείχνει μία νέα προσέγγιση του Ραζβάν Λουτσέσκου στο παιχνίδι. Τα προηγούμενα χρόνια ο ΠΑΟΚ συνήθιζε να παίζει σε φάση άμυνας με σχηματισμό 4-4-2, συχνά με κακούς αθλητές στο πρώτο ψηλό press (Ολιβέιρα, Μπίσεσβαρ, Τάισον), κάτι που δεν του επέτρεπε να κλέβει συχνά σε επικίνδυνες ζώνες για άμεση ευκαιρία.
Αυτό φέτος φαίνεται να αλλάζει. Ο ΠΑΟΚ εμφανίζεται με σχηματισμό 4-3-3 σε φάση πίσω από την μπάλα και με πρώτη τριάδα (Κωνσταντέλιας, Ζίβκοβιτς, Μπράντον) γεμάτη συνεπείς ανασταλτικά παίκτες και αθλητές που βγάζουν τα συκώτια των αντίπαλων αμυντικών στο πρέσινγκ, χαλώντας το build-up τους. Κάπως έτσι μπήκε το πρώτο γκολ, από πίεση, κλέψιμο ψηλά και άμεση εκτέλεση στην μετάβαση!
