Όπως λένε συχνά οι προπονητές – και έχουν απόλυτο δίκιο – καλή είναι η προετοιμασία, καλό το ρόστερ, καλή η ποιότητα ή ο χαρακτήρας που έχει μια ομάδα, αλλά δεν παίζει μόνη της στο γήπεδο για να βγάλει όσα έχει δουλέψει. Πάντα υπάρχει ένας αντίπαλος. Ένας αντίπαλος που αλληλοεπιδρά, αντιστέκεται, δυσκολεύει, παράγει.
Το επίπεδο του ΠΑΟΚ είναι συγκεκριμένο τη δεδομένη χρονική στιγμή. Χωρίς κομβικές μεταγραφές να έχουν υλοποιηθεί, με βασικούς παίκτες που έχουν έρθει πολύ πρόσφατα για να προλάβουν να “δέσουν”. Αν προσθέσουμε και το πρώιμο της σεζόν που διανύουμε, τότε δεν αποκλείεται η ομάδα που βλέπουμε να βρίσκεται ακόμα στο 40 ή 50% όσων θα βλέπουμε για παράδειγμα τον Δεκέμβριο.
Ο Δικέφαλος μπορεί να πάει μέχρι ένα σημείο στις κρίσιμες ευρωπαϊκές υποχρεώσεις που αναγκαστικά έχει να δώσει τον Αύγουστο. Δεν εξαρτώνται όμως όλα από τον ίδιο. Όσο ανεβαίνει ο βαθμός δυσκολίας του αντιπάλου, τόσο φανερώνονται οι αδυναμίες και τα κενά.
Η Μπεϊτάρ Ιερουσαλήμ ήταν το πρώτο σκαλοπάτι. Εκεί τα λάθη και τα προβλήματα δεν κόστισαν. Η Χάιντουκ όμως είναι μια κανονική ομάδα. Δευτεραθλήτρια Κροατίας με αξιοσημείωτο ρόστερ και προπονητή. Ομάδα που δημιουργεί και δεν παίζει κλεφτοπόλεμο.
Όπως και στην περίπτωση με τους Ισραηλινούς, έτσι και απόψε στο Stadion Poljud, οι παίκτες του Ραζβάν Λουτσέσκου οδήγησαν το πράγμα εκεί που τους βόλευε. Μέχρι εκεί που έχουν τη δυνατότητα να είναι ανταγωνιστικοί και να διεκδικήσουν πρόκριση.
Παρά τα σχετικά δύσκολα πρώτα 15λεπτα του κάθε ημιχρόνου, αυτό που φρόντισαν και κατάφεραν ήταν να ελέγξουν τον ρυθμό. Να έχουν κυριαρχία και αυτοσυγκέντρωση μέσα στο γήπεδο. Και σε μεγάλο βαθμό το πέτυχαν έχοντας απέναντι τους μεσοεπιθετικούς που δημιουργούν.
Έστω κι αν τα δυο δοκάρια της Χάιντουκ ήταν μάλλον συμπτωματικά, οι γηπεδούχοι έδειξαν ότι έχουν την ποιότητα. Το παιχνίδι του ΠΑΟΚ ήταν που τους “σκάλωσε” σε μεγάλα διαστήματα του ματς, κι όταν μπήκε στην εξίσωση ο παράγοντας κούραση, ουσιαστικά έμειναν ακίνδυνοι.
Προφανώς είχε και ο ΠΑΟΚ τις φάσεις του για να βρει δίχτυα, αλλά ας μην ξαναλέμε για το τι ισχύει για το συγκεκριμένο θέμα…
Ένας ΠΑΟΚ που παρατάχθηκε θεωρητικά με τις τελευταίες επιλογές που έχει στα χαφ. Τον μονίμως αφελή Φιλίπε Σοάρες, και το απίστευτα φιλότιμο και χρήσιμο Τσιγγάρα που έβγαλε όλη τη δουλειά μέχρι να κρεμάσει η γλώσσα του.
Ένας ΠΑΟΚ που δεν είχε λύσεις για να ξεκουράσει τους ξεζουμισμένους μεσοεπιθετικούς του από το 65’ και μετά. Έπρεπε να κάνει ντεμπούτο ο ανέτοιμος λόγω τραυματισμού Σβαμπ, ο Οζντόεφ των μερικών ωρών στην ομάδα και ο Μουργκ της μιας αιωνιότητας και μιας μέρας.
Με αυτά που είχε λοιπόν, το πήγε μέχρι εκεί που μπορεί. Στη ρεβάνς της Τούμπας, το “εκεί που μπορεί” πρέπει να είναι λίγο παραπάνω. Στον επόμενο γύρο, αν αυτός έρθει με το καλό, το ξανασυζητάμε.
