Τα πιτσιρίκια του ΠΑΟΚ έδειξαν και στο καυτό Σπλιτ, ότι σκληραγωγούνται πολύ γρήγορα. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Ένα ατελείωτο, σχεδόν εκφοβιστικό, λευκό μωσαϊκό από 34.000 ομοιόμορφα ντυμένους ανθρώπους που ήθελαν να δείξουν με αυτόν τον τρόπο ότι είναι μία φωνή, μία γροθιά, μία ψυχή, ο 12ος παίκτης.
Μία έδρα, που έμοιαζε με ηφαίστειο, ένιωθες τις δονήσεις, τον παλμό, την λάβα, πολύ πριν το ξεκίνημα.
Ένα γήπεδο – καμίνι, καμία άλλη ομάδα στα χθεσινά προκριματικά του Europa Conference League δεν έκοψε περισσότερα εισιτήρια από τους 33.573 που πλήρωσαν τον οβολό τους για να βρεθούν στο «Πόλιουντ» στο πλευρό της Χάιντουκ.
Μία αίσθηση ιερού καθήκοντος για επιστροφή σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης μετά από 12 χρόνια, ο αέρας να μυρίζει θειάφι και ντεσιμπέλ. Πολλά ντεσιμπέλ.
Μόλις ο διαιτητής σφύριξε για πρώτη φορά όλο το πέταλο της θρυλικής Torcida, πήρε χρώμα από ένα πελώριο κίτρινο καρτούν, θαρρεί κανείς πως ήταν ένας αγριεμένος Pac-man που απειλούσε να κατασπαράξει τους φιλοξενόμενους.
Έδρα. Γερή έδρα. Όχι σαχλαμάρες. Σαματατζίδικη, συμμετοχική, εκφοβιστική.
Σε ένα τέτοιο «μέτωπο» οι μουσαφίρηδες με τα μαύρα δεν ήταν παρά ένα τσούρμο «νεούδια».
Ο Ντόμινικ Κοτάρσκι είχε όλα κι όλα τέσσερα ευρωπαϊκά παιχνίδια στα γάντια του! Ο Κωνσταντέλιας τρία! Ο Κουλιεράκης ένα!
Ο Φιλίπε Σοάρες είχε παίξει σε όλη του την καριέρα 79 λεπτά ευρωπαϊκών αναμετρήσεων! Ο 22χρονος Χάρης Τσιγγάρας έμοιαζε με πάλιουρα!
Σε ένα τέτοιο γήπεδο που κόχλαζε, σε ένα ματς δίχως αύριο, ο ΠΑΟΚ δεν είχε ούτε έναν 30άρη στην ενδεκάδα. Ούτε έναν! Όλες οι παλιοσειρές, ο Αντρέ, ο Σβαμπ, ο Τάισον, ο Σαμάτα ήταν όλοι πλάι στον Ραζβάν Λουτσέσκου, ως εφεδρείες για ώρα ανάγκης.
Κι όμως, κανείς τους δεν μάσησε. Κανείς δεν ήταν λιγόψυχος. Κανείς δεν φοβήθηκε, δεν λάκισε, δεν ασχολήθηκε με το τι γίνεται έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Μία πρώτη μεγάλη νίκη, κι ας μην αποτυπώνεται πουθενά, σε κανένα σκορ, σε καμία στατιστική κατηγορία.
