Στην Τούμπα θα είναι αλλιώς, είχα γράψει μετά το τέλος του αγώνα που έδωσε ο ΠΑΟΚ στο Σπλιτ με την Χάιντουκ. Κι όντως ήταν αλλιώς… Γράφει o Κώστας Βασιλόπουλος.
Για την ακρίβεια δεν είχε καμία σχέση το παιχνίδι στην Κροατία με το παιχνίδι της Θεσσαλονίκης.
Αποφεύγω να γράψω για τον κόσμο του ΠΑΟΚ, τη δύναμη της Τούμπας και άλλες τέτοιες κλισέ φράσεις. Δεν αποτελεί είδηση, ούτε έκπληξη, η στήριξη που παρέχει ο κόσμος στην ομάδα. Το βράδυ της Πέμπτης όμως, ήταν κάτι παραπάνω.
Λες και ο κόσμος γνώριζε πόσο πολύ χρειάζεται την θετική του ενέργεια η ομάδα και φρόντισε να την μεταδώσει. Εχω παρακολουθήσει εκατοντάδες παιχνίδι στην Τούμπα. Αμέτρητα και κυριολεκτώ. Την Πέμπτη ήταν αλλιώς.
Ο κόσμος πήγε στο γήπεδο για να συμμετέχει στην διαδικασία. Δεν πήγε στην Τούμπα για να πανηγυρίσει ή να ασκήσει κριτική. Πήγε για να… παίξει μπάλα και έπαιξε. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε ξεσήκωνε την ομάδα. Ειδικά στις δύσκολες στιγμές. Όταν η μπάλα… έκαιγε και ο ΠΑΟΚ βρέθηκε σε δύσκολη θέση, ο κόσμος ήταν εκεί για να στηρίξει.
Ούτε γκρίνια, ούτε μίρλα, ούτε κριτική. Μόνο θετική ενέργεια και φωνή για να επιτευχθεί ο στόχος. Φωνή από όλο το γήπεδο. Είχα πολύ καιρό να δω την Τούμπα τόσο ζωντανή σε όλες τις κερκίδες. Συμμετείχε όλο το γήπεδο στην προσπάθεια της ομάδας του Ράζβαν Λουτσέσκου να προκριθεί στην επόμενη φάση της διοργάνωσης.
Και όλοι μαζί τα κατάφεραν, όλοι μαζί το γιόρτασαν. Γιατί κακά τα ψέματα, η πρόκριση επί της Χάιντουκ, ήταν μια επιτυχία για τον ΠΑΟΚ. Εχω εξηγήσει τους λόγους. Η Κροατική ομάδα αποτελείται από ένα συμπαγές σύνολο που το διακρίνει η ομοιογένεια και ο ενθουσιασμός, απέναντι στον ΠΑΟΚ που ψάχνει την ταυτότητα του λόγω των θεμάτων που είναι γνωστά και δεν θα μπω στον κόπο (γιατί κόπος είναι πλέον και συγγνώμη που το γράφω) να εξηγήσω.
