Το βαρύ πυροβολικό της Χαρτς, Λόρενς Σάνκλαντ έφτιαχνε πλαστικά σιφόνια για να ζήσει, όμως από το 2017 έχει σκοράρει 140 γκολ και συνεχίζει…
Θυμάται ακόμα και σήμερα την ημέρα που υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό του συμβόλαιο με την Αμπερντίν. Ήταν τόση η χαρά του, που μπήκε μέσα με αθλητικά στον αγωνιστικό χώρο του «Πιτόντρι» και άρχισε να κάνει σπριντ. Επέστρεψε σπίτι, αλλά η αδρεναλίνη του ήταν ακόμα στα ύψη.
Το απόγευμα γύρισε ξανά στο γήπεδο και ζήτησε από τον φύλακα να του ανοίξει την πόρτα, για να κάνει λίγο ακόμα σπριντ μπροστά στις άδειες εξέδρες! «Κάνουμε την καλύτερη δουλειά στον κόσμο. Ακόμα και και η χειρότερη ημέρα ενός ποδοσφαιριστή, δεν συγκρίνεται με την καλύτερη ενός απλού εργαζόμενου», ομολογεί με ειλικρίνεια.
Δεν το λέει αυθαίρετα. Ξέρει το νόμισμα και από τις δύο του όψεις. Στα 13 του υπέγραψε συμβόλαιο με την Κουίνς Παρκ μία παραδοσιακή ομάδα της Γλασκώβης που μαζεύει ότι πιτσιρίκια προσπερνούν η Σέλτικ και η Ρέιντζερς. Έπαιζε παντού. Λίγο μέσος. Λίγο άμυνα. Καμιά φορά μπακ. Επιθετικός έπαιξε για πρώτη φορά στα 17 του. Και κόλλησε.
Μόνο που υπήρχε ένα πρόβλημα. Έπρεπε να βγάζει και κάνα φράγκο για να ζήσει. Σηκωνόταν κάθε μέρα στις 6 το πρωί, στις 7:45 έπρεπε να χτυπήσει κάρτα στο εργοστάσιο McAlpine, που φτιάχνει εξαρτήματα για υδραυλικές εγκαταστάσεις.
Ειδικότητα του ήταν τα πλαστικά σιφόνια, που μπαίνουν κάτω από τις βρύσες, είχε γίνει εξπέρ σε αυτό. Μετά το 8ωρο, ένα σύντομο γεύμα και τρένο για να προλάβει την προπόνηση. Όχι, καθημερινή. Δεν υπάρχουν τέτοια μεγαλεία σε μία ομάδα τρίτης κατηγορίας στην Σκωτία: «Αναλόγως αν έπαιζα το Σάββατο, τότε έκανα τρεις προπονήσεις την εβδομάδα. Αν δεν έπαιζα, τότε αγωνιζόμουν με τις ρεζέρβες την Δευτέρα και μετά έκανα άλλες δύο προπονήσεις την Τετάρτη και την Πέμπτη.
Ειδάλλως, οι προπονήσεις μου ήταν την Δευτέρα, την Τετάρτη και την Πέμπτη. Τα υπόλοιπα βράδια που δεν είχαμε προπόνηση πήγαινα κολυμβητήριο».
Ήταν ζόρικα. Πολύ ζόρικα. Εκεί, όμως, η θέληση του να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής έγινε ακόμα πιο ισχυρή. Οι κακουχίες τον σφυρηλάτησαν, έκαναν αυτό που είναι σήμερα.
Στην άσημη Κουίνς Παρκ μεγάλωσε ποδοσφαιρικά μαζί με τον Άντι Ρόμπερτσον, έχοντας ένα κοινό όνειρο: να παίζουν κάποια στιγμή επαγγελματικά. Εκείνος, ένα χρόνο μεγαλύτερος, ξεπετάχτηκε πιο γρήγορα, σήμερα ίσως και να είναι ο κορυφαίος αριστερός μπακ στον κόσμο, με την φανέλα της Λίβερπουλ. Διατηρούν συχνή επαφή, τα ρομαντικά χρόνια της ανεμελιάς δημιουργούν φιλίες αναλλοίωτες στον χρόνο.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο με ένα κλικ ΕΔΩ…
