Ένας στόχος που φάνταζε ως βουνό στις αρχές του καλοκαιριού, ολοκληρώθηκε απόψε. Τρεις αντίπαλοι, έξι αγώνες, σε χρονική περίοδο νομοτελειακής ανετοιμότητας, σε περιβάλλον αβεβαιότητας, σε διάστημα μη ενίσχυσης έμψυχου δυναμικού και αποχώρησης κομβικών βασικών παικτών.
Το σκηνικό της 1ης Ιουλίου και της 31ης Αυγούστου ολότελα διαφορετικό. Το μεσοδιάστημα βγαλμένο από τα πιο ανατρεπτικά σενάρια. Μια τρέλα, από το μαύρο στο άσπρο, από την γκρίνια στην αποθέωση, από την απαξίωση στα μεγάλα όνειρα.
Όταν ο Ράζβαν Λουτσέσκου μάζευε τους διαθέσιμους ποδοσφαιριστές που είχε στα χέρια για να πάρει τα βουνά του βασικού σταδίου προετοιμασίας, οι προοπτικές δεν έφταναν πουθενά. Η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου (και των δημοσιογράφων) μιλούσε για μια διαδικαστική σεζόν χαμηλού πήχη. Ήταν ο ΠΑΟΚ που έδωσε τα δικαιώματα για αυτό.
Ο ίδιος ΠΑΟΚ, δυο μήνες μετά, δίνει τα δικαιώματα για το άκρως αντίθετο. Η πορεία από το ένα στο άλλο, κινηματογραφική, μάλλον αναπάντεχη και τελικά απολαυστική. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι έγινε. Βασικά, πώς έγινε. Έχουν πέσει πάνω οι επιστήμονες, έχουν σκίσει τα βιβλία τους οι ψυχολόγοι.
Αν ψάξει κάποιος – το έχω γράψει ξανά – αυτόν που μπορεί να εξηγήσει το φαινόμενο, αυτόν που πρέπει να πιστωθεί όλη αυτήν την εξέλιξη, δε θα πάει μακριά. Θα κοιτάξει στα μάτια τον Ράζβαν Λουτσέσκου και αναγκαστικά θα του βγάλει το καπέλο. Αυτόν που μετέτρεψε την αμφιβολία σε πίστη, την ανησυχία σε συγκέντρωση, την απαξίωση σε πειστικό αγωνιστικό πλάνο και εφαρμογή, το “πάμε κι όπου βγει” σε επίτευξη στόχων.
Η αποψινή ρεβάνς με τη Χαρτς ήταν απλά το κερασάκι σε μια τούρτα που παρασκευαζόταν σταδιακά, με υπομονή, με λίγα και συγκεκριμένα υλικά, αλλά τελικά πεντανόστιμη.
Η διαφορά δυναμικότητας των δυο ομάδων είχε γίνει εμφανής από το πρώτο ματς στο Εδιμβούργο. Στην Τούμπα απλά ξεδιπλώθηκε σε όλο της το εύρος.
Οι παίκτες του Δικεφάλου έτρωγαν σίδερα από το πρώτο λεπτό, έβγαλαν το υπόλοιπο και μεγαλύτερο μέρος ψυχής που είχε απομείνει από τις προηγούμενες πέντε “καταθέσεις” που έκαναν στην Ευρώπη. Το ήθελαν πολύ, το έκαναν, το απέλαυσαν, το γιόρτασαν.
Δεν υπάρχουν ποδοσφαιριστές που υστέρησαν. Υπάρχουν μόνο αστέρια που έλαμψαν λίγο περισσότερο στην αποψινή βραδιά. Ο απίθανος… έφηβος Τάισον, ο απολαυστικός Κωνσταντέλιας, ο εκρηκτικός Μπράντον.
Το σύνολο είναι όμως που μετράει. Ο Λουτσέσκου και το σύνολό του. Παιχνίδι με παιχνίδι. Και με όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα, δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά για τίποτα σχετικά με το πού μπορεί να φτάσει φέτος…
