Η πρόκριση του ΠΑΟΚ στους ομίλους του Europa Conference League, αποτελεί μεγάλη επιτυχία, αν υπολογίσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες επιτεύχθηκε. Γράφει ο Κώστας Βασιλόπουλος.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες (μόνο φυσιολογικές δεν ήταν για τον ΠΑΟΚ οι συνθήκες το φετινό καλοκαίρι), η πρόκριση στους ομίλους της ευρωπαϊκής διοργάνωσης, θα ήταν αυτονόητη.
Αν θυμηθούμε ωστόσο τα όσα συνέβησαν από την έναρξη της προετοιμασίας μέχρι το «μαγικό» για την οικογένεια του ΠΑΟΚ, βράδυ της Πέμπτης, θα διαπιστώσουμε τον βαθμό δυσκολίας της προσπάθειας που κατέβαλε η ομάδα για να πετύχει τον πρώτο φετινό της στόχο.
Οι ομάδες που ξεκινούν από τον β΄ προκριματικό γύρο μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης για να φτάσουν στους ομίλους, έχουν μόλις 23% πιθανότητες να τα καταφέρουν. Οι πιθανότητες του ΠΑΟΚ, ήταν σαφώς λιγότερες. Πραγματοποίησε προετοιμασία με πολλές ηχηρές απουσίες λόγω εθνικών ομάδων και πούλησε διαδοχικά εν μέσω αγώνων, βασικά στελέχη του όπως ο Ινγκανσον, ο Ντούγκλας και ο Νάρει.
Από τους παίκτες που αποκτήθηκαν, μόνο οι Ράχμαν Μπάμπα και Ενκονγκ είχαν την ευκαιρία να πάρουν κάποιες προπονήσεις για να χρησιμοποιηθούν από την τεχνική ηγεσία.
Μόνο φυσιολογικές λοιπόν, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αυτές οι συνθήκες. Να μην ξεχνάμε επίσης πως η ομάδα πέτυχε το στόχο της, στηριζόμενη στο δίδυμο Σβαμπ – Τσιγγάρα στη μεσαία γραμμή. Κάθε άλλο σχόλιο περί των συνθηκών, είναι περιττό.
Η πρόκριση είναι έργο του Ραζβάν Λουτσέσκου. Ο Ρουμάνος τεχνικός είναι ο άνθρωπος που ανέλαβε το βάρος της ευθύνης και στηριζόμενος αποκλειστικά στις δυνάμεις του, τον εγωισμό και τη διάθεση των παικτών για διάκριση, πέτυχε το στόχο.
Το μόνο αβαντάζ που είχε στην προσπάθεια που κατέβαλε, ήταν η αλλαγή κλίματος στα αποδυτήρια, με την αποχώρηση παικτών που όπως έχω ξαναγράψει, είχαν κουραστεί και είχαν κουράσει στην Τούμπα.
