Μια αναμέτρηση μπορεί να είναι ενδιαφέρουσα ακόμα και όταν δεν έχει πολλά γκολ, πολλές φάσεις ή περίτεχνες ενέργειες. Μπορεί το πιο απολαυστικό της σημείο να είναι η τακτική προσέγγιση, ο τρόπος που οι δυο ομάδες προσαρμόζουν και προσαρμόζονται μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.
Αυτό είναι που χαρακτήρισε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο το ματς στο Γεντί Κουλέ. Η ήττα του ΠΑΟΚ ήταν πικρή, όχι ιδιαίτερα αναμενόμενη και όχι ιδιαίτερα δίκαια για τον ίδιο. Ήττα που προσγειώνει, όχι ανώμαλα. Ο Δικέφαλος όμως δεν έχασε, τον κέρδισαν. Κι αυτή είναι η διαφορά. Όπως γράφω πολλές φορές, πάντα υπάρχει ένας αντίπαλος απέναντι. Δεν είσαι μόνος στο χορτάρι για να ξεδιπλώνεις απλά, αυτά που ετοιμάζεις στην προπόνηση.
Οι “ασπρόμαυροι” λοιπόν είχαν απόψε απέναντί τους μια κανονική ομάδα με έναν κανονικό προπονητή σε μια κανονική έδρα. Όλα όσα προσπάθησε να εκμεταλλευτεί ο ΟΦΗ και τελικά τα κατάφερε.
Την ώρα που ο Λουτσέσκου αναγκαστικά φρεσκάριζε το βασικό του σχήμα με νέα πρόσωπα και σχεδιασμούς, ο Νταμπράουσκας τα είχε βάλει ήδη κάτω όλα και τα αποτύπωνε (η ομάδα του) στο γήπεδο.
Οι Κρητικοί έβγαλαν όλη την ενέργεια, όλη την ένταση και όλη την πίεση για ένα ημίχρονο. Δεν άφησαν μπάλα που να μη διεκδικήσουν, δεν άφησαν ούτε μέτρο διαθέσιμο στον ΠΑΟΚ προς εκμετάλλευση και δημιουργία.
Μετέτρεψαν την αναμέτρηση σε ένα άτεχνο ματς με σκληροτράχυλες μονομαχίες, δυνατές διεκδικήσεις μπάλας. Όχι όμως στα… κουτουρού. Παρουσιάζοντας ένα απόλυτα διαβασμένο και σφιχτά δεμένο σύνολο, που μπαχαλοποίησε με στυλ τον αγώνα, στοχευμένα για να κουράσει και να αποπροσανατολίσει τον ΠΑΟΚ. Να τον κάνει να νιώσει άβολα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μόνος που ξεχώρισε από τον Δικέφαλο ήταν ο Μπράντον που ουσιαστικά βρισκόταν σα στο…σπίτι του, στο στυλ παιχνιδιού του.
Το δεύτερο ημίχρονο δε θα μπορούσε να είναι ίδιο. Οι ξεζουμισμένοι γηπεδούχοι αναγκαστικά έδωσαν την κατοχή στον Δικέφαλο. Η εσωτερική αλλαγή θέσεων των τριών μεσοεπιθετικών, που επιχείρησε ο Λουτσέσκου, έδειξε πιο λειτουργική αλλά όχι αποτελεσματική.
Έτσι ξοδεύτηκε το πρώτο μισό του δεύτερου μέρους, πριν έρθει η ώρα των αλλαγών. Των επεμβάσεων στη σκακιέρα, με καινούριους αξιωματικούς, πύργους και ιππείς.
Ο ολότελα αρνητικός Οζντόεφ παρέμεινε στο γήπεδο. Είναι προφανές ότι ο λόγος είναι η πιο άμεση πνευματική και αγωνιστική ένταξή του στην ομάδα, αλλά προς το παρόν αυτό είναι μειονέκτημα για την ομάδα.
Ο Μεϊτέ, λογικά εκτός κλίματος, στην πρώτη φάση του είχε φάουλ και κάρτα. Ο Μπάμπα αξιοπερίεργα έπαθε το ίδιο. Ο Σαμάτα ήθελε αλλά δεν του έβγαινε.
Μέχρι να φτάσουμε στις κινήσεις ρίσκου. Η είσοδος του Τζίμα και το 4-4-2 έδειξε ότι ο Λουτσέσκου ψάχνει απεγνωσμένα τη νίκη. Και πάλι όμως δε βγήκαν οι φάσεις.
Ο ΟΦΗ συνέχισε τις παραλλαγές της στρατηγικής του σε άλλες μορφές. Καθυστερήσεις, πεσμένοι παίκτες, χάλασμα ρυθμού, αλλαγές. Πήρε και την έξτρα ενέργεια που είχε υπερκαταναλωθεί μέχρι τότε. Γιατί έκαναν και οι γηπεδούχοι αλλαγές. Μία από αυτές μάλιστα έμελλε να έχει τη φρεσκάδα και την ψυχραιμία με ωραίο τελείωμα να φέρει το γκολ. Το ένα γκολ που φαινόταν ότι θα κρίνει τον αγώνα. Και ήρθε στο λεπτό που έτσι κι αλλιώς ήταν το καθοριστικό.
Κοντολογίς, ο ΠΑΟΚ απόψε δεν έχασε, αλλά τον κέρδισε ο ΟΦΗ. Όχι γιατί ο ίδιος έκανε κάτι πολύ λάθος, αλλά γιατί ο αντίπαλος έκανε κάτι πολύ σωστά.
ΥΓ. Φαντάζομαι δε χρειάζεται να τονιστεί το πόσο μεγάλη είναι η φετινή σεζόν και το πόσο δρόμο έχει ακόμα. (Και) Φέτος, η ομάδα που θα επιβιώσει δε θα είναι αυτή με τις περισσότερες νίκες, αλλά αυτή με τις λιγότερες γκέλες. Πλέον ο ΠΑΟΚ μετράει ήδη μία.
